“อย่าเข้ามานะ!” หญิงสาวตวาดเขา ร่างของเธอสั่นเทาด้วยฤทธิ์ของอากาศอันเหน็บหนาวจากละอองน้ำที่ล่องลอยอยู่รอบ ๆ รสิกาขยับไปด้านหลังซึ่งเป็นโคนต้นสนใหญ่ ทั้งท่ารู้ว่าหนีไปไม่ได้แต่ความดื้อดึงก็ยังฉายแววอยู่ในดวงตาคู่นั้น
ดอมมินิคมองเธอชั่วครู่ ความรู้สึกแรกเมื่อได้เห็นรสิกาเขาดีใจจนพูดไม่ออก แต่เมื่อได้เผชิญหน้ากับเธออีกครั้ง ทิฐิและความพยายามที่จะไม่โอนอ่อนทำให้เขากระด้างขึ้นมาในทันใด
“ผมจะพาคุณกลับ” ชายหนุ่มก้มตัวลงไปหาแต่หญิงสาวกลับปัดมือของเขาที่ยื่นให้ออก
“ย่ามาแตะต้องตัวฉัน กลับไป! ปล่อยให้ฉันตายอยู่ที่นี่แหละ”
รสิกายังเสียงแข็งทั้งที่ความหนาวของอากาศบนยอดเขายามเช้ากำลังกัดกร่อนผิวเนียนจนเจ็บปวด ดอมมินิคถอนใจ เขายืดลำตัวขึ้นและมองคนดื้อรั้นอย่างหัวเสีย
“อย่าโง่นักเลย คุณคงไม่รู้ว่าคนอวดดีเอาชีวิตมาทิ้งที่นี่แล้วนักต่อนัก ถ้าแน่จริงทำไมถึงออกไปไม่พ้นจากที่นี่ อย่ามาอวดดีกับผมขอบอกให้
