“ไงจ๊ะอีเมียมาเก๊า”
“ดีจ้าเมียลังกาวี”
“ลังกาวีแม่มึงสิอีมีน ผู้กูเป็นคนสิงคโปร์ เกาะลังกาวีมันไม่ใกล้เลยอีเวร” เสียงด่าที่ดังทะลุลำโพงมาทำเอามีนาในยามนี้ถึงกับหลุดขำ ยิ่งมองเข้าไปในจอเห็นว่าเพื่อนกำลังมองบนก็ยิ่งหัวเราะชอบใจที่แหย่กุ๊บกิ๊บได้สำเร็จ
“อ๋อเหรอ โทษทีนะพอดีว่าเราสับสนน่ะ”
“ตอแหลนัก แต่แหมอารมณ์ดีเนอะ ทีวันก่อนยังโทรมาบ่นกับกูฉ่ำ” อีกฝ่ายว่า ท่าทางไม่ได้ติดใจอะไรทั้งยังดูเบาใจลงด้วยที่เห็นว่าเธอดูแฮปปี้กว่าสองวันก่อนมาก
“ก็นิดนึงมึง คนเราจะให้มีความทุกข์อะไรนัก” ด้านมีนาเมื่อได้ยินเพื่อนถามแบบนั้นก็พลันพยักหน้า ทั้งยังจีบปากจีบคอตอบ
“ว่าแต่ไม่ได้เจอกันซะนานมึงสวยขึ้นนะ ดูเปล่งปลั่งมีออร่า ทำไมจ๊ะ ได้น้ำดี?” เป็นปกติที่พวกเธอจะคุยเล่นเรื่องใต้สะดือกัน แตกต่างจากตอนที่อยู่กับสุดที่รักที่หากจะพูดก็ต้องเป็นเชิงการปรึกษา นอกนั้นก็คุยกันเรื่องอื่นเสียมากกว่า
กุ๊บกิ๊บเป็นเพื่อน
