"ในความมืด ยังมีดอกไม้งามฉันใด ความงดงามก็คล้ายแปดเปื้อนได้ฉันนั้น"
ค่ำคืนหนึ่ง ในยามราตรีกาล รอบตำหนักของเหลียนมู่เหมียน มีบุคคลลักลอบเข้ามา เงาดำๆหลายสายโรยตัวลงในวังหลวง ในขณะที่ผู้คนหลับไหล
มู่เหมียน ในราตรีนี้ นางก็ยังคงเหม่อมองฟ้าอยู่เพียงผู้เดียวบนตำหนักดำ นางมิได้ออกไปข้างนอกมาเนิ่นนานแล้ว คล้ายนางถูกจองจำและหลงลืมไป ร่างบางขยับตนเองและมองไปทางตำหนักตน
เงาดำมากมายวิ่งเข้าไปด้านในจำนวนมาก มู่เหมียนเร่งอุดปากตนและเก็บกระทั่งลมหายใจ ร่างบางเนื้อตัวเย็นวาบ และขดตัวลงที่ข้างบานหน้าต่างของตำหนักดำ
..บานหน้าต่างถูกเปิดไว้ ....
มีเพียงนางที่กระถดตัวลงจนตัวลีบ
"มีผู้บุกรุก มีผู้บุกรุก!!! "
เสียงทหารในวังตะโกนก้องและมีเสียงดาบวิ่งไล่ฟาดฟันกัน มินานมีเสียงห่างไกลออกไป มู่เหมียนจึงค่อยโผล่ใบหน้าออกไปทางหน้าต่าง
มิคาดว่า ยามนางมองลงไปก็พบชายชุดดำผู้หนึ่งหลบอยู่ที่พุ่มไม้ และหันมองกลับม
