อดีต
ตู้มมมมมมมมมม!!!!
"กรี๊ดดดดดด!!!!" เสียงของเด็กหญิงวัยเจ็ดขวบกรีดร้องออกมาด้วยความตกใจอย่างสุดขีดเมื่อเห็นรถยนต์ที่เธอนั่งมากับพ่อของเธอไฟลุกท่วมทั้งคันหลังเกิดอุบัติเหตุพลิกคว่ำทำให้ตัวของเธอกระเด็นออกมานอกตัวรถไปนอนอยู่พงหญ้าข้างทางส่วนพ่อของเธอติดอยู่ภายในรถ
"พ่อ ฮือออ พ่อ" เด็กหญิงหมายจะวิ่งเข้าไปหาพ่อของเธอแต่ถูกชาวบ้านที่เห็นเหตุการณ์รั้งเอาไว้เพราะไฟที่กำลังลุกไหม้รถทั้งคันอาจทำให้เด็กหญิงได้รับอันตราย
"ฮือออ ปล่อยหนู หนูจะไปหาพ่อ ฮืออออ"
"พ่อของเอ็งน่าจะไม่รอดแล้วล่ะนังหนู ไฟลุกท่วมทั้งคันขนาดนี้"
"ไม่จริง ฮือออ พ่อของหนูต้องไม่เป็นอะไร ฮืออออ ปล่อยหนู หนูจะไปช่วยพ่อ ฮืออออ พ่อ กรี๊ดดดด"
เด็กหญิงพยายามที่จะวิ่งเข้าไปหาพ่อแต่ก็ทำไม่สำเร็จ เด็กหญิงร้องไห้ออกมาอย่างน่าสงสารจากนั้นเด็กหญิงก็สลบไป
ที่โรงพยาบาล
"หนูจำทะเบียนรถคันนั้นได้ไหม"
"..............." เด็กหญิงไม่ตอบ
"หนูจำอะไรได้บ้าง"
"..............." เด็กหญิงยังคงไม่ตอบพร้อมกับเบนสายตาเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างแล้วก็ร้องไห้ออกมาโดยไม่มีเสียง
"ทำไมเด็กถึงไม่พูดอะไรเลยล่ะหมอ จากที่สอบถามคนที่เห็นเหตุการณ์พวกเขาบอกว่าเด็กพูดได้ไม่ได้เป็นใบ้แต่นี่ผมสอบสวนมาเป็นชั่วโมงละนะแกก็ไม่ยอมพูดแกเป็นอะไรหรือเปล่า" ตำรวจหันไปถามคุณหมอเจ้าของไข้ของเด็กหญิง
"จากที่ตรวจดูอาการร่างกายของแกก็มีรอฟกช้ำบางแห่งแต่ที่แกไม่ยอมพูดน่าจะเกิดจากภาวะช็อคกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมันคงกระทบกระเทือนจิตใจของแก"
"แล้วแบบนี้เราจะทำยังไงถามอะไรเด็กก็ไม่ยอมพูด"
"ก็คงต้องใช้เวลาครับให้เวลาแกสักหน่อย"
"แล้วอีกนานไหม"
"เรื่องนี้หมอก็ตอบไม่ได้เหมือนกัน"
12ปีต่อมา
ม่านไหม..
"นังม่าน!!!!นังใบ้ถ้าแกล้างจานเสร็จแล้วก็ไปช่วยฉันรีดผ้าด้วยล่ะเข้าใจไหม" ฉันพยักหน้ารับคำขณะที่ทำกำลังยืนล้างจานอยู่ที่ซิ้งค์ล้างจาน
"ไม่ได้ มันต้องไปช่วยฉันทำความสะอาดตึกเล็กก่อนเพราะอีกไม่กี่วันลูกชายคุณท่านก็จะกลับมาจากอเมริกาแล้ว"
"คุณเจ้าสมุทรกลับมาวันอาทิตย์โน่นมันอีกตั้งหลายวันจะรีบไปทำทำไมวะนังนุ่ม"
"แล้วแกไม่แหกตาดูเหรอนังแจงว่าตึกเล็กมันมีตั้งกี่ชั้นมันกว้างขนาดไหนทำกี่วันจะเสร็จ ไม่รู้ล่ะยังไงฉันก็จะเอานังใบ้นี่ไปช่วยทำ"
"เอ๊ะแกนี่ยังไงนังนุ่มฉันใช้นังใบ้มันก่อนนะ"
"นี่ๆ ไม่ต้องเถียงกันเลยนะพวกแกทั้งสองคนน่ะหน้าที่ใครก็หน้าที่มันสิ นังแจงแกมีหน้าที่ซักผ้ารีดผ้าก็ไปทำส่วนนังนุ่มแกมีหน้าที่ทำความสะอาดก็ทำไปจะมาใช้นังม่านกันทำไมนักหนามันใช่หน้าที่มันเหรอแค่มันอาสาเข้าช่วยทำงานในครัวข้าก็กลัวคุณท่านดุจะตายอยู่แล้ว"
"มันพูดไม่ได้มันจะไปฟ้องคุณท่านได้ยังไงล่ะป้าผ่อง"
"ใช่ฉันเห็นด้วยกับนังแจงมันนะป้านังม่านมันเป็นใบ้พูดไม่ได้มันจะเอาปัญญาไหนไปฟ้องคุณท่าน"
"เห็นมันเป็นใบ้พูดไม่ได้แบบนี้มันก็ได้เรียนหนังสือนะเว้ยมันอ่านออกเขียนได้นะพวกแกอย่าลืม"
"ป้าพูดแบบนี้หมายความว่าไง"
"นังม่านมันเป็นใบ้ก็จริงแต่มันเขียนหนังสือได้ถ้าเกิดมันเขียนบอกคุณท่านว่าพวกแกชอบแกล้งมันใช้งานมันพวกแกคิดว่าคุณท่านจะว่ายังไง"
"นี่นังม่านแกอย่าริไปฟ้องคุณท่านเชียวนะเรื่องที่พวกฉันสองคนใช้งานแกน่ะ"
"ใช่ถ้าพวกฉันสองคนรู้ว่าแกไปฟ้องคุณท่านว่าพวกฉันใช้งานแกแกอย่าหวังเลยว่าจะอยู่ที่นี่อย่างมีความสุขเข้าใจไหม" ฉันทำได้แค่พยักหน้าเท่านั้นก่อนจะก้มหน้าก้มล้างจานต่อ
เปิดตอนแรกมาก็สงสารนางเอกเลย
