“ดอมมินิค...ได้โปรด...อ๊า!” แรงกระตุกจากร่างเล็กเมื่อความใหญ่โตของเข้าเคลื่อนเข้าไปลึกทำให้ชายหนุ่มหยุดตัวเองลงชั่วครู่ เขาจูบบนแก้มนวล บดคลึงริมฝีปากบนผิวนวลเนียนนั้นเนิ่นนาน
ไม่เคยรู้สึกอย่างนี้มาก่อน ดอมมินิคนึกกังขาตัวเองอยู่ลึก ๆ เขารู้สึกหวงแหนและอยากปกป้อง เขารู้ว่ารสิกากำลังเผชิญกับความเจ็บปวด ซึ่งมันอาจเป็นชั่วนาทีเล็ก ๆ ที่เขาทำเธอเจ็บจากการโจนจ้วงเข้าไปในตัวเธออย่างล้ำลึก แต่เขาก็อยากกอดเธอ อยากกระซิบให้เธอได้รู้ว่านี่คือความตั้งใจหาใช่การกลั่นแกล้ง
ตั้งใจที่จะกอดเธอไว้แนบแน่น ขยับสะโพกเป็นจังหวะที่ปราศจากความรุนแรง แม้เธอจะเคยรับรู้รสชาติของเขามาแล้วและมันอาจไม่น่าประทับใจ
“อา...อา...ดอมมินิค...” รสิกาครางเสียงแหบต่ำ ทว่าไม่นานเธอกลับรู้สึกถึงการหลอมรวมระหว่างเธอและเขาถูกเร่งเร้ามากขึ้นเรื่อย ๆ จากกำลังของชายหนุ่ม ความเป็นชายที่เหยียดขยายในร่างกายเล็กบอบบางและเธอกำลังบีบคั้น
