ไม่รอแล้วนะเธอ

หมับ~ “อ๊ะ!” แรงดึงข้อมือส่งผลให้ร่างบางหมุนกลับตามจังหวะ ใบหน้าสวยหันกลับก่อนที่ปลายจมูกเชิดรั้นจะกระแทกกับแผงอกกว้างจนได้กลิ่นน้ำหอมราคาแพงจากร่างสูงโปร่งรับกับใบหน้าหล่อเหลาที่สาวๆ หลายคนหมายปอง “ขุน” มุมปากหนายกยิ้ม สบสายตากับตากลมใสจนอดไม่ได้ที่จะดึงข้อมือบางเข้าไปในมุมลับ ดันร่างบางเข้ากับผนังก่อนจะกดเข่าแทรกเรียวขาขาวออกจากกัน เปิดทางให้กายหนาขยับเข้าไปแนบชิดกว่าเก่า “โทรหาไม่รับ” ดวงตาคมกริบจ้องใบหน้าจิ้มลิ้มก่อนจะกดสายตาลงต่ำมองชุดสีดำที่ตัดกับผิวขาวๆ จนเธอโดดเด่นและบ่อยครั้งที่เธอหลุดเข้ามาอยู่ในสายตา ตั้งใจหรือเปล่าไม่รู้ แต่ที่รู้ๆ กูเห็นหน้าผู้ชายทุกคนที่เข้ามาขอไลน์ คนของกู! “เสียงเพลงมันดังนี่นา” “เธอยกแก้วถี่มากกว่า” “แอบมอง?” “อ่า ชุดก็เกินไป” แล้วคิดว่าอะไรจะหยุดสายตาไอ้ขุนได้ถ้าไม่ใช่เนินอกขาวๆ ที่ก็ไม่ได้ล้นอะไรมากนัก ติดที่กูเนี่ยขยันมองจัด มองเอง หงุดหงิดเองนักเลงพอ! “อันนี้แค่เบาๆ นะ ยังไม่ถึงขั้นจัดเต็ม” “อ่อยเก่ง” “ธรรมดา ก็โสดนี่นา” ปลาวาฬยิ้มหวาน รับรู้ว่าขุนเขากำลังลากฝ่ามือลูบไล้เอวคอด ทุกทีหมอนี่ก็ถึงเนื้อถึงตัวตลอด แต่ก็ไม่เคยแสดงออกว่ารู้สึกอะไรต่อกัน “วันนี้แจกไลน์รัวเลยอ่ะดิ” “แอบมองอ่ะดิ” “ให้ขนาดนั้น แล้วแบบนี้จะตอบทัน?” “ไม่มั้ง ค่อยคัดหล่อๆ ไว้คุยสักสองสามคน” “เกินไป” กูยืนหัวโด่อยู่ตรงนี้ทั้งคนเธอสนไหม เย็นชาเกินไปแล้ว เธออ่ะเหมือนคนไม่มีหัวใจ “สรุปที่ลากออกมาเพราะไม่รับสาย?” “เพราะรูปที่เธอเพิ่งอัปไปด้วยมั้ง” สวยเด็ดขนาดนั้น แถมปาแคปชั่นว่าโสดอีกต่างหาก คนที่ได้กินอยู่บ่อยครั้งก็มีสะอึกกันบ้างแหละ เกิดมีคนเข้ามาคุยแล้วเธอดันชอบ ไอ้ขุนไม่ตกกระป๋องหรือไง ถึงจะหล่อรวยกล้วยใหญ่ แต่ถ้าใจเธอเปลี่ยนจะให้เอาอะไรไปรั้ง “อะไรก่อน อาการนี้คือหวง?” “อ่า ของใครใครก็หวง” “หวงทั้งที่ไม่ได้เป็นอะไรกัน แบบนั้นทึกทักว่าเป็นของของตัวเองไม่ได้นะขุน” “อย่างชอบเลยแบบเธออ่ะ” ชอบที่เราเข้ากันได้ดี คุยกันได้ทุกเรื่อง เป็นตัวของตัวเองได้ตลอด ได้ทั้งกอดจูบลูบคลำ แบบนั้นใครจะไม่ชอบ ปลาวาฬเป็นผู้หญิงคนแรกเลยที่ไม่เคยหึง ไม่เคยหวง ไม่เคยล้ำเส้น ไม่เคยทำตัวเป็นคนน่ารำคาญ เพราะแบบนี้มั้ง เราสองคนถึงกินกันได้โคตรนาน “กลับกี่โมง” “เพิ่งมาได้ชั่วโมงเดียวเนี่ย” “วันนี้กลับด้วยกันนะ เดี๋ยวไปส่ง” “แค่นั้น?” “แล้วถ้าบอกว่าไม่แค่นั้น” “งั้นวันนี้กลับเองดีกว่า” “ร้ายว่ะ คนอุตส่าห์อยากเจอ” แล้วเธอก็ทำหน้าเหมือนไม่อยากจะเชื่อ “ขนาดนั้น?” “อ่า กี่วันแล้วเนี่ยที่ไม่ได้เจอกัน” “ถ้าลืมจริงก็แปลว่าเธอคุยหลายคนแหละ พาสาวไปนอนบ่อยอะไรแบบเนี่ย” “หึงปะเนี่ย” “เคยหึงเหรอขุน เคยเห็นเราเป็นแบบนั้นเหรอ” “ไม่อ่ะ ก็เพราะเธอไม่เคยหึงเลยเนี่ยแหละบางครั้งเลยคิดว่าเธออ่ะไม่มีหัวใจ” ปลาวาฬหัวเราะคิกคัก อย่าได้คิดว่าเธอตามคนอย่างเขาไม่ทัน เพราะเธอเป็นแบบนี้ ไม่เคยแสดงออกว่าคิดอะไรแบบนี้ต่างหากล่ะที่ทำให้ความสัมพันธ์ที่ไม่มีชื่อเรียกแบบนี้ยังไปต่อได้ ผู้ชายอย่างเขา ขุนเขาที่ไม่เคยแคร์และไม่เคยรักใคร คนอย่างเขาต่างหากล่ะที่ไม่เคยมีหัวใจ! “วันนี้ขอไปส่งนะ กลับด้วยกัน ห้ามให้คนอื่นไปส่งเด็ดขาด” “มีคนขอไปส่งแล้วอ่ะดิ” “ใคร?” ใจหวิวขึ้นมาเลยกู ปกติปลาวาฬไม่เคยปฏิเสธ วันไหนบอกจะไปส่งเธอก็จะเป็นเด็กดียอมให้ไปส่ง เคยบอกให้อมเธอยังอมเลย มาเจอเวอร์ชั่นนี้ไปไม่เป็นเลยกู หรือเด็กดีของกูกำลังปันใจให้คนอื่นอยู่วะ อย่าให้รู้เถอะว่ามันเป็นใคร ไอ้ขุนจะตามไปสอยให้อย่างงาม! “จะให้ใครไปส่งวาฬ” “พี่คนนั้นที่ใส่เสื้อสีดำอ่ะ” “คนไหน” “คนที่เราเดินไปหาเขาที่โต๊ะ” “สรุปมันมาขอไลน์เธอหรือเธอไปขอไลน์มัน” “พี่เขาเดินมาขอนั่นแหละ” “แล้วที่บอกว่าเดินไปโต๊ะมัน?” “อ๋อ ไปทำความรู้จักกับเพื่อนพี่เขาด้วย” “เหอะ แม่เธอมีลูกสาวคนเดียวไม่ใช่เหรอ ไปนับมันเป็นพี่ได้ยังไง” จะถูกหาว่าพาลก็ช่างแม่ง ปกติปลาวาฬไม่เคยออกตัวแรงกับใครแบบนี้ บอกเลยว่าตอนนี้ถ้ามีมากูขวางแน่ ใครจะยอมก็ช่าง ไม่ใช่ไอ้ขุนล้านเปอร์เซ็นต์