“อ่อ..ที่ทิ้งลูกทิ้งเมียให้อยู่ในห้อง เพราะพาเมียน้อยมากินข้าวนี่เอง”
กึก! นามิตัวชาดั่งถูกสาปเมื่อได้ยินคำพูดของผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอกับไทด์
‘เมีย..ลูก’ นามิพลางคิดในใจ คำพูดเหล่านั้นมันวนลอยอยู่ในสมองของเธอ เด็กสาวมองไทด์ด้วยอาการเหม่อลอย
“ถึงกับช็อกเลยเหรอคะ น้องนามิ” พลอยแสยะยิ้มก่อนจะเอ่ยออกไป มือยกขึ้นลูบวนท้องของตัวเองอย่างเย้ยยัน
“กลับไป” ไทด์เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง สายตายังคงจับจ้องใบหน้าของเด็กสาวอย่างไม่ละสายตา
“ไม่ค่ะ ถ้ากลับ เฮียก็ต้องกลับกับพลอย”
“กูบอกให้กลับไป” ไทด์เอ่ยขึ้นอีกครั้ง มือหนากำเข้าหากันแน่น เขารู้สึกว่าเธอจะท้าทายด้านมืดของเขามากเกินไปแล้ว
“ไม่! พลอยไม่กลับ!” พลอยเริ่มเสียงดัง จนคนในร้านต่างพากันมองมาที่โต๊ะของไทด์อย่างสนใจ
“...” ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ
“อึก หนูขอตัวก่อนนะคะ..” นามิเอ่ยขึ้น เธอพยายามกลั้นสะอื้นเอาไว้ ลุกออกเก้าอี้ด้วยหัวใ
