การชิงความรักคืนของนางร้าย

คนที่จะจัดการหล่อนน่ะ..ไม่ใช่ฉันหรอกนะ

สถานการณ์ในห้องโถงนั้นค่อนข้างกดดันทั้งที่หญิงสาวทั้งสองนั้นคุยกันด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ทางฝั่งของซูฉีก็ไม่ควรไปหาเรื่องกระตุ้นจุดเดือดให้นางอาละวาด ด้านลี่เหลียนฮวานั้นก็เป็นศิษย์สายในจากสำนักใหญ่ ทุกคนจึงได้เพียงเงียบปากรอดูคลื่นลม จะมีก็เพียงเสียงสะอื้นไห้ของฮวาฮวา

ลำคานเสียงสะอื้นนี่จริง ชื่อก็แปลว่าดอกไม้อยู่แล้ว เดี๋ยวไปจะเรียกว่าอีดอกซะหรอก เป็นดอกไม้ที่น่าเดินไปกระชากออกจากต้นมาขยำเล่นนัก แม่สามีนางไปเอาความคิดชวนล่มจมนี้มาจากไหนถึงส่งลูกสาวคนนี้ไปเส้นทางยุทธภพ

คนปกติไม่ใช่ว่าจะสนับสนุนลูกชายหรอกหรอ ทั้งตระกูลคนที่มีแววมากที่สุดก็เป็นลู่จิว ทำไมถึงได้ไปส่งเสริมจิตวิญญาณสายสนับสนุนอย่างภูติดอกไม้นี่ ได้ล่ะ ไม่เรียกว่าโง่แล้วจะเรียกว่าอะไร อย่างลู่จิวน่ะถ้าได้รับการสนับสนุนและฝึกฝนดี ๆ ก็เอาลงได้ยากแน่นอน ยืนยันโดยโอตาคุเก่าเลยนะ

“ส่วนเรื่องการที่พี่ชายจะเลี้ยงดูน้องสาวนั้นข้าไม่ติดใจอะไร เพียงแต่น้องสาวที่อายุเท่าภรรยานั้นถือว่าโตจนเป็นแม่คนได้แล้ว เหตุใดพี่ชายยังต้องส่งเสียเลี้ยงดูหรือเจ้าคะแม่นางลี่ ข้านั้นก็หาได้กีดกันพี่น้อง เพียงมารดาผู้หนึ่งที่ต้องการรักษาสิทธิและเรียกร้องความยุติธรรมให้บุตรของข้าเพียงเท่านั้น ข้าถึงได้ถามว่าต้องเลี้ยงดูนางไปถึงเมื่อใดหรือเจ้าคะ สามีของข้าจะได้รู้ขอบเขตของการรับผิดชอบโดยชัดเจน แม่นางลี่ช่วยไขความข้องใจให้สตรีผู้สายตามืดมนคนนี้ทีเถิดว่าพี่ชายสมควรหาเงินส่งเสียน้องถึงจุดไหน จึงควรได้เวลาแก่ดูแลภรรยาและลูกของตน”

ตอบมาสิ ฉลาดนักนี่ ฉลาดเรื่องที่ไม่ควรฉลาด แส่ไม่เข้าเรื่อง พึ่งมาอยู่บ้านเขาได้วันเดียวก็เสนอออกความเห็นในครอบครัวเสียแล้ว สมแล้วที่ไปแย่งคู่หมั้นผู้อื่นมาได้ น่านับถือ ๆ

“อึก..ท่านแม่ไม่ต้องให้พี่ชายส่งเสียข้าหรอกเจ้าค่ะ ข้าโตแล้ว”

พูดไปร้องไห้ไป ชิ คงฝืนใจน่าดูเลยล่ะสิ ถ้าไม่พูดออกมาก็คงไม่มีใครตอบได้แล้วล่ะ สามีพอเห็นเรื่องเริ่มบานปลายก็ได้เพียงนั่งกอดเจ้านกหงหยกนิ่ง ๆ ลองสอดปากเข้ามาสิ กลับบ้านไปแม่จะฟาดแน่ แต่ตอนนี้อยู่ต่อหน้าคนเยอะ เรื่องในครอบครัวก็ให้รู้กันแค่ครอบครัวก็พอ คนอื่นรู้แค่ที่อยากให้รู้ก็พอ โดยเฉพาะอีดอกบัว

“เอาล่ะ ๆ เช่นนั้นก็เอาตามที่ซูฉีว่าแล้วกัน ลูกทุกคนส่งให้พ่อแม่เดือนละหนึ่งตำลึง เทศกาลก็ตามแต่กำลังของแต่ละคนว่าจะกตัญญูมากน้อยเท่าใด แล้วก็ให้แยกกันครอบครัวใครครอบครัวมันห้ามเข้าไปยุ่งวุ่นวาย เจ้าเขียนเสร็จแล้วก็นำมาให้เขาลงชื่อพร้อมประทับลายนิ้วมือเสีย”ผู้ใหญ่บ้านว่าเสร็จก็หันไปสั่งหลานให้เขียนสัญญาสามฉบับ ให้บ้านสามีหนึ่งฉบับ ครอบครัวเธอหนึ่งฉบับ อีกฉบับเป็นลุงผู้ใหญ่เก็บไว้ เพียงเท่านั้นก็เรียบร้อย

“ขอบคุณมากท่านลุงเจ้าค่ะ หากไม่ได้ท่านข้าคงแย่”

นางเอาอะไรมาแย่กัน แต่ไหนแต่ไรมานางเคยแย่กี่ครั้งกัน เอาเถอะยังดีที่นางยังเห็นหัวเขาอยู่บ้าง นับว่าเป็นบุญของเขาแล้วล่ะ

“เช่นนั้นข้าขอลา ไม่ต้องส่งหรอก”

“โปรดท่านลุงเดินระวังด้วยนะเจ้าคะ”

ได้เวลาจัดการเรื่องชิงอีเสียที ลำคานเต็มทน ขอให้ไปแล้วไปลับเลยนะ อย่ากลับมาเป็นความลำบากใจให้ครอบครัวนางอีกเลย

“แม่นางลี่ ไม่ทราบว่าท่านคุ้นเด็กาวนามว่า ลี่ชิงอีหรือไม่”เธอสงสัยว่าทั้งสองอาหลายยังไม่เจอกันหรือยังไง ทำไมถึงไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย ถามใครก็ไม่ได้ อยากรู้อะ

“ลี่ชิงอีหรือเจ้าคะ รู้จักเจ้าค่ะ เป็นลูกพี่ชายของข้าเอง เห็นว่าพี่ชายฝากเพื่อนดูแลมาเกือบสามปีแล้วเจ้าค่ะ ว่าแต่ท่านรู้จักหลานข้าหรือเจ้าคะ”จิ๊ ทีแรกทำมาพี่น้องควรดูแลกัน แล้วเอาหลานตัวเองมาให้คนอื่นเลี้ยงหน้าชื่นตาบานได้ยังไงเกือบสามปี ทุเรศที่สุด

“อี๋นัว ไปเรียกชิงอีมาให้แม่หน่อยลูก”

“ขอรับ”

“ลูกชายท่านหรือเจ้าคะ น่ารักน่าเอ็นดูนัก”

“เจ้าค่ะ เป็นแฝดน่ะ อีกคนอยู่ข้างนอก อีกเดี๋ยวคงจะเข้ามา”แหวะ ปกติคนชมลูกเราควรดีใจสิ แต่เธอรู้สึกไม่ชอบใจเลยแฮะ จริตมันไม่ได้จริง ๆ อยากรู้นักพอเจอซานไห่เข้าไปจะยังน่ารักอยู่ไหม

“ท่านแม่!!!!!!”ว่าก็ว่านะ ลูกคนนี้ช่างพลังล้นเหลือนัก เธอเป็นแม่ยังเหนื่อยเลย

“มีอันใดอีก! เจ้านี่พลังล้นเหลือเสียจริงนะ เดี๋ยวแม่จะจับเจ้าฝึกจนหมดเรี่ยวแรงแน่ เจ้าเตรียมใจไว้เถิดนะ”ไม่ได้มาแค่เสียงเท่านั้น ตัวพุ่งเข้าใส่นางอย่างกับนางเป็นเบาะนุ่มนิ่มรอรับ หรือจริง ๆ แล้วคิงคองตัวนี้จะได้นิสัยเธอมานะ แต่เธอไม่บ้าพลังแบบเขานี่นา ช่างเถอะ

“ท่านแม่ ท่านพ่อ อี๋นัวบอกว่าท่านแม่เรียกข้า”ชิงอีดีใจที่ท่านพ่อท่านแม่เรียกหานาง โดยเฉพาะท่านแม่ที่ไม่ชอบใจเวลาเห็นนางทุกครั้ง ท่านพ่อก็ห่างเหินกับนางกว่าเมื่อก่อน

“เจ้ามานี่ แม่นางลี่ นี่คงจะเป็นหลานสาวของแม่นาง ลี่ชิงอี บิดานางฝากสามีข้าดูแลนางมาจะสามปีแล้ว ตอนนี้ข้าไม่สะดวกจะให้สามีดูนางต่อ อย่างไรท่านก็เป็นอา ก็รับนางไปดูแลเองเถิด”ไม่ถูกใจ ไม่ชอบใจ มาเรียกแม่เรียกพ่ออะไร เจ้าต้องการความรักจากคนผิดเสียแล้วเด็กน้อยเอ๋ย เธอสงสารเด็กที่ต้องการความรักแบบนาง แต่เธอไม่สามารถให้ความรักแก่นางได้ ถึงแม้เธอจะต้องเป็นส่วนหนึ่งของการทำร้ายจิตใจเด็กน้อยคนหนึ่งก็เถอะ แต่เธอไม่สามารถมองเด็กคนนี้ได้เต็มตา ไม่สามารถมอบความหวังดีหรือน้ำใจใด ๆ ได้มากไปกว่านี้แล้ว ให้นางไปอยู่กับครอบครัวที่แท้จริงของนางดีที่สุดแล้ว ให้ข้าเป็นแม่ที่เกลียดชังเจ้าต่อไปในความทรงจำตลอดกาล “ท่านควรเข้าช่วยเหลือครอบครัวท่านก่อนที่จะเสนอตัวช่วยคนอื่น ท่านควรเอาตัวให้รอดเสียก่อนจะมายุ่งเรื่องผู้อื่น ถือว่าข้าเตือนด้วยความหวังดี ความช่วยเหลือควรมอบให้ถูกคน หากมอบให้คนที่เขาไม่ต้องการมันเรียกว่าแส่ไม่เข้าเรื่อง ข้าขอตัว”

ว่าจะก็จูงลูกผัวกลับบ้าน คนที่เหลือจะทำอะไรก็แล้วแต่เถอะ วันนี้เธอบรรลุเป้าหมายแล้ว ทั้งยังได้เหน็บแนมลี่เหลียนฉวาอีก ของจริงน่ะรออีกหน่อยเถิดลี่เหลียนฮวา

เหลียงจินจู ตามตัวเจ้าเจอวันใด นั่นจะเป็นการเริ่มต้นความทุกข์ทรมานกับผลการกระทำของเจ้า เจ้าก่อกวนความสัมพันธ์เขามาได้ถึงเกือบห้าปี ยามนี้จะหนีผลลัพธ์คงจะยากแล้วล่ะ

เดิมเจ้าเป็นนางเอกที่ต้องชนะสินะ แต่ถ้าข้าเป็นตัวบัคของเรื่องเช่นนี้เจ้าจะมีสภาพเป็นเช่นไรนะ ช่างน่ารอคอยวันนั้น ทั้งเจ้าและองค์รัชทายาทคงต้องมาเล่นเกมส์ชิงไหวพริบกันครั้งใหญ่เลยล่ะ