บทที่ 5
ข้าไม่ใช่ลู่เสียนคนเดิม
ข้าจะเปลี่ยนแปลง!
“กินหมูเปรี้ยวหวานนี่หน่อยสิเสียนเอ๋อร์ วันนี้แม่ตั้งใจผัดอย่างสุดฝีมือเลยนะ”
หวงลู่คีบหมูหวานใส่ถ้วยข้าวบุตรสาวคนโต ในขณะที่ดวงตายังคงเฝ้ามองด้วยความห่วงใยตลอดเวลา
เมื่อคืนนี้บุตรสาวหลับใหลตลอดทั้งคืน กว่าจะรู้สึกตัวตื่นก็รุ่งสาง ในขณะที่นางกับสามีนั้นนอนกระสับกระสายด้วยความกังวล ผลัดกันลืมตาตื่นย่องมาเปิดประตูห้องนอนบุตรสาวเพื่อคอยเฝ้าดูอาการตลอดทั้งคืน
เมื่อเห็นว่าลู่เสียนตื่นมาด้วยใบหน้าผ่องใส และดำเนินกิจวัตรไปโดยปกติ นางและสามีจึงไม่คุดขุ้ยเรื่องเมื่อวานขึ้นมาซักถาม เพราะกลัวว่าบุตรสาวจะลำบากใจ
ตั้งใจว่าจะรอจนกว่าบุตรสาวจะพร้อม บอกเล่าเรื่องราวทุกข์ใจด้วยตนเอง
“อาหารฝีมือท่านแม่อร่อยที่สุดเลยเจ้าค่ะ ไม่มีใครทำผัดหมูเปรี้ยวหวานได้อร่อยเท่าท่านแม่อีกแล้ว”
ฟ่านลู่เสียนฉีกยิ้มกว้าง พยายามกดข่มก้อนสะอื้นลงในลำคออย่างยากลำบาก แค่เพ
