ตอนที่ 3 ชื่อตอน ตำหนักดำ 25+
1309 คำ
เหลียนมู่เหมียน ธิดาขุนนางสกุลเหลียน บิดาของนางเป็นขุนนางในราชสำนักฝ่ายขวา มีอำนาจมากนักในวังหลวง ในยามที่นางเป็นเพียงดรุณีน้อยๆ บิดาพานางเข้าในราชสำนักด้วยเสมอ
พระชนนีแห่งจักรวรรดิจ้าวฝู หรืออาณาจักรจ้าวที่แสนมั่งคั่ง ยามทอดสายตาไปพบดรุณีน้อยที่ใบหน้าหวานล้ำ ก็พากันไปห้อมล้อมและอุ้มชูนางไปทั่วฝ่ายใน องค์ชายองค์หญิงน้อย ล้วนต่างเคยพบนางกันถ้วนทั่ว
ใน ยามนั้น องค์รัชทายาทจ้าวเทียนฉินยังเล็กนัก ขยับเข้าไปหยอกล้อและอุ้มชูนาง พร้อมๆกับพระชนนี
"เจ้าก้อนซาลาเปาน้อยนี้ ช่างน่ารักยิ่งพระชนนี "
"ลูกโปรดเด็กน้อยมู่เหมียนนี้ หรือไม่เล่าเทียนฉิน "
"อา...ข้าชอบ เจ้าก้อนซาลาเปานี้มากนัก ต่อไปนางจะต้องเป็นเจ้าสาวของข้า "
"คิก คิก หากยามนางเติบโตแล้ว นางมิงามเล่า เทียนฉิน "
"ครานั้น ข้าก็จะแต่งงานกับสตรีอื่น ที่งดงามกว่านางขึ้นมาอีกอย่างไรเล่าเสด็จแม่"
"เฮ้อ...เจ้านี่นะ เหมือนบิดาเจ้ามิมีผิดเพี้ยน สตรีของเจ้าคงน้ำตาตกจนท่วมวัง"
ในยามที่ หนึ่งมารดาหนึ่งบุตรกำลังสนทนากัน เด็กน้อยผมสีดำยาวผู้หนึ่งกำลังแอบซ่อนอยู่ที่มุมเสา กวานสีทอง หลุดร่วงลงที่พื้นหญ้าลงไปแล้ว ดวงตาจดจ้องได้แต่เพียงใบหน้าของเด็กน้อย บนตักขององค์รัชทายาท จ้องมองไปอย่างมิวางตา
"คุณหนูมู่เหมียนเจ้าคะ คุณหนูอยู่ที่ใดเจ้าคะ ออกมาหาบ่าวเถิด คุณหนูเจ้าขา คุณหนู "
จิ่นลี่บ่าวของสกุลเหลียน วิ่งกระหืดกระหอบติดตามหาคุณหนูตนไปทั่วจวน ยามนี้นายท่านมิอยู่ที่ในจวน ผู้อื่นก็แห่ขบวนกันไปไหว้พระที่บนเขา มีเพียงคุณหนูของนางที่แสร้งป่วยไข้ และนางสองคนจึงต้องอยู่ในจวน หากคุณหนูหายไปในยามนี้ นางย่อมมีโทษหนักนัก จิ่นลี่วิ่งกระหืดกระหอบออกไปตามหาจนทั่ว และพบบางสิ่งที่ติดพุ่มไม้อยู่ ดอกมู่เหมียน!!!!.
จิ่นลี่มองลงที่ช่องข้างกำแพงในพุ่มไม้ แล้วรีบมุดตัวลงไปตามหาอย่างว่องไว นางออกนอกรั้วมาหันรีหันขวาง แล้วตรงไปในตลาดในทันใด หน้าตาตื่นตกใจเสียจะคลั่ง...
"ท่านลุง..ขนมชิ้นนี้เท่าใดกัน "
"หมดนี่เลยหนึ่งอีแปะขอรับ คุณหนู "
"อา..เช่นนั้น ข้าเหมาหมดเลย อ่ะ "
เหลียนมู่เหมียนยกยิ้มให้พ่อค้าขายขนมฉ่ำหวาน แม้บุรุษชรายังพาลใจกระตุกยามที่นางแย้มยิ้มให้ มองนางอย่างหลงไหลได้ปลื้ม มู่เหมียนเดินต่อไป และขยับหลบ ยามที่เห็นจิ่นลี่บ่าวของตนวิ่งกระหืดกระหอบมา มู่เหมียนหลบไปในข้างกำแพง ที่ชื้นแฉะแห่งหนึ่ง
มิคาดว่า มีผ้าเช็ดหน้ามาอุดปาก นางรับรู้ว่าข้างกายของนางคือบุรุษ นางดิ้นรนไปมาจวบจนนางหมดลมหายใจ ที่เก็บกักไว้ จึงเผลอสูดกลิ่นยาสลบลงไป มินานนางก็สลบลง หูแว่วเสียงอึกทึกในตลาดจนลอยลับไป
ยามพลบค่ำ มีผู้พบนางนอนสลบไสลอยู่หน้าจวน ผู้คนวิ่งหวีดร้องอึกทึก หมอถูกตามมาตรวจตราร่างกายนาง เมื่อมิพบว่า นางบาดเจ็บที่ใด ก็หายใจกันทั่วท้อง มู่เหมียนตื่นขึ้นในวันถัดมา และหลงลืมเรื่องราวก่อนที่นางจะสลบไสล
บิดาตามนาง ให้เข้าวังหลวงเป็นเพื่อนบิดาของนางอีกเช่นเคย นางถูกจับแต่งกายสวยงามหวานล้ำ แม้แต่บิดาของนาง ก็ยังชะงักมองแล้วก็ยิ้มกว้าง
"งามนักธิดาข้า งดงามกว่าแม่เจ้าและผู้ใดในสกุลเหลียนมากนัก ผู้ใดมาพบเจ้าจะต้องหลงไหล มิมีทางหันมองผู้ใดอีกได้เป็นแน่ "
มู่เหมียนฉีกยิ้มหวาน ติดตามเข้าไปในวังหลวง และเข้ายังตำหนักในเฉกเช่นเคย
นางเดินลัดเลาะไปตามสวนดอกท้อ และหลงวนอยู่ในป่าไผ่ จวบจนนางไปพบตำหนักสีดำมืดหลังหนึ่ง จึงลอบหันซ้ายหันขวาและแอบไปเปิดดู นางมิเห็นผู้ใดในตำหนัก จึงค่อยๆย่องเข้าไปช้าๆในตำหนักมืดสลัว แต่งดงามนักเท่าที่นางจะมองเห็น นางค่อยๆเดินเข้าไป มิคาดเสียงประตูปิด...ปังงง. !!!!
ร่างงามสะดุ้งสุดตัวและกลิ่นยาสลบก็ลอยมา ก่อนนางจะหมดสติไป สายตานางคล้ายเห็นเส้นผมสีดำมืด แล้วสติของนางก็หลุดไป
"งามนัก.."
เสียงบุรุษชื่นชมนาง ใต้แสงเทียนริบหรี่ ดวงตาคมจ้องมองนางอย่างหลงไหล ดวงตาคู่นี้เฝ้ามองนางมาตลอด ยามนี้นางอยู่ใกล้กันแค่เพียงเส้นผมบังตา มือเรียวขาวซีดเอื้อมไปปลดอาภรณ์ของนางช้าๆ ดึงรั้งมันลงจนเห็นผิวขาวผ่องใสในแสงเทียน
ดวงตาคมเพ่งมองผิวขาวๆ และลูบไล้เบาๆอย่างหลงไหล ลูบช้าๆจนถึงยอดอกสีหวานๆที่เต่งตึงของนาง มือขาวซีดปัดป่ายมันลงเบาๆ
"ซี้ดดดดด....งามนักมู่เหมียนน ข้าจะคลั่งตายแล้ว..."
ฝ่ามือขาวลูบคลำไปตามเนื้อนุ่มของนางช้าๆ หวั่นกลัวว่านางจะตื่นขึ้นมา มือขาวซีดลูบไล้ยอดอกนางไปมา และก้มลงช้าๆดูดดึงยอดอกนางด้วยผิวฟันเบาๆ
"ซี้ดดดด....อ่า....มู่เหมียน "
ร่างหนาลมหายใจขาดห้วง ยามต้องอดกลั้นมิให้ล่วงล้ำนางไปในยามที่นางยังสลบไสล มือหนาลูบลงช้าๆตามลำคอนางแล้ว ยกปลายเล็บแตะลงบนริมฝีปากบางช้าๆ
ค่อยๆบีบคางนางเบาๆ ให้ริมฝีปากนางเปิดขึ้น ก่อนจะขยับเข้าหานางและกดจุมพิตนางเบาๆ
"ซี้ดดดด....อ่าาา "
มือเรียวขาวลูบลงบนยอดอกของนางอีกครา ขยำขยี้มันแรงขึ้น ขยับเรือนกายตนถูไถไปกับเรียวขา ขาวเนียนของนาง ลมหายใจขาดห้วง
"แฮ่กก....มู่เหมียน..ข้าอยากครอบครองเจ้า..."
ร่างหนาถูไถแก่นกายตน ไปกับเรียวขาขาวของนาง แรงขึ้นเรื่อยๆจนลมหายใจขาดหาย ผมสีน้ำหมึกสยายลงจนทั่ว เป็นเส้นสายสีดำสนิท มือหนาลูบลงบนหน้าท้องนางช้าๆ ไล้มือไปมาบนหน้าท้องเนียน
"มู่เหมียน ซี้ดดด อ่า "
ร่างหนาขยับกายทุรนทุรายไปมา แล้วจุมพิตกับริมฝีปากนุ่มๆของนางช้าๆมิให้นางช้ำ และมิให้ผู้ใดระแคะระคายได้ว่าแอบลิ้มชิมรสนางก่อนผู้ใดอื่น
ร่างหนาแกะสายรัดเอวของนางออกจนหมด เปิดเผยเรือนกายขาวผ่องของนางจนหมดกาย มือหนาลูบไล้ฝ่ามือ ลงบนกลางกายของนางเบาๆ หัวใจสั่นกระตุก ขยำมือลงบนกลางกายนาง อย่างจะคลั่งตายลงเสียที่ตรงนี้
"ซี้ดดดดด....อ่าาา....มู่เหมียน"
บุรุษผิวขาวผมยาวสยาย ยกนิ้วเรียวยาวของตนจรดลงในปากตน กัดลงแรงๆอย่างหักห้ามใจมิอยู่ได้ ความเจ็บแปลบที่ปลายนิ้ว ช่วยเรียกสติตนขึ้นมาเล็กน้อย แต่มิอาจเทียบกับสัมผัสนุ่มนิ่มที่ฝ่ามือตน ร่างหนาขยับเข้าหานางช้าๆ
"อือออ..."
มู่เหมียนรู้สึกตนจึงครวญครางเบาๆ ร่างหนาขยับตนออกในทันที เรียกองครักษ์หญิงประจำตัวตน มาแต่งกายให้นาง และลักลอบนำนางไปวางไว้ใกล้ๆตำหนักของพระชนนี
"ว้ายยยย ท่านหญิงเหลียนเจ้าคะ ช่วยด้วยเจ้าค่ะ ท่านหญิงเหลียนเป็นลมเจ้าค่ะ ตามหมอหลวงมาทีเจ้าค่ะ ท่านหญิง"
- ผู้เขียน
