“ฉันปวดแผล ไม่อยากคุยกับคุณ ขอเวลาให้เชลยได้อยู่คนเดียวเงียบๆ สักพักได้ไหมคะ”
“บ้าชะมัด!”
ภาวินเตะโครมไปที่รถยนต์กับคำประชดประชัน ซึ่งแล่นกระทบโสตประสาท ใบหน้าถมึงทึงบอกบุญไม่รับ และยิ่งโกรธกว่าเดิม เมื่อนาราเบือนหน้าหนีในทันทีที่ก้าวขึ้นมานั่งในรถยนต์แล้ว
นาราเอนศีรษะพิงกับกระจกรถ ทอดสายตามองออกไปนอกตัวรถในยามค่ำคืนอันมืดมิด พลางนึกถึงเหตุการณ์เมื่อช่วงเย็นที่ผ่านมา หากภาวินกลับมาบ้านช้ากว่านิดสักนิด เธอคงกลายเป็นศพเฝ้าบ้านไปแล้ว
และเมื่อกลับมาถึงบ้านพัก นาราก็ยังคงกันภาวินให้ออกห่างจากตัวเธอ ด้วยการขอร้องแกมออกคำสั่งกับอีกฝ่ายว่า
“ถ้าคุณหิว ฉันทำกับข้าวไว้ให้คุณแล้ว ไม่ต้องชวน ไม่ต้องบังคับให้ฉันไปกินข้าว ฉันจะไม่ทำตามคำสั่งของคุณทั้งนั้น ฉันอยากนอนพัก ถ้าเป็นไปได้ ขอนอนยาวโดยไม่ต้องตื่นขึ้นมารับรู้อะไรเลยได้ก็ดี”
ภาวินหน้าถอดสีเล็กน้อยกับคำพูดในตอนท้ายของนารา และด้วยเห็นท่าท
