จิรดาถอนใจพรืด ทำไมเขาช่างเผด็จการนักนะ เธอบอกว่าไม่อยากรบกวนเพราะเกรงใจไม่ใช่รังเกียจ กลับสรุปเออออเสร็จสรรพ อีกทั้งเรื่องฝึกงาน เขาไม่มาเป็นเธอไม่รู้หรอก ขนาดยังไม่ฝึกงานเธอก็โดนเพื่อนๆ ซักไซ้จนตอบไม่ทันเรื่องที่เธอได้อภิสิทธิ์พิเศษกว่าคนอื่น แม้วิชญ์จะเป็นเพื่อนบิดามารดา แต่เธอก็ถูกหาว่าเส้นใหญ่ไปเสียแล้ว
“ถอนใจเสียงหนักเชียว ยังไงอาคงไม่ยอมให้จิ๊ไปนอนที่อื่นนอกจากบ้านอาหรอก เพราะกีกับนิฝากให้อาดูแลจิ๊ ถ้าเกิดอะไรขึ้น อาจะมีหน้าไปเจอพ่อแม่เราได้ยังไงกัน” เขาตัดบทและยืนยันคำเดิม
“จิ๊โตแล้วนะคะ ดูแลตัวเองได้ ไม่ใช่เด็กเสียหน่อย” จิรดาหน้างอ กอดอกแน่นเหมือนเป็นการประท้วง แต่รู้ว่าทำอะไรไม่ได้
“ยิ่งโตเป็นสาวยิ่งน่าเป็นห่วง สังคมเดี๋ยวนี้น่ากลัว”
“เอาเถอะค่ะ จิ๊คงขัดอาวิชญ์กับพ่อแม่ไม่ได้ นอนที่ไหนก็ได้ค่ะ” จิรดาตัดบทไม่อยากถกเถียงกับเขาเรื่องนี้ และเธอหมดคำพูดที่จะสนทนากับเขาอีก น
