SPECIAL 3 TIDExNAMI
1589 คำ
2 อาทิตย์ต่อมา..
Japan
“หนูจะอยู่ที่นี่ก่อนก็ได้นะลูก” เสียงของหญิงสูงวัยเอ่ยขึ้น เธอคือป้าอันนาเป็นพี่สาวของแม่เด็กสาวที่เสียชีวิตไป
“หนูคิดดีแล้วค่ะ อย่าให้หนูรบกวนคุณป้าไปมากกว่านี้เลยนะคะ”
“ไปได้ก็ดีจะได้ไม่เป็นภาระ” เสียงหญิงสาวแทรกขึ้นด้วยน้ำเสียงดุดัน
“หยุดนะ! ฮานะ” อันนาหันไปตวาดใส่ลูกสาวของเธอ
“ทำไมแม่ หนูก็แค่พูดความจริง แม่มันเอาเงินเราไปตั้งเท่าไหร่! สุดท้ายก็หนีตายห่าไปแบบนี้!”
เพี๊ยะ!
“นั่นน้าแกนะฮานะ! หุบปากแล้วกลับเข้าบ้านไป ก่อนที่ฉันจะหมดความอดทนกับแก” อันนาตบหน้าลูกสาวอย่างเดือดดาล
“อึก..เออ! แค่นี้หนี้สินก็ท่วมหัวอยู่แล้ว ก็เพราะน้องของแม่ไม่ใช่เหรอ!” ฮานะพูดขึ้นอีกครั้ง สะบัดตัวเดินเข้าบ้านไป ด้วยอารมณ์ที่เกรี้ยวโกรธ
“ป้าขอโทษนะนามิ อย่าไปถือสาพี่เลยนะลูก” อันนาหันมาก่อนจะจับมือหลานสาวด้วยสีหน้าหนักใจ
“หนูต่างหากที่ต้องขอโทษคุณป้า ที่ทำให้คุณป้าเดือดร้อน ถ้าหนูทำงานมีเงินเมื่อไหร่หนูจะส่งคืนให้คุณป้านะคะ” นามิเอ่ยออกไป เพราะเธอรู้ว่าฮานะก็คงรู้สึกโกรธอยู่มาก เธอก็พึ่งมารู้เรื่องนี้พร้อมกับฮานะนั้นแหละ รู้ว่าที่แม่เธอมายืมเงินของป้าอันนาไปต่อทุนทำธุรกิจที่มันกำลังจะล้มละลาย วันนั้นวันที่พ่อกับแม่ของเธอไปเจรจาธุรกิจ ท่านทั้งสองคนได้ประสบอุบัติเหตุ ไม่ต้องพูดถึงว่าต่อจากนี้ชีวิตของเธอมันคงไม่ได้สุขสบายเหมือนแต่ก่อนแล้ว ไหนจะหนี้สินที่เธอนั้นต้องรับใช้แทนพ่อกับแม่ของอีก
“ไม่ต้องหรอกนามิลูก ช่างมันเถอะเรื่องนั้นยังไงอายูก็เป็นน้องแท้ๆของป้า หนูไม่จำเป็นต้องกลับไทยก็ได้ ป้าเลี้ยงหนูได้นะลูก”
“อย่าดีกว่าค่ะป้า หนูขอกลับไปอยู่ในที่ของหนูดีกว่านะคะ ป้าไม่ต้องห่วง” นามิเอ่ยออกไป เพื่อให้อันนานั้นสบายใจ
“คุณหนูได้เวลาแล้วค่ะ” เสียงของป้านวลจันทร์เอ่ยขึ้นเมื่อดูเวลา ไหนกว่าทั้งสองคนจะไปที่สนามบินอีก คงจะใช้เวลานานอยู่
“ถ้ามีอะไรให้ป้าช่วย ก็ติดต่อป้ามาได้ตลอดเลยนะลูก”
“ค่ะ หนูไปก่อนนะคะ” นามิกอดลาป้าของเธอ เดินออกมาจากบ้านหลังใหญ่ ซึ่งมันเป็นบ้านของครอบครัวแม่ แม่ของเธอเป็นคนญี่ปุ่น ท่านพบรักกับพ่อของเธอที่ไทย ที่เธอกับป้านวลจันทร์มาที่นี่ ก็เพื่อมาทำพิธีการจากไปของแม่เธอเท่านั้น กลับไทยครั้งนี้ชีวิตของเธอคงต้องเปลี่ยนอะไรหลายๆอย่าง
ประเทศไทย
สถานีขนส่ง
“ดูแลตัวเองให้ดีนะคะคุณหนู ฮึก” เสียงนวลจันทร์สะอื้นเอ่ยออกไป เขากระชับมือเด็กสาวอย่างใจหาย
“..อึก..ป้านวลก็เหมือนกันนะคะ” นามิเอ่ยออกไป
“ถ้าไม่รู้จะไปไหน ไปหาป้าได้นะคะ ไปอยู่กับป้าก็ได้” นวลจันทร์เอ่ยบอกกับเด็กสาว เพราะหลังจากนี้ ตัวเขาเองก็คงกลับบ้านเกิดที่เพชรบูรณ์
“ขอบคุณนะคะ หนูรักป้านวลนะ อึก..ฮือๆ” นามิพยักหน้ารับทั้งน้ำตาก่อนจะเอ่ยออกไป เธอโผเข้ากอดนวลจันทร์
“ป้าก็รักคุณหนูนะคะ ฮือๆ” นวลจันทร์เอ่ยกลับพร้อมกับกระชับกอดเด็กสาวแน่น ด้วยความรักและเป็นห่วงเธอ เพราะนามิก็เหมือนลูกหลานของเธอ เธอเลี้ยงเด็กสาวมาตั้งแต่ยังเล็กๆ
“ถึงบ้านแล้ว โทรหาหนูด้วยนะคะ” เด็กสาวเอ่ยออกไป เธอเช็ดน้ำตาที่ยังไหลออกมา เธอไม่เหลือใครอีกแล้ว ญาติฝั่งพ่อเธอก็ไม่มีใครนับญาติกับครอบครัวเธอสักคน มันเป็นปัญหาตั้งแต่ที่พ่อเธอคบกับแม่ของเธอแล้ว พ่อยอมตัดขาดทุกคนเพื่อที่จะได้อยู่กันกับแม่ของเธอ
“ค่ะ ยังไงป้าไปก่อนนะคะ ดูแลตัวเองให้ดีนะคะ” นวลจันทร์เอ่ยลาอีกครั้ง ก่อนจะเช็ดน้ำตาแล้วหันหลังขึ้นรถบัสไปทันที เธอหันมามองเด็กสาวอีกครั้งด้วยความเป็นห่วง
“เดินทางปลอดภัยนะคะ..ป้านวล” เด็กสาวเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา เธอโบกมือลารถบัสที่กำลังออกเดินทางไปยังปลายทาง เธอมองภาพตรงหน้าอย่างใจหาย ไม่รู้ว่าหลังจากนี้เธอควรจะเริ่มต้นจากตรงไหนดี ก่อนที่เธอหยิบมือถือออกมาและกดหาใครบางคน
อีกด้านหนึ่ง
CONDO TIDE
เพล้ง!
“หายหัวไปไหนวะ!”
เคร้ง!
“แม่งเอ้ย!” เสียงตวาดดังลั่นคอนโดหรู ข้าวของกระจัดกระจายทั่วพื้นห้อง เกือบสามอาทิตย์แล้วที่เขาหาตัวเด็กสาวไม่เจอ สงสัยคิดอยากจะลองดีกับเขา ถ้าใช้คนของพ่อตามหาพ่อต้องถามเขาแน่ๆ อีกอย่างเรื่องนี้อาจจะถึงหนูไอ้น้องชายตัวดีของเขา
“หนีได้หนีไป อย่าให้กูเจอ..จะขังให้ลืมแม่ง”
หลายวันต่อมา
อุ่นรัก อพาร์ทเม้นท์
“อยู่ได้ไหมนามิ” เสียงของพี่สาวข้างบ้านที่เธอรู้จักเป็นอย่างดีเอ่ยถามขึ้น
“อยู่ได้ค่ะพี่แพร ขอบคุณมากนะคะ” นามิเอ่ยขอบคุณออกไป เพราะเธอนั้นได้เหมือนแพรนี่แหละที่ช่วยเหลือเธอ ในระหว่างที่เธอนั้นกำลังหาที่อยู่ใหม่ เหมือนแพรได้ช่วยเธอขนข้าวของที่จำเป็นเอาไปไว้ที่บ้านของเธอก่อน เพราะมันใกล้กัน เพราะบ้านหลังนั้นถูกยึดไปแล้วเมื่อไม่นานมานี้ บางวันเธออยู่บนห้องในบ้านของเหมือนแพร เธอก็เห็นรถหรูที่คุ้นตามาจอดมองหน้าบ้านของเธออยู่บ่อยๆ เธอจึงตัดสินใจรีบย้ายออกมาและมาเช่าอพาร์ทเมนท์นี้อยู่แทน
“ถ้ายังไง อะไรลงตัวแล้วก็ไปทำงานที่ร้านกาแฟพี่นะ”
“ขอบคุณอีกครั้งนะคะ” เด็กสาวยกมือไหว้รุ่นพี่ก่อนจะเอ่ยคำขอบคุณออกไป
“ไม่เป็นไรเลย เราเห็นกันมาตั้งแต่ยังเด็กๆ พี่ก็บอกเราไปแล้วว่าให้อยู่บ้านพี่ไปก่อนก็ได้”
“หนูรู้นะคะว่าพี่แพรเป็นห่วง แต่หนูอยากจะลองอยู่ด้วยตัวเอง อยากจะลองดิ้นรนเพื่อตัวเองบ้าง พี่แพรช่วยหนูมาเยอะแล้ว อย่าให้หนูต้องรู้สึกแย่ไปกว่านี้เลยนะคะ หนูเกรงใจพี่จริงๆ”
“โอย..เอาละๆ เราก็หัวดื้อไม่เปลี่ยนจริงๆ นี่ฉันมีรุ่นน้องแต่ละคนนี่คนดีทั้งนั้น..บุญของอีแพรจริงๆ” แพรเอ่ยออกไป เพราะนามินิสัยคล้ายกับน้องรหัสของเธอไม่มีผิด ขี้เกรงใจ มองโลกนี้ในแง่ดีเสมอแต่เธอก็ไม่อยากจะขัดใจอะไรเด็กสาวหรอก ในเมื่อเด็กสาวอยากจะเผชิญโลกภายนอก ก็น้องปล่อยไปให้เธอนั้นได้เรียนรู้มันด้วยตัวเอง
“คริๆ พี่แพรอ่า..ยังไงขอบคุณอีกครั้งนะคะ”
“อืมๆ งั้นพี่ไปละ มีอะไรก็โทรมาละกัน”
“โอเคค่ะ” นามิตอบกลับไป ก่อนที่ทั้งสองเอ่ยลากันอีกนิดหน่อย เหมือนแพรจึงขอตัวกลับ
นามิอยู่ภายในห้อง เธอกำลังจัดข้าวของ วางโน้น วางนี่ไปเรื่อย จนกระทั่งสายตาของเธอเหลือบไปเจอรูปบานใหญ่ที่เธอนั้นเอามาด้วย
“คิดถึงพี่ไทม์นะคะ” นามิจ้องมองรูป มือบางยกขึ้นลูบอย่างช้าๆ หัวใจเหน็บหน่วงขึ้นมาอีกครั้ง ทำไมเธอต้องมาเจอเรื่องราวที่เลวร้ายพร้อมกันแบบนี้ด้วย เธอทำอะไรผิดยังงั้นเหรอ ยังดีที่เธอยังพอมีเงินเก็บอยู่บ้าง ตอนแรกเธอคิดว่าจะเอาเงินส่วนนี้โอนไปใช้หนี้บางส่วนของแม่เธอ แต่ป้านวลบอกว่าให้เธอนั้นเก็บเอาไว้เพื่อตั้งต้นใหม่ก่อน เพราะอายุของเธอยังน้อยอยู่ ยังต้องใช้จ่ายอีกเยอะ เธอก็ลืมคิดไปเลยว่าอายุของเธอยังแค่นี้ จะไปทำอะไรก็คงไม่ได้มาก แต่ยังดีที่มีเหมือนแพรเข้ามาช่วย เธอจึงมีที่อยู่ และยังมีงานมารองรับเธออีกด้วย
2ปีต่อมา...
(สำนักงานใหญ่) TDTM CONDO
“เฮียครับ เจอตัวเธอแล้วครับ” เสียงทุ้มรายงานเจ้านายของตน
“หึ..เธออยู่ที่ไหน?” ชายหนุ่มเอ่ยถามออกไป เหยียดยิ้มขึ้นเล็กน้อย
“คนของเรารายงานมาว่า เจอเธอที่อพาร์ทเมนท์แห่งหนึ่งอยู่แถวถนนxxครับเฮีย”
“ไปจับตัวเธอมาให้กู เรื่องนี้ห้ามให้ใครรู้ มึงเข้าใจใช่ไหมไอ้ยิม” ชายหนุ่มเอ่ยสั่งออกไปด้วยน้ำเสียงดุดัน
“ครับ เฮียไทด์” ยิมก้มรับคำสั่งของเจ้านาย หันหลังออกไป เพื่อไปทำตามที่นายของเขาสั่งทันที
“เจอสักทีสินะ นามิกา..” ไทด์ยกยิ้มเอ่ยขึ้นออกมาอย่างอารมณ์ดี สองปีที่ผ่านมา เขาได้มาช่วยงานพ่อของตน เขาจึงมีอำนาจอยู่ในมือครึ่งหนึ่ง ที่มีลูกน้องมากมายที่คอยรับใช้เขา ยิมคือลูกน้องคนสนิทของเขา มันทำงานให้เขาตั้งแต่วันแรก มันรู้ใจและรับใช้เขาดีทุกอย่าง เขาจึงไว้ใจยิมมากกว่าคนอื่นๆ
- ผู้เขียน
