“ฟื้น?”
นาราทวนคำอย่างงงๆ ก่อนจะเอ่ยบอกเสียงแข็งเพราะไม่รู้ตัวว่าเมื่อคืนที่ผ่านมาตนเองมีอาการไข้ขึ้นสูงมาก
“ฉันไม่ได้เป็นอะไรนี่คะ แค่ถูกมีดบาดแขนนิดเดียวเท่านั้นเอง”
“เมื่อคืนคุณเป็นไข้...ไข้ขึ้นสูงซะด้วย และผมก็เช็คตัวให้คุณทั้งคืน”
นาราขมวดคิ้ว ไม่อยากเชื่อในคำพูดของภาวิน “ฉันนี่นะหรือคะ เป็นไข้?”
“ใช่! คุณเป็นไข้ และก็เพ้อไม่ได้สติด้วย”
ภาวินรับคำ พลางยื่นมือไปข้างหน้าหมายจะอังหน้าผากเพื่อดูว่าหญิงสาวยังไม่ไข้อยู่ไหม แต่แล้วก็ต้องกัดฟันกรอด เมื่อนาราขยับตัวถอยหนีแถมยังมองด้วยแววตารังเกียจ
“นารา ขยับมานี่ ผมจะดูว่าคุณยังไม่ไข้อยู่ไหม”
ภาวินออกคำสั่ง แต่นาราก็ยืนนิ่งเฉย ไม่คิดทำตาม
“ฉันสบายดี ไม่มีไข้แล้ว”
“นารา ได้ยินที่ผมบอกไหม” น้ำเสียงเริ่มห้วนตามอารมณ์โกรธที่ถูกกวนตะกอนให้ขุ่น
“ก็ฉันบอกคุณแล้วว่าฉันไม่เป็นอะไรแล้ว”
นารานิ่งเฉย ยืนกรานคำตอบเดิม แต่แล้วก็ต้องหวี
