“งั้นก็ลองบอกดิว่าต้องทำยังไงเธอถึงจะเชื่อว่าเราห่วงเธอจริงๆ” ขุนเขาเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้า วางข้าวกล่องแกงเขียวหวานไก่พร้อมช้อนให้เธอ ทว่าสายตาไม่ละออกจากใบหน้าเนียนเลย ไหนจะสายตาออดอ้อนเวลามองนั่นอีก ขุนเขาก็ยังเป็นขุนเขาที่ไม่ยอมแพ้ให้กับอะไรง่ายๆ เหมือนเดิม
“ไม่จบ?”
“พอแคร์ก็ทำเป็นไม่สนใจ ผู้หญิงเอาใจยากฉิบหาย”
“ก็ไม่ต้องมาเอาใจ ไปเอาใจคนอื่นเถอะ”
“เคยทำแบบนั้นเหรอ ก็ไม่เคยหรือเปล่า ไม่เห็นต้องทำเสียงเหมือนไม่พอใจแบบนี้เลย”
“จะเอายังไงกันแน่ขุน”
“ก็แค่จะบอกว่าถ้าจะคุยกับใครก็ดูให้มันดีๆ ก่อน ไม่อยากให้เธอเสียใจ”
“เหรอ” ปลาวาฬยกยิ้ม เอาจริงๆ ระหว่างเธอและขุนเขา เราแทบรู้จักตัวตนของกันและกันไปหมดแล้วด้วยซ้ำ เพราะถ้าไม่เป็นอย่างนั้นระหว่างเรามันไม่ยาวนานขนาดนี้หรอก
“ถ้าจะคุยก็ดูดีๆ หรือจริงๆ แล้วอยากบอกว่าอย่าไปคุยกับใครเลยกันแน่ล่ะ” พอเธอถามกลับก็กลายเป็นเขาที่ชะงัก มันเป็น
