ตอนที่ 2
993 คำ
“เมื่อเกือบหกเดือนที่ผ่านมาพ่อของลูกรับแม่บ้านคนใหม่เข้ามาในคฤหาสน์ของเรา หล่อนมาจากเมืองไทย เป็นแม่หม้ายและมีลูกติดมาด้วยหนึ่งคน เอ็ดมันน์เรียกเธอว่า กะรัต และเรียกลูกสาวของหล่อนที่มีชื่อจริงคือ รสิกา ว่า โรส เขาให้สองคนแม่ลูกพักอยู่ที่บ้านหลังเล็กในสวนดอกไม้ของคฤหาสน์ บ้านที่มองไปจากห้องนี้จะเห็นมันได้อย่างชัดเจนทีเดียว”
อิซาเบลเว้นจังหวะและถอนหายใจทว่าใบหน้าเชิดขึ้นอยางมีนัยซ่อนอยู่
“กะรัตน่ะ เป็นแม่บ้านที่...ไม่เฉพาะทำงานบ้าน ดูแลเรื่องอาหารได้เก่ง แต่ยังคอยเอาอกเอาใจพ่อของลูก ไม่ใช่แต่หล่อนที่ทำหน้าที่แม่บ้านได้ดี แม้แต่รสิกาลูกสาวของกะรัตก็ทำหน้าที่ได้ดีไม่แพ้แม่ของหล่อน เด็กสาวคนนั้นน่ะพยายามทำทุกอย่างที่พ่อของลูกชอบให้เขาพอใจอย่างที่สุด ไม่น่าเชื่อว่าผู้หญิงสองคนนั้นเข้ามาอยู่ที่นี่แค่ช่วงเวลาไม่ถึงสามเดือนพ่อของลูกก็ให้พวกหล่อนเข้าออกห้องทำงาน ห้องพักผ่อน และแม้กระทั่งห้องนอนตอนที่แม่ไม่อยู่อีกด้วย”
“แม่หมายความว่ายังไงครับ” ดอมมินิคถามด้วยน้ำเสียงที่เริ่มเคร่งเครียด
“แม่ก็หมายความอย่างที่พูด ว่าทั้งกะรัตกับลูกสาวของหล่อนเป็นแม่บ้านที่พ่อของลูกให้ความสนิทสนมและเอ็นดูมากกว่าใคร ๆ ในคฤหาสน์หลังนี้ไม่เว้นแม้แต่แม่!”
“แม่กำลังจะบอกอะไรผมอย่างนั้นหรือครับ”
“แม่...ไม่ไว้ใจพวกมัน” เสียงของอิซาเบลกระด้างขึ้นเหมือนท่าทีของเธอที่เปลี่ยนไปเมื่อพูดถึงแม่บ้านคนนั้น คนที่ดอมมินิคไม่เคยเห็นหน้าตั้งแต่ก้าวเท้าเข้ามาในคฤหาสน์ไทเลอร์
“ดอม...เรื่องนี้แม่ไม่เคยบอกลูกและไม่เคยพูดกับใครเลย นั่นเป็นเพราะแม่ต้องอดทน ต้องเก็บกลั้นทั้งที่รู้ว่าแม่บ้านคนนั้นกับลูกสาวของหล่อนคิดไม่ซื่อและคงอยากจะเข้ามาแทนที่คุณนายคฤหาสน์หลังนี้ คืนนั้นกะรัตอยู่ในห้องนี้กับเอ็ดมันน์ แม่สงสัยว่าว่ามันสองแม่ลูกจะมีส่วนรู้เห็นกับไอ้ฆาตกรที่มันบุกเข้ามายิงพ่อของลูกถึงในห้องนี้!”
“แต่ตำรวจบอกว่า...”
“ตำรวจก็ยังไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่! แม่ไม่ได้พูดเรื่องนี้กับใคร ไม่ได้บอกว่ากะรัตมีความสัมพันธ์กันยังไงกับเอ็ดมันน์ ลูกเข้าใจใช่ไหม ว่าถ้าเกิดใครมารู้เรื่องนี้เข้า ตระกูลของเรา...ไทเลอร์ พาวเวอร์ กรุ๊ป ต้องเกิดความด่างพร้อยและเสียชื่อเสียงมากสักแค่ไหนที่มีเรื่องชู้สาวระหว่างประธานบริษัทกับแม่บ้านชั้นต่ำและลูกสาวที่ติดสอยห้อยตามมาด้วยแบบนั้น!”
ดอมมินิคเงียบไปทว่าสีหน้าบอกว่าเขากำลังคิดไม่ตกกับเรื่องร้ายแรงที่เกิดขึ้น
“ดอม...ในเมื่อลูกรู้เรื่องนี้แล้ว ลูกจะปล่อยให้เรื่องมันจบแค่นี้หรือ?”
“แม่จะให้ผมทำยังไงครับในเมื่อตำรวจก็กำลังดำเนินการสืบสวนคดีของพ่ออยู่”
“แม่อยากให้ลูกเก็บมันทั้งสองคนแม่ลูก กะรัตกับนังเด็กโรสนั่น! โดยเฉพาะเด็กสาวคนนั้น แม่เคยเห็นมันให้ท่าพ่อของลูก มันพยายามเสแสร้งทำตัวเป็นเด็กสาวบริสุทธิ์อ่อนต่อโลก แม่รู้ว่ามันคิดจะหลอกเอ็ดมันน์เพื่อฮุบทุกอย่างของตระกูลไทเลอร์ไปเป็นของกะรัต”
คำพูดของมารดาทำเอาชายหนุ่มอึ้งไปเลยทีเดียว ถึงเขาจะมีนิสัยไม่ยอมคนทั้งยังขึ้นชื่อเรื่องความเด็ดขาดกับลูกน้องและคนงานในเหมือง แต่การฆ่าคนโดยเฉพาะคนที่ไม่เคยเห็นหน้าค่าตามาก่อนยิ่งเป็นผู้หญิงด้วยแล้วก็ยิ่งไม่เคยอยู่ในความคิด แต่จากคำบอกเล่าของอิซาเบลเหมือนไฟร้อนที่สุมลึกอยู่ในอกและแผดเผาความรู้สึกของเขา ดอมมินิคเกิดความคิดบางอย่างแว่บเข้ามาในสมอง
“ผมจะสืบเรื่องนี้ด้วยตัวของผมก่อนครับแม่”
“อะไรนะ ดอม!” อิซาเบลเลิกคิ้วถามเสียงสูง “ลูกจะคอยอะไรอยู่อีก แม่แน่ใจว่าต้องเป็นฝีมือของกะรัต มันคงอยากได้ทุก ๆ อย่างไปจากเรา คืนนั้นมีหล่อนเท่านั้นที่อยู่กับพ่อของลูก ถึงไม่มีหลักฐานว่ามันเป็นคนฆ่าแต่มันอาจวางแผนยืมมือคนอื่นมาฆ่าเอ็ดมันน์ก็เป็นได้ แม่รู้ว่าลูกทำได้ ดอมมินิค เรามีทั้งเงินทั้งอำนาจที่จะจัดการทุกอย่าง แค่จ้างมือปืนมาเก็บมันสองคนแม่ลูกก่อนที่มันจะวางแผนทำอะไรไปมากกว่านี้”
“ไม่ใช่เรื่องยากเย็นที่เราจะลงโทษคนทำผิดอย่างสาสม แต่มันจะเป็นทางเลือกสุดท้าย หลังจากที่ผมสืบหาความจริงให้ได้จนแน่ใจเสียก่อน”
“ลูกจะสืบหาความจริงด้วยวิธีการไหนกัน ดอมมินิค? ลูกจะไปเค้นความจริงจากมันสองคนแม่ลูกอย่างนั้นหรือ แล้วถ้ามันไม่ยอมรับ แม่แน่ใจว่าพวกมันจะไม่ยอมรับในสิ่งที่ตัวเองทำ พวกฆาตกรไม่เคยมีใครยอมคายความผิดของตัวเองออกมาง่าย ๆ ”
“ผมมีวิธีของผมก็แล้วกันครับแม่ ผมมาบ้านคราวนี้จะไม่กลับไปที่เวสต์เวอร์จิเนียมือเปล่าแน่”
เสียงนั้นหนักแน่น ทว่าสิ่งที่ดอมมินิคกำลังนึกคิดกลับเป็นสิ่งรบกวนความรู้สึกของอิซาเบล เธอรู้นิสัยของเขาดี ดอมมินิค ไทเลอร์ ทายาทเพียงคนเดียวของไทเลอร์ พาวเวอร์ กรุ๊ป เป็นคนเด็ดขาดซื่อตรงและจงเกลียดจงชังอย่างที่สุดต่อความไม่สัตย์ซื่อ แต่ความแน่วแน่และเชื่อมั่นในตัวเองมากเกินไปของบุตรชายกำลังทำให้อิซาเบลไม่สบายใจในส่วนลึก
- ผู้เขียน
