บทที่ ๔ ( เด็กดี )
1275 คำ
"เควิน...เข้ามาหาฉันที่ห้องด้วย"
"ครับนาย"
คิม เควิน เป็นมือขวาคนสนิทของ คิม ซีวาน มาเฟียหนุ่มหน้าหวาน แต่ความโหดไม่หวานเหมือนหน้าเลย คิม ซีวานเป็นเจ้าของบ่อนคาสิโนรายใหญ่ทั้งของประเทศไทย ประเทศเพื่อนบ้านอย่างกัมพูชา และมีสาขาใหญ่อยู่ที่เกาหลีและไม่เพียงแค่บ่อนคาสิโนเท่านั้นชายหนุ่มยังมีธุรกิจสีดำอีกมากอย่างเช่นขายอาวุธที่ทำเงินให้ซีวานล็อตล่ะเป็นพันล้าน แต่เมื่อคืนเจ้าพ่อหนุ่มถูกลอบทำร้าย ขณะที่ชายหนุ่มกำลังเช็คอาวุธที่โกดังร้างท้ายซอยที่เป็นที่เก็บสินค้าล็อตล่าสุดของตน ซีวานพลาดตรงที่เพื่อนสนิทคนที่ซีวานเคยช่วยเหลือ เป็นนกต่อผสมยาในขวดเบียร์ให้ตนดื่ม ทำให้ชายหนุ่มพลาดท่าอย่าไม่น่าให้อภัย แต่แย่หน่อยที่เขาไม่ตาย และเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อและพวกไอปาร์คต้องได้รับบทเรียน ชายหนุ่มเข่นเขี้ยวอยู่ในใจ แต่ตอนนี้ปล่อยให้พวกมันตายใจไปก่อน หึหึ เล่นผิดคนแล้วไอ้เวร
ก๊อกๆๆๆ
"เข้ามา"
"ครับนาย"
"ไอเค ไอพวกนั้นเป็นไง"
"มันส่งคนไปหาศพนายที่ซอยร้างแต่เช้ามืดแล้วครับ แล้วตอนนี้มันส่งลงลูกน้องเข้ามาทำทีเล่นที่คาสิโนเรา นายจะให้จัดการเลยไหมครับ"
"ยัง มึงปล่อยข่าวว่าหากูไม่เจอไปก่อนเดี๋ยวค่อยจัดการทีเดียว เอาให้สิ้นซาก โดยเฉพาะไอไบรอันไอนกสองหัว กูจะทำให้มันทรมารที่สุดจนมันร้องขอความตายจากกูเลย หึ"
ซีวาน พูดพลางเอาก้นบุหรี่ที่ตนเองสูบจนเกือบหมดทิ้งลงพื้นแล้วใช่เท้าขยี้อย่างแรง เควินได้แต่มองนายตนเองอย่างรู้สึกสงสารไบรอั้นรอเลยละกัน
"ครับ นาย"
"อืมไปเถอะ แล้วเด็กคนนั้น..."
"ครับ? "
"เออช่างมันเถอะ เด็กดีแบบนั้นไม่เหมาะกับคนอย่างกูหรอก"
"ครับ"
เควิน ก้มหัวลงให้นายตนเองแล้วก็เปิดประตูเดินออกไป ชายหนุ่มไม่ได้มีหน้าที่สงสัยในการกระทำของซีวาน จริงๆ แล้วซีวานไม่ได้มองเควินเป็นลูกน้องเขามองเควินเป็นน้องชายคนหนึ่ง พ่อของเควินเป็นลูกพี่ลูกน้องกับพ่อของซีวาน พ่อแม่ของเควินทำงานเป็นบอดี้การ์ดให้กับพ่อของเขา แต่โชคร้ายที่ทั้งคู่ถูกคู่อริลอบสังหารขณะที่กำลังพาครอบครัวไปพักร้อนที่เกาะเซจู นับว่าเป็นโชคดีหรือโชคร้ายก็ไม่รู้ที่มือสังหารปล่อยให้เควินที่อยู่ในวัย 5 ขวบ รอดชีวิตมาได้ ครอบครัวของซีวานจึงอุปการะเควินเป็นอย่างดี คิม ยองแจ บิดาของซีวานก็รักชายหนุ่มเหมือนดังที่รักซีวานเช่นกัน
ซีวานล้มตัวลงนอน เขานึกถึงใบหน้าของเด็กผู้หญิงที่เขาเจอเมื่อคืน ดูก็รู้ว่ากลัวขนาดไหนแต่ก็ยังมีใจกลับมาช่วยเขาอีก ช่างเป็นเด็กดีจริงๆ ชายหนุ่มอดจะประทับใจในความเอื้อเผื่อแผ่อีกฝ่ายไม่ได้จริง ๆ เพราะในโลกของเขาไม่ค่อยมีหรอกคนที่เป็นสีขาวแบบนั้น โลกของเขามันเป็นสีดำ ดำสนิทเลยก็ว่าได้ ให้เงินค่าตอบแทนไปแล้วก็แล้วกันไปละกัน โลกนี้มันคงจะน่าอยู่ถ้ามีคนแบบเด็กคนนั้นอยู่บ้าง ซีวานยิ้มเหยียดๆ อย่างสมเพชกับโลกมนุษย์ทุกวันนี้
"ไหน ทำอะไรกันอยู่ลูกแม่ อุ้ย!!! ...กินหมูกระทะหรอ โบว์ซื้อมาหรอลูก"
"เปล่าจ๊ะ พี่วรรณให้มา"
"อ้อ..เจ้วรรณนี้แกดีกับเอ็งจริงๆ เลยนะ นี้ได้ข่าวว่าเจ้วรรณแกมีน้องชาย เอ็งไม่จีบเลยล่ะนั่งโบว์"
"พอเถอะแม่ พ่อไปไหนไม่มาด้วยกันเหรอ"
"มาสิ โน่นไงเดินมานั่นแล้ว"
วันนี้วันเสาร์น่ะ ฉันกับน้องไม่ต้องไปโรงเรียน เราเลยลุกมาทำหมูกระทะกินกันแต่เช้า ก็ไม่เช้าเท่าไรหรอก สัก 10 โมงได้ เรานั่งกินกันได้สักพัก พ่อกับแม่ฉันก็กลับมา ยิ้มหน้าบานกันมาแบบนี้น่าจะได้นั่นแหละ ทำไมฉันจะไม่รู้ หึ ถ้าลองเสียนะเดินด่ากันมาตั้งแต่หน้าปากซอยแล้ว
"อ้าวลูกโบว์ ลูกบี พ่อซื้อไก่ย่างห้าดาวมาฝาก ซื้อมาทั้งตัวเลยนะ ไม่ใช่แค่คอเหมือนเดิม ฮ่าฮ่าฮ่า"
"ว้าววว ...บีอยากกิน กินกับหมูกระทะ พ่อกับแม่มานั่งเร็วบีไปเอาถ้วยชามมาให้"
"ทำไมซื้อมาอ่ะ พ่อเล่นได้เหรอ" พ่อหันมายิ้มตาหยีให้ พร้อมกับเอามือลูบหัวฉันเบาๆ
"ได้สิจ๊ะลูก เมื่อคืนพ่อกับแม่มือขึ้นมากๆ เลยนะ แทงได้ ๆ จนเจ้ามือร้องเลย ฮ่าฮ่าฮ่า"
"จ้าได้ก็ดีแล้ว พ่อกับแม่เก็บเงินไว้บ้างนะ การพนันมันไม่แน่นอนมีได้มีเสีย แล้วเงินที่ยืมน้องบีไปน่ะคือมันด้วย"
"โว๊ะ!!! อีลูกคนนี้มึงจะเป็นลูกหรือเป็นแม่กูวะ" พ่อตวาดฉันเสียงดังพร้อมกับชักสีหน้าใส่ แต่แม่ฉันเข้ามาห้ามซะก่อนไม่งั้นพ่อได้ด่าฉันยาว ก็เรื่องจริงทั้งนั้นที่ฉันพูด
"เอ้าๆๆๆ ...พอๆๆ อีโบว์มึงก็อย่าปากมากนัก เป็นลูกก็ทำตัวให้สมกับเป็นลูกบ้าง พ่อมึงก็เหมือนกัน อย่าขี้หงุดหงิดนักเลย เอาๆๆ น้องบีแจกจานเลยลูกมากินพร้อมหน้าพร้อมตากัน อิอิ ครอบครัวสุขสันต์เนอะน้องบีลูก"
"ค่ะ บีชอบมากๆ เลยเวลาเราอยู่กันพร้อมหน้าแบบนี้ อิอิ บีมีความสุขที่สุด"
นพวรรณไม่พูดอะไรอีก ดูก็รู้ว่าน้องสาวตนดีใจแค่ไหนกับภาพครอบครัวแสนสุข เมื่อก่อนตอนเธอยังเด็กพ่อกับแม่ไม่ได้ติดการพนันขนาดนี้ เริ่มจากทั้งคู่ทำงานในบ่อนกาสิโน แล้ววันหนึ่งทั้งคู่ก็ได้เริ่มลองที่จะเล่น แน่นอนว่าการเล่นแล้วได้เงินมามันเป็นอะไรที่เพลิน กว่าจะรู้ตัวทั้งคู่ก็กลายเป็นผีพนันไปเสียแล้ว
"โบว์หยุดไหมลูกวันนี้" บิดาของนพวรรณถามขึ้นในขณะที่กำลังกินหมูกระทะและไก่ย่างห้าดาวกันอยู่
"ไม่หยุดหรอกพ่อ เสียดายตังค์ ถ้าวันไหนไม่ได้ไป เขาก็ไม่จ่ายค่าแรงนะ โบว์ทำเป็นรายวันน่ะ"
"หยุดพักบ้างเถอะลูกสาวพ่อ วันนี้หยุดนะเดี๋ยวพ่อจ้างให้หยุดเอง"
"ได้มากี่บาทล่ะพ่อ"
"เป็นหมื่น เอานี่พ่อให้โบว์ อันนี้ของบี" อำนาจย์ บิดาของนพวรรณและนวพรแจกจ่ายเงินให้กับลูกทั้งสองของตนคนละ1,000บาทอย่างใจป้ำ
"อิอิ ขอบคุณค่ะ พ่อใจดีที่สุดเลย จุ๊ฟ น้องบีรักพ่อ จุ๊ฟ น้องบีรักแม่ จุ๊ฟ รักพี่โบว์ด้วย"
"อย่ามาเอาคืนละกันนะพ่อ"
"อีโบว์ปากมึงนี่ "
ฉันได้แต่ส่ายหน้าให้กับพ่อแม่ตัวเอง เวลาได้มันก็ดีอยู่หรอกถ้าวันไหนเสีย เงินพันนี้ก็คงจะมาทวงคืนแน่ๆ อย่างไม่ต้องสงสัย เมื่อกินกันจนอิ่มนพวรรณกับนวพร จึงช่วยกันเก็บกวาดบ้านให้เรียบร้อย ส่วนบิดามารดาของทั้งคู่ก็ขึ้นห้องไปนอน ก่อนที่ทั้งคู่จะพากันออกไปธนาคารเพื่อฝากเงินเข้าบัญชีของแต่ละคน
- ผู้เขียน
