บ้านป่า
พ่อบ้านเฉิน ให้ ทั้งสามคนเสี่ยวซง แป๋มและจูจิ้นโยนหน่อไม้ลงจากหุบเขาไปด้านล่างที่เป็นลำธารใส ตัวท่านเฉินรอรับหน่อไม้หน่อใหญ่ อยู่ที่ลำธาร หน่อไม้มากายถูกลำเลียงลงไปจนสิ้นไม่ต้องแบกให้เมื่อยขบนอกจากหน่อที่ปอกเสร็จแล้วจึงหอบใส่หลัว แป๋เห็นว่ามันหนักอยากจะช่วยเสี่ยวซงแต่เขากลับรวบเอา สายสะพายหลัวไปเสียเอง แป๋มยื้อแย่งมาคืน จะช่วยกันหามคงจะเบาแรงลงไม่น้อยดันไปคว้าเอามือของเสี่ยวซงเต็มเปา ตาคมสบตาของแป๋มนิ่ง แป๋มเองก็ตกตะลึงแต่มีอีกคนที่ยังอยู่ตรงนั้น
“ฮะแฮ่มจูเจี่ย ท่าน กำลังใช้เวทเมนตร์นางจิ้งจอกกับพี่ชายเสี่ยวซงใช่ไหม”
แป๋มสะดุ้งเสี่ยวซง อมยิ้ม ฉันเกลียดเด็กฉันไม่ใช่นางงามฉันไม่รักเด็ก
“เจ้าน้องบ้าหากจะใช้เวทมนตร์กับใครข้าจะใช้กับเจ้าคนแรกเสกให้จูจิ้นผู้มีวาจาฉะฉานหายไปในพริบตา”
“แล้วจูเจี่ยจะคิดถึงข้า”
“ไม่มีทาง หายไปเลยยิ่งดี”
จูจิ้นยิ้ม ข้าก็จะใช้เวทมนตร์ให้ตัวข้ากลับมาอยู่
