บทที่ ๒ ( ชายหนุ่มหน้าหวาน )
1368 คำ
" โบว์รับออเดอร์โต๊ะ เจ็ดด้วย"
"คร้าพี่วรรณ"
ฉันแยกกับน้องสาวแล้วฉันก็ตรงมาทำงาน ฉันเริ่มทำงานที่ร้านหมูกระทะแห่งนี้ได้ เดือนกว่า ๆ แล้วมันเป็นร้านเปิดใหม่น่ะเปิดได้เกือบเดือนแล้วล่ะ ฉันเป็นพนักงานรุ่นบุกเบิกเลยล่ะ รายได้โอเคมากเลยนะ ทำช่วง18.00 - 23.00 น. วันละ 5 ช.ม.ฉันได้วันล่ะตั้ง 300บาทแน่ะไม่รวมทิปนะ เดือนหนึ่งก็ได้ 9000 ถ้าไม่หยุดเลยสักวันอ่ะนะ แต่ฉันไม่หยุดหรอกเสียดายเงิน วันนี้ฉันขอหมูที่ลูกค้าตักไปแล้วกินไม่หมดกับพี่วรรณดีกว่า พี่วรรณเป็นเจ้าของร้านน่ะ แกเป็นลูกหลานเ**กลีนั่นแหละ เ**กลีก็เจ้าของร้านข้าวมันไก่นั่นไง แกแนะนำฉันมาทำเองล่ะ น้องบีก็อยากช่วยฉันทำงานหาเงินนะ แต่ร่างกายน้องบีไม่ค่อยแข็งแรง น้องบีเป็นโรคหอบน่ะ ฉันเลยให้น้องอยู่บ้านเฉย ๆ ดีกว่า
"โบว์ลูกค้าเข้า"
"คร้าพี่วรรณ"
ฉันเดินออกมารับลูกค้าที่หน้าร้าน รับเสร็จก็พาไปนั่งที่โต๊ะ เสิร์ฟน้ำ เติมของทำความสะอาด เก็บตังค์ เก็บโต๊ะหน้าที่ฉันหมดเลย ฉันชอบนะยิ่งเวลาลูกค้าเยอะ ๆ นี้มันเลยล่ะ เวลาก็เดินเร็วมาก เผลอแป๊บ ๆ ก็หมดเวลาทำงานแล้ว เช่นวันนี้ไง หมดเวลางานของฉันแล้ว
"พี่วรรณ อันนี้หมูที่ลูกค้าตักไปแล้วกินไม่หมด หนูขอนะพี่"
ปกติแล้วเวลาที่ลูกค้าตักเนื้อหมูหรืออาหารสดไปแล้วกินไม่หมด ทางร้านจะปรับเป็นเงินทุกกรณี ส่วนของที่เหลือคือทิ้งอย่างเดียว เราไม่สามารถเอามาขายต่อได้ เพราะไม่รู้ว่าลูกค้าทำอะไรหกใส่ลงไปหรือเปล่า แต่ฉันไม่ถือหรอกเดี๋ยวเอาไปล้างน้ำ แล้วก็หมักใหม่ก็กินได้แล้ว
"เออ!! ...เอาไปเถอะ เอาไปทำอะไรล่ะ"
"เอาไปกินน่ะสิพี่ ของดี ๆ ทั้งนั้น"
"เฮ้ย!!! อย่ากินเลยโบว์ เอางี้เอ็งรอเดี๋ยว...เดี๋ยวพี่ตักให้ใหม่ อันนั้นทิ้งไปเถอะ"
"ไม่เอาพี่เอาอันนี้แหละ เสียดายของ"
ฉันยืนเถียงกับพี่วรรณอยู่นาน ในที่สุดฉันก็ชนะพี่วรรณจะให้ของใหม่ฉันมา ให้ฟรี ๆ แต่ว่ามันของซื้อของขาย ฉันจะกล้าเอาได้ยังไง แต่ก็ไม่วายแกก็ตักเพิ่มมาให้ฉันอยู่ดี ทั้งกุ้ง ทั้งปลาหมึก ผัก น้ำจิ้ม ครบเลย อิอิ น้องบีต้องดีใจแน่ๆ ฉันรู้ว่าน้องอยากกิน แต่เรามันจนไงจะกินบ่อย ๆ ก็ไม่ได้
"หนูไปแล้วนะพี่ เดี๋ยวไม่ทันรถเที่ยวสุดท้าย"
"เออ..กลับดีๆนะโบว์"
"คร้า สวัสดีค่ะ"
นพวรรณเดินออกมาจากร้านเพื่อที่จะไปขึ้นรถเมล์เที่ยวสุดท้ายกลับบ้าน บ้านหญิงสาวห่างจากร้านหมูกระทะที่เธอทำงานแค่ 3 ป้ายรถเมล์เท่านั้นความจริงแล้วเดินไปก็ไม่ไกลเท่าไร นพวรรณรอรถอยู่นานรถก็ไม่มาสักที หญิงสาวจึงตัดสินใจเดินเท้ากลับบ้าน ระหว่างทางที่เดินจะต้องผ่านท่าที่เปลี่ยว นพวรรณจึงรีบเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นอีก
ปั้ง!!!!!
"ตามมันไปอย่าให้มันหนีได้ มันวิ่งไปในซอยนั่นแล้วเร็ว"
"ไอสัดเอ๊ยย"
"ไอพวกโง่ ตามไปสิวะ"
"พี่ผมว่าอย่าตามเลย ถ้ามันไม่ตายเราตายแน่ "
"มันต้องตายวันนี้แหละ ตามมันไป"
ปั้ง ปั้ง ปั้ง!!!!!
"กรี๊ดดดดดด"
นพวรรณที่กำลังเดินกลับบ้านอยู่ดีๆ ระหว่างที่หญิงสาวกำลังผ่านทางซอยเปลี่ยว อยู่ๆ ก็มีกลุ่มผู้ชายชุดดำ ไล่ยิ่งผู้ชายคนหนึ่งที่วิ่งมาทางเธอ นพวรรณเห็นผู้ชายคนนั้นถูกยิงที่แขน เขาเซล้มลง แต่ก็ลุกขึ้นมาได้ นพวรรณกรี๊ดสุดเสียงแล้วรีบสับเท้าวิ่งไป หญิงสาวหันมามองข้างหลังอีกครั้ง ชายหนุ่มคนนั้นล้มลงไปอีกครั้งไม่แน่ใจว่ากระสุนปืนโดนเข้าตรงไหนอีกหรือไม่ หญิงสาวลังเล ขาที่กำลังวิ่งก็หยุดลง จิตใจใฝ่ดีของเธอสั่งให้เธอหยุดเพื่อช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน แต่หญิงสาวก็คิดว่าถ้าเขาเป็นคนร้ายล่ะ
"มันวิ่งไปทางนั้น...ตามไปมันหนีไปได้ไม่ไกลหรอก"
"ครับพี่"
นพวรรณที่ได้ยินเสียงกลุ่มชายชุดดำ เขามาใกล้เรื่อย ชายคนนั้นยังคงลุกแล้วล้มอยู่อย่างนั้น ' เอาว่ะ จะคนร้ายหรือคนดี ก็แล้วแต่ดวงละกัน ให้เห็นคนตายต่อหน้าต่อตาก็ทำไม่ได้อีกล่ะ ดีไม่ดีถ้ามันเห็นเรามันเก็บเราด้วยอีกคน เอาวะ' นพวรรณคิดได้ดังนั้น หญิงสาวจึงรีบสาวเท้าวิ่งไปหาชายคนที่ถูกยิงตรงนั้น
"คุณๆๆ...ไหวไหม"
ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมาสบตากับหญิงสาว นพวรรณตะลึงกับหน้าตาของชายหนุ่ม ' หน้าหวานเหมือนผู้หญิง คนไทยรึเปล่าวะ หู๊ยย แล้วดูที่สักดิเต็มตัวไปหมด หรือว่ายากูซ่า '
"คุณ..คุณพูดภาษาไทยได้ไหม"
"ทางนั้นๆๆ"
"ซวยแล้ว พวกนั้นมาแล้วคุณ พอจะลุกไหวไหม ฉันจะพาไปหลบ"
ชายหนุ่มพยักหน้า นพวรรณจึงพยุงชายหนุ่มเข้ามาหลบในป่ากกรกทึบข้างทาง กว่าจะลากเข้ามาได้นพวรรณก็แทบหมดแรงหนุ่มหน้าหวานแต่แรงควายชะมัด เธอลากเข้ามาหลบได้หวุดหวิดชนิดที่ว่าเส้นยาแดงผ่าแปดเลยทีเดียว
"มันหายไปไหนวะ เมื่อกี้เห็นมาทางนี้นี้ "
"นี้รอยเลือดมันนี้พี่ เห็นแค่กองเดียวแต่ไม่เห็นว่าหยุดไปทางไหน"
"หาให้ทั่ว ยังไงก็ต้องยิงหัวมันให้ได้ ไม่งั้นพวกเราซวยแน่ คนอย่างไอเวรนั้นไม่ยอมปล่อยเราไปง่าย ๆ หรอก"
กลุ่มชายชุดดำ วิ่งตามหาชายหนุ่มหน้าหวานทั่วไปทั้งซอย แต่ก็ไม่พบแม้แต่เงา อีกด้านของป่ากก นพวรรณลากชายหนุ่มเดินลงมาในน้ำตื้น ๆ ถึงแค่บริเวณเข่า หญิงสาวพาชายหนุ่มมานั่งหลบอยู่ในน้ำ เธอเอาผ้าปิดแผลไม่ให้เลือดไหลทำให้ชายกลุ่มนั้นหาลอยเลือดไม่เจอ
"ไหวไหมคุณ " นพวรรณกระซิบเสียงเบา ชายหนุ่มหน้าหวานเพียงแค่พยักหน้าน้อยๆ แต่หน้าของเขาทั้งซีดทั้งเซียวจนแทบจะไม่มีสีเลือดเลย
กลุ่มชายชุดดำวิ่งตามหาชายหนุ่มหน้าหวานเกือบสองชั่วโมงแต่ก็ไม่เจอ
"แม่งเอ๊ย หายไปไหนวะ "
"เอาไงดีพี่ ซวยแน่เรา"
"ไม่แน่มันอาจจะหนีไปตายแล้วก็ได้ กูยิงเข้ากลางหลังมันเลยไม่รอดหรอก ไปกลับ ไว้ค่อยมาศพมันพรุ่งนี้"
เมื่อรอจนแน่ใจว่ากลุ่มชายชุดดำกลับไปหมดแล้ว นพวรรณจึงพาชายหนุ่มออกมาที่ถนน ทั้งคู่เปียกเลอะเทอะไปหมด หญิงสาวพยายามกดห้ามเลือดไว้ ชายหนุ่มหน้าหวานแทบหมดเรียวหมดแรงเต็มที
"มันไปแล้วล่ะคุณ ฉันพาไปส่งโรงพยาบาลนะคะ"
"ไม่ต้อง ขอยืมมือถือก็พอ "
"ของคุณไม่มีเหรอ"
ชายหนุ่มหันไปมองหน้านพวรรณนิ่งๆ นพวรรณถึงกับสะดุ้งตกใจกับสายตาเฉี่ยว ๆ ของชายหนุ่ม หญิงสาวรีบล้วงกระเป๋าส่งมือถือให้ชายหนุ่มทันที
(เควินมารับฉันที่ซอยร้างข้างxxด้วย)
เมื่อใช้มือถือเสร็จ ชายหนุ่มก็ยื่นคืนให้หญิงสาว นพวรรณยืนมือมารับโทรศัพท์เธอคืน รอไม่นาน คนชื่อเควินก็ขับรถซีดานสีดำมารับชายหนุ่มหน้าหวาน
นพวรรณถูกชายหนุ่มพามาส่งบ้าน เพราะว่าเธอรออยู่เป็นเพื่อน คนที่ชื่อเควิน ก้มหัวขอบคุณนพวรรณเป็นการใหญ่
"ข้างหน้านั่นแหละค่ะบ้านฉัน ขอบคุณนะคะที่มาส่ง"
"เดี๋ยว.....เอานี่ค่าเสียเวลาของเธอ ฉันมีเงินสดเหลือเท่านี้ พอไหม"
"ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไม่ได้...."
"รับไป"
- ผู้เขียน
