“ว้าย!” เธอร้องลั่นเมื่อเขารั้งร่างเปียกปอนเข้าไปปะทะอกกว้าง แขนแกร่งกอดรัดจนร่างน้อยแทบไม่มีทางดิ้น
“ดอมมินิค...ปล่อยฉัน...ฉันจะกลับบ้าน!”
“อย่าโง่นักเลยโรส! คุณไม่มีวันลงจากยอดเขานี้ได้ตอนค่ำมืดแบบนี้”
ชายหนุ่มคำรามลั่นแต่ก็ไม่ทำให้หญิงสาวหยุดดีดดิ้น เธอยังส่ายสะบัดใบหน้าไปมาเหมือนคนเสียสติ แววตาคู่นั้นบอกว่าเธอกำลังหวาดกลัวสุดชีวิต
“ไม่! ถ้าฉันอยู่ที่นี่ฉันก็ต้องตาย ฉันยอมไปตายข้างหน้าดีกว่าให้คุณทรมานฉัน!”
“โรส...หยุดเดี๋ยวนี้...หยุดดิ้นเดี๋ยวนี้...ได้ยินมั้ย...ผมบอกให้หยุด!”
และวินาทีนั้นเองที่ชายหนุ่มตัดสินใจฉกริมฝีปากหยักหนาลงไปบนใบหน้าหวานที่กำลังเปียกซ่ก เขาทำให้เธอหยุดได้จริง ๆ รสิกานิ่งไปเหมือนรูปปั้นเมื่อต้องเผชิญกับสิ่งที่เธอไม่คาดคิด และตลอดชีวิตตั้งแต่เป็นสาวก็ไม่เคยได้สัมผัสสิ่งประหลาดล้ำเช่นนี้เลยสักครั้ง
นั่นคือรสจูบจากลิ้นของผู้ชายที่สอดเข้าไปในปากของเธอ มันแทรกเข
