บทที่ 9 คนในครอบครัว
873 คำ
"กรี๊ดดด"
"ร้องทำไมริต้า"
"นู้นๆ คนนู้นเปิดกระโปรงริต้า"
"นี่ มาเปิดกระโปรงของริต้าทำไมทำไม่ดีต้องถูกลงโทษนะ คุณครูขาเพื่อนแกล้งริต้า" น้องจีนรีบฟ้องคุณครู
"ก็อยากแกล้งจะทำไมห่ะ" หนุ่มน้อยที่แสนจะเกเรของห้องผลักน้องจีนล้มลง ริต้าวิ่งไปตามครูทันที
"ฮึกๆไอ้คนนิสัยไม่ดี"
"ก็จีนเข้าข้างริต้าทำไมละ ไปเล่นกับริต้าทำไมริต้าเด็กนิสัยเสีย" สาวน้อยที่ได้ยินเพื่อนนินทาก็ร้องไห้โยเย เธอเพิ่งจะรู้ว่าเพื่อนไม่ชอบเธอนั่นเอง
"น้องต้อมครับ แกล้งเพื่อนทำไมครับ น้องจีนเป็นไรไหมลูก"
"เจ็บค่ะ" น้องจีนพยายามลุกขึ้นปัดฝุ่นที่กระโปรง
"มาค่ะครูช่วย" คุณครูสาวพยุงหนูน้อยขึ้นยืนข้างๆกับน้องริต้า กลายเป็นว่าตอนนี้สาวน้อยร้องไห้ทั้งคู่
เวลานี้เป็นเวลาสี่โมงเย็นหญิงสาวขับรถออกจากที่ทำงานตรงไปยังโรงเรียนของหลานสาว เธอเห็นคนมายืนรุ่มๆกันก็รู้ได้ทันทีว่าเกิดเรื่องขึ้นอีกแล้ว
"เกิดอะไรขึ้นคะ เด็กๆร้องไห้ทำไมกัน" เธอรีบเข้าไปหาเด็กๆทันที
"เด็กๆทะเลาะกันน่ะค่ะคุณจิน"
"เป็นมายังไงคะ"
"ฮึกๆ ต้อมเปิดกระโปรงของริต้าค่ะ จีนเลยมาช่วย แล้วต้อมก็ผลักจีนล้มลง"
"แล้วหนูเจ็บมากไหมคะ" สาวน้อยส่ายหัว แสดงว่ามันไม่ได้หนักหนาอะไรมาก
"แล้วเพื่อนขอโทษหนูกับน้องริต้าหรือยังคะ"
"ยังเลยค่ะ"
"ริต้ามายืนตรงนี้ค่ะ ส่วนหนู ชื่อต้อมใช่ไหมครับขอโทษเพื่อนหรือยังลูก" หญิงสาวโอบกอดเด็กๆทั้งสองเอาไว้ สาวน้อยรู้สึกปลอดภัยขึ้นมาทันที
ในขณะเดียวกันเวลาเลิกงานแบบนี้แม่ของเด็กชายก็มาถึงที่เกิดเหตุที่เด็กๆทะเลาะกัน
"เกิดอะไรขึ้นตาต้อม แล้วเธอเป็นใครมายุ่งอะไรกับลูกชายของฉัน" คุณนายแม่ของน้องต้อมวีนแตก
"ก็ไม่ได้อยากจะยุ่งหรอกนะคะคุณ ถ้าลูกชายของคุณไม่มาทำร้ายคนในครอบครัวฉันก่อน"
"ต้อมทำอะไรคะคุณครู" คุณครูประจำชั้นจึงได้เริ่มเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้แม่ของน้องต้อมฟัง จากนั้นเธอก็หน้าเสีย นึกเสียใจที่ตะคอกหญิงสาวออกไปแบบนั้น
"อะ เอ่อ ฉันขอโทษนะคะที่ไม่ได้ฟังความก่อน แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรอย่าเอาเรื่องกันเลยนะคะคุณ" น้ำเสียงเปลี่ยนเป็นคนละคนเลย
"ไม่อยากจะเอาเรื่องอะไรหรอกนะคะ แต่อยากให้ลูกชายของคุณขอโทษลูกๆของฉันก่อน" ลูกเหรอ ถ้าคุณแม่ปกป้องเธอจะเป็นแบบนี้ไหมนะ สาวน้อยแอบคิดอยู่ในใจ พลันหัวใจก็เต้นตึกตักด้วยความรู้สึกอิ่มใจ
"ขะ ขอโทษครับ ผมจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วครับ สัญญาเลยครับ"
"สัญญาแล้วต้องไม่ทำอีกนะครับ ถ้ายังแกล้งกันอีกจะเอาเรื่องแล้วนะครับ"
"คร๊าบบ" เมื่อขอโทษกันเสร็จทั้งสองแม่ลูกก็เดินจากไปทันที
"หมดเรื่องแล้วเรากลับบ้านกันนะคะ"
"ค่ะคุณแม่ ฮ่าๆ" น้องจีนรีบแซวคนเป็นน้า
"ทะเล้นใหญ่แล้วเรา หรือว่าอยากเรียกน้าว่าแม่ละหืมมสาวน้อย"
"อยากค่ะ เรียกได้ไหมคะน้าจิน" น้องจีนถามออกไปเสียงใส สาวน้อยอยากเรียกน้าสาวว่าแม่อย่างเต็มใจตั้งนานแล้วเพียงแต่ยังไม่มีโอกาสได้ขออนุญาต
"อยากเรียกก็เรียกเลยค่ะคุณลูกสาว ฟอดด" การแสดงความรักอย่างอ่อนโยนของสองคนตรงหน้าริต้า ทำให้ริต้ารู้สึกอิจฉาอีกแล้ว เธอก็อยากจะเรียกใครสักคนว่าแม่เช่นกันนั่นแหละ เพียงแต่แม่ของเธอเสียไปแล้ว แต่เอ๊ะ แม่ของจีนก็เสียแล้วเหมือนกันนี่หน่า
"โมเมว่าเป็นคนในครอบครัวได้ยังไงละคะน้าจิน"
"อ้าว ก็น้าดูแลหนูน้าก็ต้องดูแลเหมือนคนในครอบครัวไงคะ อย่างนี้ไม่ดีเหรอคะ"
"..." สาวน้อยทำหน้าคิดหนัก แต่สาวน้อยยังไม่ทันได้โต้ตอบอะไรก็โดนขโมยหอมแก้มซะแล้ว
"ฟอดด" หญิงสาวก้มลงไปหอมแก้มนิ่มๆของน้องริต้า ริต้าตกใจตาโตยกมือขึ้นมาลูบแก้มเบาๆ ไม่คิดว่าจะมีใครกล้าทำอะไรอย่างนี้
"อุ้ย มาหอมเค้าได้ไง คุณพ่อบอกว่าไม่ให้คนอื่นหอมแก้มริต้านะคะ ห้ามๆ"
"ก็ริต้าน่ารักนี่คะ เราเป็นคนในครอบครัวกันนี่หน่า อย่างเมื่อกี้ไงคะ" สาวน้อยแก้มแดงเขินอายที่โดนขโมยหอมแก้มกลมๆ จึงหันหน้าหนี
"ชิ" สาวน้อยหน้ายู่
"คิกๆ" น้องจีนหัวเราะคิกคัก
"โอเคๆ กลับบ้านกันเถอะลูก ไม่รู้คุณพ่อของหนูริต้าจะกลับมาที่บ้านหรือยัง คาดเข็มขัดนิรภัยกันด้วยนะลูก"
"ค่าา คุณแม่"
"น้า เอ้ย แม่ แม่ไม่ค่อยชินเหมือนกันแหะ" จินเองก็รู้สึกขำตัวเองเหมือนกัน
"ฮ่าๆ เดี๋ยวก็ชินนะคะ" น้องจีนยิ้มหวานส่งไปให้หญิงสาว สาวน้อยมีความสุขมากๆที่ได้เรียกน้าสาวว่าแม่ จะไม่เรียกแม่ได้อย่างไรในเมื่อดูแลเธอดีขนาดนี้
- ผู้เขียน
