บทที่ 15
ปราณมารแตกซ่าน
ไม่น่าเลย!
กริ้ง!
เสียงกระดิ่งดังขึ้นอีกครั้ง ครานี้เป็นคิ้วเข้มของชินอ๋องที่กระตุกขึ้นด้วยความแปลกใจ
‘เย่ซงเจ้าก็เข้ารีตลัทธิมารสรวงด้วยงั้นหรือ ระยำ!’
แม้ใจจะก่นด่าแต่ใบหน้ากลับยิ้มแย้มราวกับคนไร้หัวคิด และท่าทางเช่นนี้เองที่ทำให้องค์รัชทายาทไม่กล้าถือสาเอาความ เพราะหากเขาหาเรื่องชินอ๋องจอมเสเพล เขาก็จะถูกมองไม่ดีที่ไม่รู้จักยับยั้งชั่งใจแล้วเอาตัวไปเกลือกกลั้วกับคนชั้นต่ำพรรค์นั้น
‘มีพระมารดาเป็นสามัญชนชั้นต่ำ จึงได้แสดงกิริยาต่ำๆ เช่นนี้ สายเลือดราชวงศ์ไม่ได้แทรกซึมเข้าไปบ้างเลยหรือไร!’
เย่ซงเหยียดเย้ยเสด็จอาภายในใจ จ้าวเหวินฮวนแม้จะเป็นพระอนุชาขององค์ฮ่องเต้แต่ก็ต่างพระมารดา อีกทั้งยังไร้พิษภัยจนฮ่องเต้ไม่ได้กำจัดทิ้งเฉกเช่นที่กำจัดพี่น้องคนอื่นๆ จนหมดสิ้นทันทีเมื่อขึ้นครองราชสมบัติ
อีกนัยหนึ่งอาจเพราะเวลานั้นจ้าวเหวินฮวนมีพระชันษาเพียงห้าปี ซึ่งมีอาย
