ภควัติแสนรัก

ของขวัญพิเศษ

ตอนที่ภควัติมาถึงคลินิกนั้น แสนรักก็ได้รับโทรศัพท์ของเขาบอกไว้ล่วงหน้าแล้ว เธอวางมือจากงานที่ทำอยู่ เดินออกมาที่หน้าคลินิก ไม่เจอเขาหลายวันความหล่อออร่าทำไมมีมากกว่าเดิม ร่างสูงกว่าร้อยแปดสิบเซนติเมตร ในชุดเสื้อเชิ้ตลายตารางสีดำขาวกับกางเกงสีครีมลำลอง สวมรองเท้าหนังสีน้ำตาล ดูหล่อสมบูรณ์แบบตั้งแต่เส้นผมยันปลายรองเท้า

แสนรักอดเผลอมองนานไม่ได้ ก่อนจะรีบดึงความคิดกลับมาปั้นหน้านิ่งตอนที่เขาก้าวผ่านประตูกระจกอัตโนมัติเข้ามาตรงหน้าเธอ

“หอบอะไรมาเยอะแยะคะ ยังกับจะย้ายบ้าน” แสนรักถาม

“ย้ายมาอยู่กับแสนได้ไหมล่ะครับ ถ้าได้ ผมจะรีบย้ายเลย”

“ได้ทีก็รีบหยอดเลยนะคะ ว่าแต่นั่นกล่องอะไรคะ” แสนรักถามแล้วมองไปที่ในกล่องใบใหญ่ สายตาท่าทางอยากรู้ของคนตรงหน้าทำให้ภควัติอมยิ้ม

“ผมซื้อทุเรียนมาฝากแสนครับ เห็นว่าแสนชอบกิน”

แสนรักตาวาวขึ้นมาทันทีที่ได้ยินชื่อผลไม้โปรด อีกอย่างไม่คิดว่าเขาจะหอบหิ้วมาเต็มสองมือแบบนี้ จนเธอต้องรีบเรียกให้แม่บ้านของคลินิกไปรับของจากมือเขาเอาไว้

“ของโปรดเลยค่ะ” แสนรักเดินไปเปิดกล่องที่แม่บ้านเพิ่งนำไปวางที่โต๊ะออกมาก็พบทุเรียนถูกแกะอย่างเรียบร้อยวางอยู่บนถาดโฟมมีพลาสติกห่ออย่างดี มีบับเบิ้ลกันกระแทกไว้ไม่ให้กระทบกระเทือน

ภควัติมองท่าทางเหมือนเด็กได้ของถูกใจของแสนรักแล้วอดยิ้มตามไม่ได้ “งั้นแสนก็ให้แม่บ้านจัดใส่จานให้ทานเลยสิครับ”

“สุกกำลังกินด้วย” แสนรักมองแล้วอมยิ้ม ก่อนจะหันไปตอบเขา “ที่จริงช่วงนี้แสนไดเอ็ดอยู่นะคะ ท็อปซื้อของมาทำลายความตั้งใจของแสนหมดเลย” แสนรักตอบเขาแล้วหันไปมองผลไม้สีเหลืองทองนั้นอย่างลังเล

“ทานนิดหน่อยก็ได้นี่ครับ ไม่ต้องทานเยอะ”

“แล้วจะไม่เสียน้ำใจหรือคะ อุตส่าห์ซื้อมาให้แสนทานตั้งเยอะ”

“ไม่เสียดายหรอกครับ ให้เหมาทั้งสวนทุเรียนให้แสนยังได้เลย” เขาบอกอย่างใจป้ำทำให้แสนรักตวัดค้อนใส่อย่างน่ารัก

“อวดรวยอีกแล้ว เอาแบบนี้ดีกว่าแสนแบ่งให้ผู้ช่วยและก็ลูกน้องในคลินิกได้ทานด้วยนะคะ ยังไงก็ทานไม่หมดขืนทานหมดนี่มีหวังร้อนในแถมน้ำตาลขึ้นเบาหวานถามหาแน่เลย”

“ตามใจแสนเลยครับ” ภควัติบอกอย่างเอื้อเฟื้อ ที่เขาซื้อมาเยอะเพราะรู้ว่าอย่างไรเสียแสนรักของเขาก็กินไม่หมดอยู่แล้ว ปกติเธอกินแค่พออิ่มที่เหลือก็มักจะแบ่งให้ลูกน้องในคลินิกได้ทานกันถ้วนหน้า

เมื่อตกลงกันได้แล้วแสนรักจึงสั่งให้แม่บ้านแบ่งส่วนของเธอไว้สามสี่พู แล้วที่เหลือเกือบค่อนกล่องให้นำไปแบ่งกันทานในคลินิก ลูกน้องในคลินิกต่างดีใจกันยกใหญ่ สลับกันมายกมือไหว้เธอและภควัติกันคนละรอบ

สาวๆ ในคลินิกต่างเป็นแฟนคลับของภควัติกันทั้งนั้น ชายหนุ่มมาทีไร พวกสาวๆ ก็รีบยกน้ำยกขนมมาเสิร์ฟ จนเธอต้องบอกเขาว่าให้มาบ่อยๆ พนักงานเธอจะมีกำลังใจทำงาน

จากนั้นแสนรักจึงพาภควัติให้มานั่งรอที่ห้องทำงาน “งานเป็นยังไงบ้างคะแล้วกลับมาถึงตั้งแต่เมื่อไร” แสนรักถาม หลังจากหย่อนสะโพกนั่งลงที่โซฟาภายในห้องทำงาน แม่บ้านนำน้ำกับขนมมาเสิร์ฟตามหลังจากนั้นก่อนจะถอยออกไป

“กลับมาจากเกาะช้างผมก็ตรงมาหาแสนทันที มารายงานตัวก่อน เดี๋ยวแสนจะคิดถึงผมมากเกินไป ผมมองตาแสนก็รู้หมดแล้ว” เขาบอกยิ้มๆ ดวงตาพราวระยับ

“ทำเป็นอ่านใจคนได้ แล้วถ้าแสนบอกว่าไม่คิดถึงล่ะคะ”

“แต่ผมคิดถึงแสนมากนะ” เขาบอกเสียงนุ่มหวาน ดวงตาคู่คมมองมาอย่างสื่ออารมณ์ความรู้สึก

แสนรักขยับตัวอย่างอึดอัดทันทีที่สบตาเขา พยายามบอกตัวเองให้นิ่งไว้ “มาถึงก็หว่านเสน่ห์ใส่เลยนะคะ”

ภควัติยิ่งยิ้มกว้างไปอีก คิดไว้อยู่แล้วว่าแสนรักต้องตอบแบบนี้ “แสนรู้ตัวไหม ถ้าแสนบอกว่าคิดถึงผม ผมต้องคิดว่าที่นั่งอยู่เป็นตัวปลอม เพราะตัวจริงจะต้องปากแข็ง ปากไม่ตรงกับใจ”

“อ้าว นี่หลอกด่าแสนหรือคะ”

“โถ แสนครับ ใครจะกล้าหลอกด่าแสน”

“คุณไงคะ แต่ช่างเถอะ คุณมาหาแสนแล้วจะกลับไปทำงานต่อหรือเปล่าคะ”

“บ่ายๆ ผมมีประชุม ค่อยเข้าบริษัทฯ ตอนนั้นก็ได้”

แสนรักก้มมองเวลาที่นาฬิกาข้อมือ แล้วเอ่ยขึ้น “งั้นเที่ยงนี้เราไปกินข้าวกลางวันด้วยกันดีไหมคะ แสนเลี้ยงตามที่เคยรับปากคุณไว้”

ภควัติไม่มีทางปฏิเสธอยู่แล้วเขาตอบรับแทบจะในทันที แสนรักจึงลุกขึ้นเดินนำเขาออกมา แต่ชะงักเมื่อเขาเรียก

“แสนวันนี้ผมไม่ได้เอารถมา เดี๋ยวผมขอไปรถแสนได้ไหม เดี๋ยวผมขับให้”

“แล้วคุณเอารถอะไรมาคะ” เธอถาม พลางมองหารถของเขา ปกติเขาขับรถเบนซ์แต่เธอไม่เห็นรถของเขาเห็นแต่รถเจ็ดที่นั่งคันหนึ่งจอดอยู่ เธอไม่ได้มีปัญหาที่เขาจะนั่งไปด้วยหากแค่สงสัยเท่านั้น

“ผมเอารถเจ็ดที่นั่งมาแต่ว่าถ้าไปกินข้าวกับแสนผมอยากไปลำพังแค่เราสองคน”

แสนรักยิ้มพลางพยักหน้าตกลงเพราะไม่เห็นว่าเป็นเรื่องใหญ่อะไร

“รอผมสักครู่นะครับ” ภควัติบอกจบก็เดินกลับไปที่รถแล้วสั่งกับคนของเขา “เดี๋ยวฉันจะไปกินข้าวกับคุณแสนที่โรงแรม นนท์นายกลับไปก่อนเลย ฉันกินข้าวเสร็จแล้วก็จะกลับไปทำงานต่อ”

เป็นอันรู้กันว่าโรงแรมที่ว่าคือออลอินเลิฟโรงแรมของภควัตินั่นเอง และชานนท์ยังรู้อีกว่าถ้าหากภควัติจะพาคุณแสนรักไปทานข้าวล่ะก็ ต้องเป็นที่สาขาเอกมัยซึ่งเป็นที่ตั้งของสำนักงานใหญ่ด้วยอย่างแน่นอน เพราะใกล้กับคลินิกของแสนรักที่สุด

ตอนที่ภควัติเดินกลับมาหาเธอที่รถ ในมือของชายหนุ่มก็มีถุงของห้างดังติดมือมาด้วย แสนรักเดาเอาว่าคงเป็นของส่วนตัวของเขาที่อยากเอากลับพร้อมกันกระมัง เธอจึงไม่ได้ซักถาม หลังจากยื่นกุญแจรถให้เขาแล้วก็อ้อมไปยังที่นั่งฝั่งคนนั่งข้าง

ภควัติเหลือบมองแสนรักที่ขึ้นมานั่ง แล้วคาดเข็มขัดนิรภัยเรียบร้อย รวมทั้งตัวเขาเองเช่นกัน เขาจ้องเธอนิ่งๆ อยู่ครู่จนแสนรักรู้สึกว่าถูกมองนานแล้วเลยถามขึ้น

“มีอะไรหรือเปล่าคะ หรือว่าหน้าแสนมีอะไรติดอยู่”

“ไม่ใช่หรอกครับ ผมกำลังคิดอยู่ว่าจะให้ของในถุงนี้กับแสนตอนไหนดี”

แสนรักมองไปที่ถุงกระดาษในมือเขาแล้วเลื่อนสายตากลับมามองเขาอีกที คิ้วเรียวเลิกสูง “ให้แสนหรือคะ อะไรเหรอคะ”

ภควัติยื่นถุงมาให้ แล้วพูดขึ้นเสียงทุ้มห้าว “ผมซื้อมาให้แสน ลองดูสิครับ”

แสนรักมองถุงอย่างไม่แน่ใจ เขาทำเหมือนเป็นความลับ มือบางเขย่าดูแล้วมันเบาๆ ชอบกล เดาไม่ถูกเลยว่ามันคืออะไร แสนรักเปิดถุงออกดูด้วยความอยากรู้ พบว่าข้างในมีกล่องกระดาษสีขาวอีกชั้นหนึ่ง จึงหยิบกล่องออกมาเปิด ดวงตาคู่หวานเบิกกว้างตกตะลึงเมื่อเห็นของในกล่อง

มันคือคอนด้อมจำนวนหนึ่งซึ่งแสนรักไม่กล้านับเลย แต่มันมีมากกว่าสามกล่องขึ้นไปอย่างแน่นอน

“ผมฝากเอาไปไว้ที่ห้องด้วย”

แสนรักพูดไม่ออกไปชั่วครู่ ได้แต่มองตาค้าง

“แล้วนี่อีกถุงหนึ่งครับ”

“ยะ ยังมีอีกหรือคะ”

“ใช่ครับ” เขาตอบและกลั้นขำเต็มกำลังเมื่อเห็นสีหน้าซีดขาวของสาวคนรัก เขาเห็นเธอมึนชาไปนานเลยเฉลยให้เองเพราะสงสาร “เซ็กซ์ทอยครับ”

“...”