ตอนที่ 4
1792 คำ
แม่ไป๋ โกรธลูกสะใภ้จนปากสั่น อยากจะด่ากลับให้สมใจ แต่ตอนนี้มีผู้ใหญ่บ้านและกรรมการอยู่ด้วย จึงยังไว้หน้าอยู่บ้าง ตอนนี้ทั้งบ้านออกมานั่งฟังหมดทุกคน รวมทั้ง ชาวบ้านที่คอยสอดส่องอยู่ข้าง ๆ รั้วบ้านไป๋
" เอาหล่ะ ที่ฉันมานี่เพราะมีคนร้องทุกข์ ฉันก็ต้องมาตรวจสอบให้ความเป็นธรรมกับลูกบ้านทุกคน แม้จะเป็นคนในครอบครัวเดียวกันก็เถอะ ไม่ใช่ไม่เคยมีพ่อแม่ อยุติธรรม ปล่อยให้ลูกหลานตัวเองอดตาย มันเคยมีมาแล้ว ฉะนั้นหมู่บ้านของเราจึงได้ตั้งกฎขึ้นว่าหากแม้ว่า มีคนร้องทุกข์แม้จะกับพ่อแม่ผู้ให้กำเนิด ก็ต้องมีการตรวจสอบและข่วยเหลือตามสถานการณ์นั้น ๆ ยกเว้นเจ้าทุกข์ ไม่ได้ไปร้องเรียน ฉันก็จะสอดมือเข้ามาไม่ได้หรอก ถึงอยากจะช่วยมานานแล้วก็เถอะ "
" ผู้ใหญ่เห็นใครตายหรือเปล่าหล่ะ ทุกวันนี้ก็อยู่สุขสบายดี นี่นา" แม่ไป๋
" นี่ยายไป๋ คำว่าสุขสบายของแกนี่ หมายถึงแบบลูกสะใภ้รอง กับหลาน ๆ ทั้งสองของแกหรือเปล่า ถ้าหมายถึง สามคนนี้ ฉันว่ามันห่างไกลคำว่าสุขสบายมากเลยนะ ถ้าจะก็ฉันพูดตรง ๆ ฉันว่ามัันใกล้ๆ กับคำว่าขอทาน หรือแย่กว่าด้วยซ้ำ ทั้งที่ พ่อหรือสามีของพวกเขา ส่งเงินมาให้ทุกเดือน แต้มแรงงานก็ได้เต็ม 10 คะแนน แต่ลูก เมียกับอดอยาก กว่าขอทานข้างถนน ถ้าหยางคุณ รู้ว่าพ่อแม่ ทำกับลูกเมียตัวเองขนาดนี้ แกคิดว่า ลูกชายแกจะยังรัก กตัญญูกับพวกกลงไหม "
" อืม ใช่ ๆ ฉันเห็นด้วยนะ ฉันอยู่ข้างบ้านตรงสวนที่กระท่อม ทั้งสามคนอยู่ ยังต้องเอาหัวมันมาปลูกใกล้ ๆ เพื่อให้เด็ก ๆ ได้กินฉันรู้เห็นหมดแหละ ที่หลานแกต้องคอยไปแอบขุดมันข้างๆรั้วบ้านฉัน แต่ฉันสงสาร เด็กน้อยที่ต้องทนหิวเวลาที่บ้านแกลืมเหลือข้าวไว้ให้หรือแกล้งลืมก็ไม่แน่ใจ เหมือนกัน ทั้งที่ไม่ใช่เลือดเนื้อเชื้อไขของฉัน แต่ฉันใจดำไม่ลงจริง ๆ ต้องแกล้งไม่เห็น อาหมิงที่คอยไปขุดมันมาเผาป้อนน้องให้อิ่ม บ้านไป๋นี่ใจดำจริง ๆ ถ้าจะหาพยานฉันจะเป็นพยานให้เอง " เพื่อนบ้านชื่อ หยู๋ ฟานหลิง พูดขึ้น
" นี่ยายฟานหลิง มันธุระอะไรของแก นี่เรื่องบ้านฉัน" แม่ไป๋
" เหอะ ฉันก็บอกนี่ไงว่าฉันจะเป็นพยานให้สะใภ้รองกับลูกเองถ้าไม่ได้รับความเป็นธรรม เพราะฉันไม่ชอบคนอยุติธรรม ใจดำเกินคนของแกไง ยาย ไป๋ ชิง"
" ที่สะใภ้รองต้องการวันนี้คือ แบ่งข้าวและธัญพืช เพื่อไปไว้ทำกินเองในส่วนของเธอและสามี เพราะได้แยกครัวกันแล้ว แม้จะไม่ได้แยกบ้านก็ควรจะมีส่วนแบ่งอาหารให้เธอบ้าง และนี่ฉันยังไม่ได้พูดถึงเงินเดือนของหยางคุณ ที่ส่งมาทุกเดือนนะ ฉันจะไปขอตัวเลขทั้งหมดมาก่อน บ้านไป๋ก็เตรียมเงินไว้ก็แล้วกันคงรู้อยู่แล้ว ว่าต้องคืนสะใภ้รองเท่าไหร่"
" ไม่มีหรอกเงินอะไร บ้านใหญ่ก็ซื้อของกินของใช้ในบ้านไปหมดแล้ว ก็กินก็ใช้ด้วยกันแล้วจะไปเหลืออะไร อีก" แม่ไป๋โวยวายทันที
" เดี๋ยวค่ะ คุณแม่บอกซื้อของกินของใช้ในบ้านและกินใช้ด้วยกัน ฉันขอบอกตรงนี้เลยนะคะ ว่าฉันกับลูก ไม่เคยได้กินได้ใช้ด้วย ที่บ้านฉันไม่ใช่สิ ที่กระท่อมที่ฉันอยู่ สบู่สักก้อนยังไม่มี เงินก็ไม่มีติดบ้านสักเฟิน แล้วแบบนี้คุณแม่อย่าเหมารวม เราสามคนแม่ลูกเข้าไปด้วยค่ะ"
" สะใภ้รอง เธอเป็นบ้าแล้วเหรอ อยู่ดี ๆถึงลุกมาพูดจาแบบนี้กับคุณพ่อคุณแม่ อกตัญญูจริงๆ " พี่ใหญ่ หลงคุณ
" ที่ผ่านมาต่างหากที่ฉันบ้า บ้าอดทนให้คนบ้านใหญ่จิกใช้ บ้าอดทนให้ถูกด่าว่า บ้าอดทนอดข้าวปลาอาหาร ทั่งที่ตัวเองก็เป็นคนหามาได้เหมือนกัน แต่ตอนนี้ฉันเลิกบ้าแล้วไงค่ะ ความอดทนของฉันถึงสิ้นสุดลง "
" นี่เธอ..." พี่ใหญ่พูดไม่ออกได้แต่กัดฟันตาถลึง
" เลิกเถียงกันแล้วไปเอาข้าวมาให้สะใภ้รอง ด้วย กรรมการ คำนวนคะแนนของหยางคุณ กับ ม่านฝู ให้หน่อยว่าส่วนแบ่งรอบที่แล้ว ได้เท่าไหร่ อะไรบ้าง"
" ครับ ผมคำนวณมาให้แล้ว รอบที่แล้ว ของ ม่านฝู ได้แต้มคะแนน 7 คะแนนทุกวัน และ หยางคุณเป็นทหารได้แต้มเต็ม10 อยู่แล้ว ได้ข้าวขาว 4 กระสอบ( 15 กก) ข้าวสาลี 3 กระสอบ/ ข้าวโพด 5ถุง ( 1 กก) ถั่วเหลือง 5 ชั่ง / ถั่วเขียว 5 ชั่ง ครับ "
" หู้ นี่บ้านไป๋ โกงแม้แต่ลูกสะใภ้ตัวเองเลยเหรอคนแบบนี้คบไม่ได้ " ชาวบ้าน1
" อืม " ชาวบ้าน 1
พ่อไป๋ อายจนแทบเอาหน้าซุกดิน เขาเห็นสภาพสะใภ้รอง และหลาน ๆ ก็เถียงไม่ออก จึงได้แต่เงียบหันไปมองหน้าเมียอย่างเอาเรื่องที่ปล่อยให้เขาอับอายได้ ขนาดนี้
" แล้วแบ่งค่าความกตัญญูของเจ้ารองหล่ะ จะไม่หักให้พ่อแม่กินหรือไง " แม่ไป๋
" ค่ากตัญญู ก็เงินเดือนที่ส่งกลับมาทุกเดือน แยกกันชัดเจนไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงมาเรียกหาความกตัญญูอยู่อีก ฉันนี่สุดทนกับแกจริง ๆ นะ ไป๋ชิง "
" ฉันเป็นแม่จะใช้เงินลูกมันผิดตรงไหนเหรอ "
" เหอะ อย่ามาใช้ความเป็นแม่เรียกร้องเลย ถ้าแกยังทำหน้าที่แม่ไม่เป็น " ฟานหลิง
" อย่าสอดเรื่องบ้านฉัน "
" ฉันบอกแล้วฉันเป็นพยานก็ต้องให้ความคิดเห็นได้"
" ม่านฝู ลุงจะถามว่าจะแบ่งค่ากตัญญูให้แทนหยางคุณ ไหม เรื่องข้าว"
" แบ่งได้ 2 ในสิบส่วนค่ะและส่วนทีาพวกใช้กินไปคงไม่ถึง 2 ในสิบส่วน หรอกค่ะ ทั้งหมดฉันให้หักให้ครึ่งหนึ่ง ที่เหลือฉันขอคืน ทั้งหมดค่ะ"
" อย่างนั้น ก็จะมีข้าวขาว 2 กระสอบ ข้าวสาลี 1 กระสอบครึ่ง ข้างโพด 2 ถุงครึ่ง ถั่วเหลืองถั่วเขียว อย่างละ 2 ชั่งครึ่ง นางไป๋ แกให้คนไปยกมาให้ลูกสะใภ้รองของแกเถอะ " ผู้ใหญ่บอก
" ถ้าให้ไปบ้านฉันจะกินอะไร คนตั้งเยอะแยะ "
" ส่วนแบ่งรอบที่แล้วตั้งเยอะแยะ แกอย่าบอกนะว่าหมดแล้ว " ผู้ใหญ่
" แม่ตาใหญ่ ข้าวหมดแล้วเหรอ ข้าวตั้งเกือบ 20 ถุง นะ " พ่อไป่ ถามขึ้นบ้าง
ไป๋ชิง ตอบไม่ได้เพราะเธอแอบเอาข้าวของไปให้บ้านเดิม เกือบ 5 กระสอบ เพราะคิดว่าพอกินเหลือเฟือ ไม่คิดว่าจะเจอเหตุการณ์แบบวันนี้
" อย่าบอกนะว่าเธอเอาข้าวของบ้านเราไปส่งบ้านเดิมเธอหมด " พ่อไป๋ เริ่มไม่พอใจเขาเป็นคนหน้าบาง
" เอ่อ คือฉันก็ส่งไปปกติ นิดหน่อยเหมือนทุกปีนี่คะ"
" แล้วตอนนี้มีข้าวเท่าไหร่ ไหนบอกฉันหน่อยสิ"
" ข้าวขาวเหลือ 5 กระสอบ ข้าวสีละ 10กระสอบ ข้าวโพด 15 ถุง ถั่วเหลือง ถั่วเขียว เหลืออย่างละ 15 ชั่ง น่ะ "
"ถ้า อย่างนั้นก็ไปยกข้าวมาคืนสะใภ้รองซะ และอย่างอื่นด้วย ถ้าไม่พอเธอก็ไปขอบ้านเดิมเธอมาแล้วกัน แล้วอย่าทำให้ฉันอับอายแบบนี้อีก "
" ตาใหญ่ไปช่วยแม่ด้วย"
" ครับ"
" สะใภ้รอง ต่อไปเธอก็ไม่ต้องมากินข้าวบ้านใหญ่ แบ่งไปแล้ว ก็ทำกินเอง ตารองกลับมาฉันจะคุยเรื่องแยกบ้านให้ "
" ค่ะ อ้อยังเหลือเรื่อง เงินเดือนพี่หยาง ด้วยนะคะ ที่ต้องคืน "
" อื้ม "
พ่อไป๋ กดความไม่พอใจเอาไว้ เพราะแค่นี้เขาก็อับอายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน แล้ว
ม่านฝู ไม่สนใจเธอนั่งรอส่วนแบ่งอาหารเพราะมันจำเป็นกับชีวิตของเธอกับลูกมาก พรุ่งนี้คงต้องเข้าเมือง เพื่อสอบถามเรื่องเงินเดือนสามีและเธอจะเขียนจดหมายส่งไปให้ สามีรับรู้ เรื่องไว้ก่อนเขาจะว่ายังไง ค่อยว่ากันใหม่ เธอไม่อยากให้เขารู้จากคนอื่น
เมื่อบ้านใหญ่ ขนของออกมาจากห้องเก็บอาหาร มาให้ม่านฝูแล้ว ผู้ใหญ่จึงบอกกับบ้านไป๋ว่า ครั้งหน้าก็ให้ ม่านฝูเป็นผู้รับส่วนแบ่งอาหารในส่วนของเธอและสามีเองนะ จะได้ไม่มีปัญหาแบบนี้อีก
" อืม เอาตามนั้นก็ได้ " พ่อไป๋ รับคำให้จบ ๆ ไป
" หมิงหมิง ลูกไปขอโทษ และขอบคุณคุณยาย ฟานหลิง ด้วย เรื่องที่ลูกไปแอบขุด มันเทศบ้านคัณยาย"
" ครับ แม่"
" คุณยาย ฟานหลิงครับ ผมขอโทษที่ไปขุด มันเทศบ้านคุณยาย โดยไม่ได้ขออนุญาตครับ"
" อาหมิง ยายไม่ว่า แต่ต่อไปอยากได้อะไรก็ให้ขอเสียก่อน มันไม่ดีหรือไหม เป็นคนอื่น เขาอาจให้ทหารแดงมาจับเข้าคุกตัดมือนะ รู้ไหม"
" ครับ ผมรู้แล้ว ต่อไปจะไม่ทำอีกครับ ขอบคุณครับ"
" อืม เด็กดี ส่วนมันเทศตรงนั้น อาหมิงก็ไปขุดได้เลย ยายอนุญาต"
" ขอบคุณครับ ตอนนี้ที่บ้านมีข้าวแล้ว คงยังไม่ได้ไปขุดครับ ผมอยากกินข้าวบ้างครับ "
ทุกคนที่ได้ยิน ต่างมองบ้านไป๋อย่างอนาถใจ หลายชายแท้ ๆ ยังแทบไม่เคยได้กินข้าว แล้วดูหลานสาว สิ จะขนาดไหน สงสารเด็กน้อย
หมิงคุณ กับซินอี๋ ไม่ได้สนใจคนอื่น วันนี้เขาเห็นแม่ ของเขาเป็นเหมือนฮีโร่ สามารถแย่งชิง อาหารมาได้ เขาก็ดีใจมากแล้ว หมิงคุณมองแม่อย่างภูมิใจ เขารู้ว่าแม่เปลี่ยนไป แต่เปลี่ยนแบบนี้ก็ดีแล้ว ดีกว่าแม่ที่อ่อนแอมากจริง ๆ ต่อไปเขาต้องทำดี และเอาใจแม่คนนี้ให้มาก แม่คนนี้จะได้ อยู่กับพวกเขา ไปนาน ๆ
ม่านฝู เห็นสายตาลูกชายที่มองมาที่เธอ เหมือนมองเห็นเทพเซียน ก็ขนลุกทันที ไอ้เด็กคนนี้จะต้องคิดอะไรอยู่ แน่ ๆ แต่ในสายตาของเขาก็มีความรัก บูชาอยู่ จึงเอื้อมมือไปลูบหัวลูกชาย เบา ๆ พร้อมกับยิ้มให้
หมิงคุณ ยิ้มอย่างเขินอาย เพราะปกติไม่ค่อยเข้าใกล้แม่นัก เพราะจะมีน้องกั้นอยู่ตลอดเวลา
คนที่เห็นแม่ลูก แสดงความรักกัน ต่างก็มองอย่าง เอ็นดู เด็กน้อย ทั้งสอง
❌ ยังไม่ตรวจคำผิด ค่ะ"
🙏 ขอบคุณค่ะ♥️♥️
- ผู้เขียน
