“ดอมมินิค” รสิกาครางชื่อของเขาออกมาเมื่อชายหนุ่มซึ่งอยู่ภายใต้เสื้อยืดสวมทับด้วยแจ็คเก็ตหนังสีน้ำตาลสวมกางเกงเดนิมสีเทาฟ้าก้าวเข้ามาหยุดตรงหน้าเธอ
“คุณกลับมาเมื่อไหร่กันคะ?” หญิงสาวถามออกไปทั้งที่ยังไม่หายตกใจกับการปรากฏตัวแบบไม่ยอมให้สุ้มให้เสียงของเขา
“ผมกลับมาเมื่อคืน”
หญิงสาวนิ่วหน้าและทำท่าเหมือนครุ่นคิด “เมื่อคืนหรือคะ ทำไมฉันไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย แล้วไหนคุณบอกว่าจะไปเหมืองหนึ่งสัปดาห์ล่ะคะ”
“คุณคงกลัวว่าผมจะรีบกลับมามากเลยซีนะ”
ถามขณะเลิกคิ้ว ดอมมินิคจ้องหน้าหญิงสาว ใบหน้าสวยหวานที่รบกวนเขาตลอดเวลาของการกลับไปสะสางงานที่เหมือง เขาบอกเธอว่าจะกลับไปหนึ่งสัปดาห์และบอกทุกคนในเหมืองว่าอย่างนั้น
แต่พอตกกลางคืนเขากลับนอนไม่หลับ มีบางอย่างค้างคาอยู่ในความรู้สึกจนทำให้สับสนขณะทำงาน แม้กระทั่งคนสนิทของเขาก็ยังผิดสังเกต เขาตัดสินใจไม่เด็ดขาดและเหมือนพะว้าพะวงจนไม่อาจสะสางงานได้ต่อ
ดอมมิ
