บทที่ 18
หนอนไหมทองคำค่อยๆ เติบโต
เกาะกินหัวใจ
ฟ่านลู่เสียนทรุดกายลงนั่งบนเตียงเมื่อได้อยู่เพียงลำพังในห้องเสียที หมุนมองไปรอบๆ ห้องนอนของเถาเหลียวเกอด้วยความคุ้นเคย เพราะชาติก่อนนางเคยอาศัยอยู่ที่นี่มากว่าหกปี เคยคิดว่าที่นี่คือบ้าน คือสถานที่ที่นางจะฝากชีวิตเอาไว้ท่ามกลางผู้คนที่รักและหวังดีต่อนาง โดยไม่เคยฉุกใจคิดมาก่อนเลยว่านางเป็นเพียงหุ่นเชิดให้คนพวกนี้หลอกใช้และหัวเราะเยาะลับหลังด้วยความสมเพชตลอดมา
มันจะไม่เป็นแบบนั้นอีกต่อไปแล้ว เพราะต่อไปนี้คนที่หัวเราะเย้ยหยันจะเป็นข้าหาใช่พวกมัน!
เวลานี้ไข่ของ ‘หนอนไหมทองคำ’ คงกำลังฟักตัวอยู่ที่หัวใจของเสนาบดีกรมกลาโหมเถาเกอจื่อ ผู้ช่วยหวงตงหลิน และองครักษ์อวิ๋นอีเจียเรียบร้อยแล้ว พวกมันรับไข่หนอนไหมทองคำเข้าร่างกายผ่านขนมที่นางยื่นให้กินโดยไม่เฉลียวใจ ด้วยคิดว่านางโง่งมปัญญาอ่อน จึงรับขนมมากินเพียงเพื่อจะปัดรำคาญ
หนอนไหมเหล่านั้นจะค่อยๆ เ
