“คุณจำได้!! คุณจำดาวน้อยได้ด้วย?!!”
“ทำไม!! คิดว่าฉันจำเธอไม่ได้หรือไง ใครจะไปลืมลง เด็กอะไรมองฉันเหมือนเห็นขนม ดวงตาคู่นี้ไง ที่ทำให้ฉันจำเธอได้ เธอได้ดวงตาสวยๆ เหมือนแพรวลดา สีดำสนิทเหมือนนิล หวานฉ่ำเหมือนน้ำผึ้งเดือนห้า และที่สำคัญ แม่เธอพึ่งจะโทรฯ หาฉัน มันเลยทำให้ฉันนึกออกยังไงล่ะ”
ระดับดาวมองเดียโก้ตาปรอย ฟีโรโมนของชายหนุ่มแผ่กระจายออกมาจากร่างกายชื้นเหงื่อ กลิ่นสะอาดสะอ้านแบบผู้ชายแท้ๆ ลอยเย้ายวน หัวใจเธอเต้นระทึก เลือดในกายแล่นพลุ่งพล่าน เสน่ห์ของเดียโก้ทำให้เธอเดือดระอุเหมือนนั่งทับเตาไฟ เวลานี้ก็เช่นกัน...เธอทำหน้าม่อยลง เมื่อชายหนุ่มไม่ได้จำตัวเองได้เพราะฝังใจ เขาจำเธอได้เพราะมารดาโทรศัพท์มาย้ำ และระดับดาวรู้ดีว่าหากคนเป็นแม่โทรศัพท์หาชายหนุ่ม มันคงไม่ใช่แค่ฝากฝังคงหมายถึงคำสั่งห้ามไม่ให้เดียโก้ยุ่งเกี่ยวกับเธอเป็นแน่ เมื่อแพรวลดาไม่เห็นด้วยกับความคิดอุตริของบุตรสาว เธอคิดว่าไ
