17
เสียใจครั้งสุดท้าย
"เฮ่ย พี่พูดงี้ได้ไงวะ!?" ผ้าแพรที่ได้ยินแบบนั้นก็ทนไม่ไหวพร้อมจะกระโจนเข้าใส่แต่ถูกโบวี่รั้งเอาไว้เสียก่อน
"ยัยแพรใจเย็นสิ"
"ได้ยินแล้วใช่ไหม ทีนี้ก็อย่ามายุ่งกับพี่เสืออีก" เหมยลี่มองที่รักอย่างสมเพชแต่ที่รักไม่ได้สนใจเธอมองเสืออย่างตัดพ้อเพราะไม่คิดว่าคำพูดแบบนี้จะหลุดออกมาจากปากของเขา
"ที่รักขอคุยกับพี่หน่อยได้ไหมคะ" เธอเพียงแค่อยากรู้เหตุผลว่าทำไมเขาถึงทำกับเธอราวกับคนไม่มีหัวใจไม่มีความรู้สึกแบบนี้ ทว่าเสือมองหน้าหญิงสาวตรงหน้านิ่งแต่ก็ยอมเดินออกไปยังมุมหนึ่งโดยมีเหมยลี่ยืนทำหน้าขัดใจอยู่ตรงนั้น
"ที่รักแก..."
"ฉันขอเวลาแป๊บนึงนะ"
"เดี๋ยวฉันสองคนยืนรออยู่ตรงนี้นะ" โบวี่เอ่ยขึ้นในขณะที่จับแขนผ้าแพรเอาไว้เพราะกลัวจะพุ่งเข้าใส่ชายหญิงตรงหน้า
"แกอย่าคิดนะว่าพี่เสือเขาจะเอาแกมาเป็นตัวจริง อย่างแกก็เป็นได้แค่ของเล่นระบายอารมณ์เท่านั้นแหละ" ในระหว่างที่จะเดินออ
