“ปะ... เปล่าค่ะ พี่แมนยุ่งก็ไม่เป็นไร เอาไว้เดี๋ยวคะน้าค่อยโทรมาใหม่ก็ได้”
“หยุดเลย ถ้าวางมีตบ !” แมนดารินจัดการกระแทกก้นลงไปบนเก้าอี้ เพราะคาดว่างานนี้คงมียาว “จะต้องมาทำเหมือนเป็นคนอื่นคนไกลทำไมยะ ยังไงสำหรับเธอ ‘มินนี่’ คนนี้ก็มีเวลาให้ก่อนใคร หรือก่อนเรื่องอะไรเสมอแหละย่ะ”
เมื่อได้ยินผู้จัดการส่วนตัวไฟเขียวให้พูดได้เท่านั้นแหละเธอจึงเริ่มเรื่องที่อยากจะปรึกษาหรือแค่ระบายเฉยๆ ก็ยังดี
“คือคุณปริญญ์...”
“ต๊าย ตาย อะไรกันยะแต่งงานไปแค่วันเดียว นี่อย่าบอกนะ...”
ยังไม่ทันที่เธอจะได้อ้าปากต่อ แค่หยุดเว้นวรรคหายใจเพียงเสี้ยววินาที ปลายสายก็สวนกลับมาอย่างทันควัน
“ไม่ต้องคิดลึกเลยพี่แมน ไม่ได้มีอะไรทั้งนั้นแหละ”
แมนดารินหัวเราะคิกคัก เพราะหญิงสาวต้นสายผู้อ่อนประสบการณ์ คงรู้ทันว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ เพราะแมนดารินคนนี้นี่แหละที่รู้ดีว่าทั้งคู่มีพันธสัญญาอะไรต่อกัน และไม่ได้คิดจะใช้ชีวิต
