ดวงน์ตาสีสนิมเหล็กเบิกกว้างเมื่อประกายคมวับจากปลายโลหะแหลมสะท้อนเข้าไปในดวงตาคู่นั้น มันเป็นมีดพกวิกทอริน็อกส์ขนาดเล็กที่เขามักเก็บซ่อนไว้ใต้หมอนเพื่อระแวดระวังภัยเป็นประจำ หากก็ไม่นึกว่ามันจะกลับกลายเป็นอาวุธของผู้หญิงตัวเล็กซึ่งเธอเองที่มีอาการตื่นตระหนกยิ่งกว่าเขา
รสิกายังกุมมีดเล่มเล็กในมือแน่นทั้งที่รู้ว่าตอนนี้เธอเป็นฝ่ายเสียเปรียบและยิ่งเป็นการบันดาลโทสะแก่คนตัวใหญ่ที่มองมาด้วยแววตาดุกร้าวอย่างจะฉีกเธอออกเป็นล้านชิ้น ดอมมินิคขบกรามเข้าหากันจนนูนเป็นสัน รสิกากล้าตอบโต้เขาได้ถึงขนาดนั้นเขาจะไม่มีทางอภัยให้เธออีกซ้ำสอง
“คิดจะฆ่าผมงั้นหรือ คุณกล้ามาก!”
เขาคำรามลั่นพร้อมทั้งบิดข้อมือหญิงสาวที่พยายามจับมีดเอาไว้ทว่าก็ไม่อาจทานทนต่อความเจ็บปวดจนต้องปล่อยให้มันร่วงหล่นจากมือและร้อง
“โอ๊ย!...ดอมมินิค...อย่าค่ะ...ได้โปรด...ฉันเจ็บ”
“รู้จักความเจ็บปวดด้วยหรือโรส เมื่อกี๊คุณยังอวดดีกับผมอย
