ตอนที่ 10
2002 คำ
เมื่อพ่อไป๋ พูดดังนั้นสะใภ้ใหญ่ จึงไม่กล้าพูดอะไรออกมาอีก ได้แต่มองม่านฝูอย่างไม่พอใจ แต่ม่านฝูไม่สนใจ เธอจึงนั่งรอฟังพ่อสามีพูดเงียบ ๆ ไม่พูดอะไร
"ที่ฉันเรียกสะใภ้รองมาคุย จะได้เข้าใจกันต่อไปเมื่อเจ้ารองกลับมาทุกอย่างจะได้ไม่มีปัญหาอีก "
" ค่ะ คุณพ่อพูดมาได้เลยค่ะ " ม่านฝู
" อื้ม เรื่องเงินเดือนเจ้ารองที่ส่งมาให้เธอกับลูก และแม่เจ้ารองเอาไป ตอนนี้ได้คืนให้เธอไปแล้ว ถึงจะไม่ครบ แต่เธอก็ยกให้พ่อแม่เป็นค่ากตัญญูแล้ว เรื่องนี้เราจะไม่เอามาพูดกันอีกในภายหลังนะ "
" ค่ะ ฉันจะไม่รื้อฟื้นเรื่องนี้มาอีก เสมือนว่าฉันได้รับเงินครบแล้วทุกหยวนค่ะคุณพ่อไม่ต้องห่วง"
" ดีแล้ว ส่วนเรื่องต่อไปก็คือเรื่องในบ้านไป๋ ซึ่งเรื่องนี้ รวมเธอด้วยนะสะใภ้รองเพราะยังไงเธอกับเจ้ารองก็ยังไม่ได้แยกบ้านออกไป ยังถือว่าเป็นคนบ้านไป๋อยู่ เรื่องแบ่งผลผลิตแต้มคะแนน อันนั้นเธอรับในส่วนของเธอกับเจ้ารองไป เพราะถือว่าแยกครัวกันแล้ว ส่วนที่เจ้ารองส่งเงินค่ากตัญญูเดือนละ 5 หยวน ทุกเดือนนั่นก็น่าจะเพียงพอสำหรับพ่อกับแม่แล้ว สะใภ้รองก็ไม่จำเป็นจะต้องแบ่งอะไรมาอีก นอกเหนือจากนั้นก็แล้วแต่เธอกับเจ้ารองนะ "
" ค่ะ คุณพ่อ "
" ส่วนเรื่องงานบ้านในบ้านใหญ่ สะใภ้ใหญ่เธอต้องช่วยแม่เขาทำด้วย แค่ดูแลของลูกของสามีตัวเอง คงไม่ทำให้เธอต้องเหนื่อยมากนักหรอก เจ้าสาม เองก็ทำของตัวเองเองโตแล้ว อีกหน่อยมีครอบครัวก็ต้องดูแลครอบครัวตัวเอง และแกเจ้าใหญ่ แกโตกว่าน้อง ๆ ทุกคน แทนที่น้อง ๆ พ่อแม่ จะพึ่งพาแกได้ ทุกวันนี้กลับเป็นพ่อแม่ต้องมาคอยพยุง แกและลูกเมียของแกอีกเป็นผู้ชายทำงานวันละ 7-8 แต้ม ไม่อายสะใภ้รอง เหรอผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ได้ 8-9 แต้ม แกก็ลองคิดดูนะว่าที่พ่อพูดเป็นจริงไหม ต่อไปภายหน้าถ้าแกเป็นผู้นำครอบครัว แล้วจะเลี้ยงดูคนทั้งบ้านได้ไหม และถ้าคิดว่าจะไปกินแรงเจ้ารอง อย่างที่ผ่านมา พ่อบอกไว้เลยว่าแกหมดโอกาสแล้ว เพราะถ้าเจ้ารองได้กลับมาบ้านครั้งหน้า พ่อจะให้ผู้ใหญ่ทำเรื่องแยกบ้านให้เจ้ารองให้เสร็จสิ้นไป จะได้ไม่ต้องมีเรื่องมีราวให้อาย ชาวบ้านเขาอีก อาชิง เธอว่ายังไง เห็นด้วยไหม " พ่อไป๋ไล่ยาวกับทุกคน
" พ่อ แล้วแบบนี้ภายหน้าถ้าผมเป็นผู้นำ เจ้ารองยังต้องส่งเงินให้ผมหรือเปล่า" พี่ใหญ่
" แล้วแกเป็นพ่อแม่เจ้ารองไหมหล่ะถึงจะถามหาค่ากตัญญู จากน้องตั้งแต่เล็กจนโตแกเคยให้อะไรน้องบ้าง "
" แล้วถ้าพ่อแม่แก่ตัวผมต้องดูแลพ่อกับแม่คนเดียวเหรอแบบนี้ผมก็เหนื่อยคนเดียวสิคนอื่นแยกบ้านไปหมดไม่ต้องมีภาระเลี้ยงดูคนแก่ "
" อื้ม ถือว่าฉันได้เปิดหูเปิดตาจริง ๆ ฉันกับแม่แกคงไม่อยู่เป็นภาระนานนักหรอก เจ้าใหญ่ "
"อาชิง ได้ยินความคิดลูกชายคนโตของเธอหรือยัง ดีที่เธอไม่ได้ใส่ใจเจ้ารองเหมือนเจ้าใหญ่ และเจ้าสาม ไม่งั้นแม้แต่เงินเดือนละ หยวน ก็คงหาไม่เจอ เหอะ ดีจริง ๆ"
แม่ไป๋ได้ยินลูกชายพูดว่า ตัวเองและสามีที่เป็นพ่อแม่ จะเป็นภาระในภายหน้า ก็ได้แต่กล้ำกลืน นี่ผ่านมาเธอทุ่มเทเลี้ยงดูลูก ๆ มาอย่างดีโดยเฉพาะเจ้าใหญ่ ที่เป็นลูกชายคนแรก และเป็นเหมือนดาวนำโชคให้เธอได้ เป็นคนดูแลบ้านไป๋ ในตอนนั้นจากแม่สามี เธอถึงรักเขามากกว่าเจ้ารอง ที่เกิดห่างกันเพียง 2 ปี เพราะความเหนื่อยในการดูแล ลูกชายที่กำลังซนตั้งแต่ท้องจนคลอด ทำให้เธอคิดว่า เจ้ารองเป็นตัวภาระที่มาให้เธอเหนื่อยมากขึ้น ทำให้เธอเลี้ยงเขามาอย่างไม่ค่อยดีนัก จวบจนหลายปีจึงมีเจ้าสามหลงมาอีกคน และเป็นลูกคนเล็ก เธอก็เลี้ยงดูเอาใจใส่อย่างดีเหมือนกัน.
"ถ้ากลัวเป็นแบบนั้นก็รอฉันตายก่อนแล้วกันแกค่อยขึ้นเป็นผู้นำบ้านไป๋ ต่อไป " พ่อไป๋
" ส่วนเจ้าสาม ต่อไปถ้ามีครอบครัวพ่อกับแม่ก็จะแยกบ้านให้เหมือนพี่รอง เช่นเดียวกัน"
" ครับ " น้องสาม ไป๋ ชุนเป่า
" สะใภ้รอง บ้านที่เธออยู่ตอนนี้ก็คงอยู่ได้อีกไม่นานเพราะเก่ามากแล้ว พ่อจะหาคนมาซ่อมให้ก่อนแต่คงเป็นบ้านไม้บ้านดินนะ เพราะถ้ารออิฐคงไม่ได้ซ่อม ทำพอให้พ้นหน้าหนาวไปก่อนแล้วกัน แต่เธอหาอาหารเลี้ยงคนงานเขาสัก 4-5 คน ทำไม่น่าเกิน 2 วันคงเสร็จ และตรงสวนที่เธออยู่ ขุดบ่อเพิ่มหน่อยก็ดี จะได้ไม่ต้องไปอาบน้ำที่ลำธาร พ่อจะแบ่งที่ตรงบ้าน และรอบ ๆ ให้เจ้ารอง น่าจะประมาณ 5 หมู่ นะ จะได้ปลูกผักไว้กินได้ หรือจะเลี้ยงหมูเลี้ยงไก่ ก็ลองไปถามผู้ใหญ่บ้านดู แต่ต้อง รอแยกบ้านก่อนถึงจะมีสิทธิเลี้ยง ตอนนี้ก็ปลูกผักกินได้ "
" ของเจ้ารองพ่อจะแบ่งที่ตรงที่เป็นบ้านเก่าย่าของลูกให้ อยู่ใกล้ ๆ ลำธารทางทิศตะวันออกของหมู่บ้าน ตรงนั้นมีที่อยู่ 4 หมู่ คงพอปลูกบ้านอยู่ได้สบาย ๆ ถ้ายังไงพ่อจะหาไม่ไปสร้างบ้านดินไว้ให้สักหลัง แต่คงอีกหลายปีกว่าลูกจะโตพอมีครอบครัว แต่พ่อจะบอกไว้ ตรงนี้เลยว่าตรงไหนของใคร ที่จริงก็อยากยกให้สะใภ้รองแต่ตรงนั้นมันไกลออกจากหมู่บ้าน สะใภ้รองอยู่กับเด็กสองคน พ่อคิดว่ามันอันตรายเกินไป จึงยกให้เจ้าสามแทน "
"ค่ะ/ครับ" ม่านฝู/ซุนเป่า
" ส่วนแกเจ้าใหญ่ บ้านหลังนี้แกจะได้เป็นของแกตอนที่ฉันกับแม่แก ตายไปแล้ว พื้นที่ทั้งบ้านและบริเวณ รอบๆ ถ้าแบ่งให้เจ้ารองไปแล้ว ก็จะเหลือ เกือบ 6 หมู่ ซึ่งก็ถือว่าได้มากกว่าน้อง ๆ ฉะนั้นแกจะมาว่าฉัน ไม่ยุติธรรมในภายหลังไม่ได้ นะ."
พี่ใหญ่หลงคุณ ฟังที่พ่อพูดก็สะอึก ที่ผ่านมาพ่อไม่เคยพูดจารุนแรงกับเขาเลย และแทบจะไม่ได้คุยกันนัก ตั้งแต่โตมาขึ้นมา เขาอยากได้อะไรก็จะคุยกับแม่และแม่จะไปคุยกับพ่ออีกที และแม่ก็คอยบอกว่าของทุกอย่างในบ้านอีกหน่อยจะเป็นของเขาทั้งหมดอยู่แล้วเพราะเป็นลูกชายคนโต ต้องเป็นผู้นำบ้านในภายหน้า นั่นก็แสดงว่าเขาจะมีอำนาจที่สุดในบ้านหลังนี้ เขาไม่ได้คิดว่าพ่อแม่จะต้องแบ่งเนื้อที่ให้น้อง ๆ อย่างนี้ ถึงจะเหมือนได้มากกว่าน้อง ๆ แล้วยังไงมันสมควรต้องเป็นของเขาทั้งหมดไม่ใช่เหรอ หลงคุณ กำลังคิดอยู่กับตัวเองจึงไม่ได้ขานรับคำพ่อ.
" อาหลง แกเข้าใจที่ฉันพูดไหม"
"ขะ..เข้าใจครับ"
" เข้าใจก็ดี และต่อไปแกอย่าคิดว่าจะให้แม่แกช่วยะไรแกได้อีกเพราะตอนนี้แม่แกก็ยังช่วยตัวเองไม่รอดเลย และเรื่องที่คุยกันในวันนี้ ฉันหวังว่าภายหน้าจะไม่เรื่องมาทะเลาะ อะไรกันอีก ในเมื่ออยู่ด้วยกันไม่ได้ ก็แยกกันอยู่ เรื่องที่ดินฉันจะให้ผู้ใหญ่ช่วยทำหนังสือสัญญาแยกให้ก่อนเลย "
" พ่อจะรีบแยกทำไมเจ้ารองก็ยังไม่กลับมา " หลงคุณแย้ง
" ไม่กลับแล้วยังไง เพราะที่ตรงนั้นยังไงสะใภ้รองกับลูก ๆ ก็ต้องอยู่ตลอดไปอยู่แล้วหรือแกมีปัญหาอะไรก็ว่ามา "
" อืม ไม่มีอะไรครับ ก็เอาตามพ่อว่าแล้วกัน"
ฝั่งสะใภ้ใหญ่ไม่กล้าพูดอะไรอีก เพราะกลัวโดนพ่อสามีว่าอีก แม่ไป๋นั่งฟังสามีพูดจนจบแล้วจึงได้พูดขึ้น
" ต่อไปงานบ้านใหญ่ สะใภ้ใหญ่ ก็ต้องทำเองนะ ส่วนพืชผักหลังบ้าน เจ้าสามก็ดูแลด้วย ส่วนเรื่อง ตักน้ำ กับหาฟืน เจ้าใหญ่ กับเจ้าสามก็ลองตกลงกันดูว่าใครจะทำอะไร เรื่องการทำอาหาร แม่ก็ยังจะช่วยทำได้อยู่แต่สะใภ้ใหญ่ก็ต้องมาจัดเตรียมเหมือนที่สะใภ้รองเคยทำให้แม่ด้วย "
" คุณแม่ค่ะแล้วแบบนี้ฉันจะเอาเวลาไหนพักค่ะ บ้านหลังไม่ใช่เล็ก ๆ"
" แล้วแต่ก่อนสะใภ้รองเอาเวลาไหนพักหล่ะ ทั้งที่ทำงานแลกแต้มด้วย "
" ใครจะไปถึกทนอย่างน้องสะใภ้รองกัน" สะใภ้ใหญ่
" หึหึ ถ้าอย่างนั้นก็ลองทำดูแล้วกันนะ สะใภ้ใหญ่ จะได้รู้ว่าเธอจะถึกทน แค่ไหน " แม่ไป๋
" ...."
เมื่อคุยกันจนจบแล้ว พ่อไป๋และแม่ไป๋ ก็ให้ทุกคน แยกกันไป ยกเว้นสะใภ้รอง ที่พ่อไป๋ ได้เรียกให้คุยต่อหน่อย
" คุณพ่อมีอะไรเหรอคะ"
"พ่อไม่มีหรอก แต่เป็นแม่เขามีต่างหากหล่ะ "
" ค่ะ คุณแม่มีอะไรคะ"
" คือ เอ่อ สะใภ้รอง ที่ผ่านมาแม่อยากขอโทษ นะที่ทำไม่ดีกับ สะใภ้รองและหลาน ๆ แต่ไม่ต้องให้อภัยแม่ก็ได้ แม่แค่อยากขอโทษ เฉยๆ และต่อไปแม่จะไม่ทำแบบที่ผ่าน ๆ มา อีก"
" ค่ะ ฉันรับคำขอโทษของคุณแม่นะคะ แต่ฉันบอกตรง ๆ ว่าไม่สนิทใจพอที่จะยกโทษให้คุณแม่ได้ทั้งหมด เพราะที่คุณแม่ทำที่ผ่านมา มันหนักหนาเกินไปจริง ๆ แต่อนาคตจะเป็นอย่างไร ก็ค่อยให้เวลาเป็นสิ่งพิสูจน์เถอะ ค่ะ "
" อื้ม แค่นี้ก็ดีแล้ว ขอบใจนะ"
" ค่ะ ไม่มีอะไรแล้ว ฉันกลับบ้านก่อนนะคะ ปล่อยเด็ก ๆ ไว้บ้านนานแล้ว "
" อื้ม กลับเถอะ อ้อ พ่อจะหาคนไปซ่อมบ้านให้ นะ ไม้หลังบ้านคงพอทำ แต่ต้องให้ ตาหยู๋ ท้ายหมู่บ้าน ทำหลังคาหญ้าสานให้ใหม่ แต่ไม่แพงหรอก 2-3 หยวนก็น่าพอ ต้องรอวันหยุดก่อน"
" ค่ะ ขอบคุณค่ะ คุณพ่อจะเอาเงินไปจ่ายเลยไหมคะ"
" ไม่ต้องหรอกเดี๋ยววันไปเอาค่อยจ่าย พ่อจะไปถามให้เย็น ๆ อีกหน่อยก่อน แล้วจะมาบอก วันหยุดหน้า จะได้ไหว้วานคนมาทำทีเดียว"
" ค่ะ ขอบคุณค่ะ คุณพ่อ กลับแล้วค่ะ"
ม่านฝูกลับมาจากบ้านใหญ่ ในใจก็ปลอดโปร่งสบายใจพอสมควร ถือว่ายังโชคดีที่ไม่ต้องเป็นคนมาขอพื้นที่ไว้ปลูกผักเอง แล้วพ่อสามียังหาคนมาซ่อมบ้านให้เพราะเธอก็กำลังกลุ้มใจเรื่องนี้เหมือนกัน และคงจะต้องเตรียมอะไรทำอาหารเลี้ยงคนที่มาช่วยซ่อมบ้าน แล้วจะทำอะไรดี ทำดีมากก็ไม่ได้ ทำไม่ดีก็จะดูน่าเกลียด เกินไป เอาเถอะ ๆ ค่อยคิดแล้วกัน
อย่างน้อยก็ยังได้รับอะไรดี ๆ มามากแล้ว เหมือนสวรรค์จะให้พรเธออีกแล้วสินะ ขอบคุณนะคะท่านเทพชะตา ที่คอยช่วยเหลือ ม่านฝู ขอบคุณ ท่านเทพชะตา ที่อยู่บนสวรรค์ .
# ขอบคุณทุกการอ่านนะคะ 🙏🙏🙏
- ผู้เขียน
