“เอาสิ ไปพักซะบ้าง ตั้งแต่เรียนจบมาพ่อยังไม่เห็นแกได้ไปเที่ยวไหนเลย มัวแต่ยุ่งเรื่องงานที่มหาวิทยาลัย เอ้อ... ก่อนไปโทรให้คนดูแลเขาทำความสะอาดก่อนล่ะ ไม่ได้ไปนานแล้วคงรกน่าดู อีกอย่างทางโน้นเขาจะได้หาคนส่งปิ่นโตให้แกด้วย ไม่รู้คนเดิมยังรับจ้างอยู่หรือเปล่า”
ปริตรยังคงร้องเรียกสิ่งที่ต้องการ
“บุ๋มบิ๋ม ชานมกับขนมปังทาแยมของฉัน เมื่อไรจะได้ บุ๋มบิ๋ม ไอ้บุ๋มบิ๋ม โว้ย !”
“มาแล้วฮ้า บิ๋มมาแล้วฮ้า” กะเทยร่างใหญ่วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามา
“ไปไหนมาห้ะ ฉันเรียกแกจนคอแทบแตก หักเงินเดือนซะดีมั้ย”
“โถ่ นายฮ้า นายจะทำร้ายจิตใจผู้หญิงตัวเล็กๆ บอบบางแบบบิ๋มได้ลงคอเชียวหรือฮ้า”
“ไม่ต้องมาสำบัดสำนวนเลย ไหนบอกมาซิว่าหายไปไหนมาตั้งแต่เช้า”
“ก็ไปปิดตายทั้งประตูและหน้าต่างบ้านโน้นตามที่นายสั่งมาไงฮ้า” บุ๋มบิ๋มบุ้ยใบ้ปากไปยังหอนัดดาวหลังบ้าน
ผลัวะ !
เป็นเสียงฟาดหนักๆ ลงบนบ่าของคนพูด
“นี่แน่ะไอ้บิ๋ม สั่ง
