จะกินฉันหรอ...ฝันไปเถอะ

สายฝนอันอ่อนโยนโปรยปรายลงมาจากท้องฟ้าสีดำทมิฬราวกับกำลังโอบกอดร่างของฉันเอาไว้อย่างทนุถนอม เป็นอ้อมกอดที่แม้จะเย็นยะเยือกแต่ในขณะเดียวกันก็ช่วยยืนยันให้ตัวฉันได้รู้ว่าร่างกายนี้ยังอยู่ดีและที่สำคัญคือในครั้งนี้ก็เป็นอีกครั้งที่ฉันยังไม่ได้ข้ามผ่านแม่น้ำแห่งความตายไปจริงๆ เบื้องหน้าของฉันมีผู้ชายคนหนึ่งกำลังยืนมือมาให้จับด้วยสายตาที่ดูเศร้าสร้อยแต่เขาก็ยังฝืนยิ้มมาให้ฉัน “ ไม่เป็นไรแล้วนะ ตอนนี้ไม่เป็นอะไรแล้ว ” เขากระซิบบอกฉันเบาๆก่อนจะกุมมือพาฉันเดินออกมาจากกองขี้เถ้าที่ยังคงมีควันคุกรุ่น สถานที่ซึ่งเคยเป็นบ้านของฉันเมื่อไม่นานมานี้ + + + + + แกร๊ง แกร๊ง แกร๊ง เสียงชามโลหะที่ดังเป็นจังหวะช่วยปลุกฉันให้ตื่นจากความฝันที่ไม่ค่อยน่าจดจำนักนั้น เมื่อมองไปทางต้นเสียงก็พบกับแมวสีดำตัวอ้วนกลมตัวหนึ่งกำลังใช้ขาหน้าเหยียบชามอาหารของตนเป็นจังหวะอยู่ “ พอสักทีเถอะมิ้น ฉันตื่นแล้วน่า ” ฉันร้องบอกเจ้าแมวที่เหมือนหมูไปอย่างรำคาญขณะพยายามดันตัวลุกออกจากเตียง “ ฉันจะไม่หยุดหรอกนะถ้าชามของฉันยังว่างอยู่แบบนี้ ” เจ้าแมวอ้วนตอบสวนฉันด้วยคำพูดและท่าทางสุดจะหยิ่งทะนงแต่มันจะรู้ไหมนะว่าไม่ว่ามันจะพยายามเชิดหน้าขนาดไหนออร่าสุดจะสง่างามแบบเมื่อก่อนก็ไม่เหลืออีกแล้ว “ ส่วนหนึ่งก็น่าจะเพราะคอหายไปสินะ ” ฉันกระซิบกับตัวเองเบาๆขณะมองพิจารณาเจ้าแมวอ้วนเบื่องหน้า “ นี่เธอว่ายังไงนะหยก ” มันส่งเสียงขึ้นทันควัน ทั้งที่ฉันคิดว่าตัวเองพูดเบาแล้วแท้ๆนะ “ ไม่มีอะไรน่ามิ้น จริงจริ๊ง ” ฉันตอบไปแบบเลิ่กลั่กขณะเทอาหารลงไปในชามจนอีกฝ่ายมีท่าทีพอใจ “ ครั้งนี้ฉันจะให้อภัยที่ตื่นสายก็แล้วกันแต่ฉันยังไม่หายโกรธหรอกนะ เพราะงั้นอย่าลืมเปียกด้วยล่ะ ” ฉันได้แต่ถอนหายใจยิ้มๆขณะมองมิ้นเริ่มต้นกินอาหารในชามของตัวเอง มิ้นเป็นทั้งพี่เลี้ยงแล้วก็คู่สัญญาของฉันด้วย พวกเราสองคนอยู่ด้วยกันมานานมากจนรู้ไส้รู้พุงกันหมดทุกอย่างแล้วล่ะ “ นี่เธอจะมองอะไรกันนักกันหนาย๊ะ ไหนว่าวันนี้มีเรียนวันแรกทำไมไม่รีบเตรียมตัวไปมหาลัยซักที ” เสียงเอ็ดดังมาจากก้อนกลมสีดำโดยที่เจ้าตัวไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมาจากชามเบื้องหน้าแม้แต่น้อย “ จ้าๆ จะไปเตรียมตัวเดี่ยวนี้ล่ะ ว่าแต่วันนี้เธอจะไปไหนไหม ให้ฉันเตรียมอาหารไว้ให้รึเปล่า ” “ ไม่จำเป็นหรอกเพราะตอนนี้ฉันตกคุณป้าคนขายของข้างหอได้แล้ว เธอก็รู้ว่าแมวน่ารักระดับฉันไม่ได้มีมากนะ ” มิ้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงภูมิใจฉันจึงตัดสินใจปล่อยเจ้าแมวหลงตัวเองไว้แล้วเริ่มเปลี่ยนชุดเป็นชุดนักศึกษา ฉันไล่สายตาไปตามตัวเพื่อเชคว่าตัวเองแต่ตัวเรียบร้อยดีแล้ว ในเวลาแบบนี้การที่ไม่สามารถมองเงาสะท้อนในกระจกได้ถือว่าเป็นเรื่องแย่จริงๆ “ เรียบร้อยดีแล้วน่า ” เสียงที่ดังออกมาจากทางด้านหลังทำให้ฉันอมยิ้ม ไม่ว่าจะผ่านมานานแค่ไหนการสนับสนุนของมิ้นก็ช่วยฉันได้เสมอเลยนะ “ งั้นฉันไปแล้วนะมิ้น ” ฉันบอกลามิ้นก่อนจะปิดประตูหอพักโดยที่ไม่รู้ว่าอีกไม่นานชีวิตแวมไพร์ที่เคยคิดว่าไม่น่ามีอะไรเปลี่ยนแปลงอีกแล้วกำลังจะเปลี่ยนไป