ร่างหนาเรียกองครักษ์หญิงที่ไร้อารมณ์บนต้นไม้ มาขับรถม้าแทนตน และสั่งให้ไปสถานที่หนึ่ง ซึ่งมู่เหมียนมิรู้ว่ามันคือที่ใด รถม้าวิ่งไปตามทางเรื่อยๆทั้งราตรี มู่เหมียนที่เหน็ดเหนื่อยก็หลับไปจนยามเช้า รถม้าก็ยังมิถึงจุดหมายปลายทางที่จะไป แต่แสงส่องสว่างมีเสียงน้ำไหลเอื่อยขึ้นมา
มู่เหมียนเปิดผ้าม่านหน้าต่างรถม้าออกเพียงนิดและตาโตขึ้นมา ก่อนจะเปิดขึ้นอีกให้มากขึ้น ลมเย็นๆโชยมาและมองเห็นธารน้ำไหล ต้นสนขึ้นเต็มป่า ต้นเฟิงสีแดงฉาน ใบไม้สีแดงสลับทอง ปลิวไปทั่วผืนป่า
มู่เหมียนหลับตาลงพริ้ม และตั้งใจฟังเสียงนกร้อง ขับขานร้องเรียกกัน รถม้าวิ่งช้าลงเรื่อยๆแต่ลมยังโชยมา มู่เหมียนยกยิ้มอย่างพึงใจ ลืมตาขึ้นหลับตาลงสลับไปมาเช่นนั้น
องค์เหวินเต๋อนอนพิงหมอนและชันเข่าขึ้นในรถม้า หรี่ตามองใบหน้าของนางที่เปลี่ยนไปมา สลับหลากอารมณ์ เอ่ยออกมาเบาๆ
"หากเจ้าชื่นชอบมัน เหตุใดจึงมิมองให้เต็มตาแล้วค่อยหลับตาลงเล่า มู
