“ถอยไปห่างๆ คะน้าเลยไป”
เธอพูดแค่นั้นเขาก็ทำท่าจะไปจริงๆ ปริญญ์คงรำคาญเธอเต็มแก่แล้วละสิท่า
เขาแค่จะลุกไปหยิบผ้านวมที่อยู่ปลายห้อง เพราะอากาศเริ่มจะเย็นขึ้นทุกที แต่พอเขาผละออกมาเพียงเล็กน้อยเท่านั้น หญิงสาวก็รีบพลิกตัวหันหลังแล้วสะอื้นหนักจนตัวสั่น
“พี่ไม่ได้ไปไหนสักหน่อย แค่ไปเอาผ้ามาห่มให้คะน้าเอง” ปริญญ์รีบคว้าผ้ามาผืนหนึ่งแล้วกลับมาหาคนงอแง ไม่รู้ว่าคืนนี้เขาและเธอจะได้นอนกันตอนไหนถ้าอีกคนเอาแต่ร้องไห้อยู่อย่างนี้
“คะน้าไม่ใช่เด็ก ไม่ใช่น้องพี่ด้วย ไม่ต้องมาตบหัวแล้วลูบหลัง”
เขาไม่ได้สนใจเสียงตัดพ้อที่ฟังอู้อี้ขึ้นจมูกหาความชัดเจนไม่ได้ แต่ค่อยๆ ดึงไหล่เล็กที่นอนตะแคงหันไปอีกทางให้กลับมานอนราบท่าเดิม แล้วตั้งใจใช้หัวแม่มือปาดน้ำตาบนแก้มนวลนั้นออกเบาๆ ทั้งสองข้าง
“ใครบอกว่าคะน้าเป็นน้องล่ะ เกิดมายังไม่เคยมีน้องผู้หญิงสักคน แล้วก็ไม่ได้อยากให้เป็นน้องด้วย”
คำพูดบางคำกับน้ำเสี
