บทที่ 14
แค่สตรีหน้าเหมือนหรอกหรือ
ไม่ใช่ฟ่านลู่เสียน!
ร่างสูงโปร่งในชุดลำลองสีดำริ้วแดง คอเสื้อลึกเปิดกว้างจนเห็นแผงอกกำยำและหน้าท้องแข็งแกร่งเป็นลอนงาม ดวงตาคม คิ้วเข้ม จมูกโด่ง ริมฝีปากหนาหยักได้รูป สันกรามและลำคอยาวระหง ล้วนรับกันได้อย่างเหมาะเจาะจนคนมองแทบลืมหายใจ
เส้นผมดำขลับปราศจากพันธนาการยาวสยายไปตามแรงลมยิ่งขับให้บุรุษหนุ่มงดงามดั่งเทพเซียนจนเหล่านางกำนัลน้อยใหญ่ถึงกับใจเต้นแรงที่ได้ยลโฉมชินอ๋องผู้เลื่องลือ
ไม่มีใครในวังหลวงที่แต่งตัวสบายๆ เดินเฉิดฉายไปไหนมาไหนโดยไม่หวั่นเกรงสายตาใครๆ ได้เท่าชินอ๋องผู้นี้อีกแล้ว ชายหนุ่มที่มักเปิดเผยเนื้อหนังมังสาอย่างไม่รู้จักอาย
ชินอ๋องจอมเสเพลแห่งวังหลวง...
จ้าวเหวินฮวนก้าวย่างฉับๆ ผ่านอุทยานหลวงอย่างไม่ใส่ใจต้นไม้ดอกไม่ที่ชูช่อพยายามอวดโฉมให้เขาได้เชยชม ด้วยเวลานี้ในหัวสมองของเขากำลังครุ่นคิดถึง ‘ลัทธิมารสรวง’ ที่กำลังแผ่เข้ามาในเมือง
