12
ได้แล้วทิ้ง
วันต่อมา...
"อื้ออ~" แสงแดดในยามเช้าที่สาดส่องลอดผ่านม่านหน้าต่างบานกระจกสีใสเข้ามาปลุกให้ร่างอ่อนแรงที่นอนหลับใหลอยู่บนเตียงกว้างสีเข้มภายในห้องที่ถูกเปลี่ยนเป็นสนามรักเมื่อคืนด้วยความปวดร้าวตามร่างกาย
ที่รักค่อย ๆ เปิดเปลือกตาขึ้นมาสิ่งแรกที่สายตาโฟกัสได้คือเพดานห้องนอนสีขาวสะอาด ที่รักขยับตัวหันมองคนที่เพิ่งมีความสุขด้วยกันเมื่อคืนที่ควรนอนอยู่ข้าง ๆ กันแต่ทว่ากลับพบแค่เพียงความว่างเปล่าทำให้เธอค่อย ๆ พยุงร่างกายที่อ่อนล้าของตัวเองลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียงพร้อมกวาดสายตามองหาเจ้าของห้องแต่ทว่ากลับไร้เงาของเขา
แกร๊ก~
"ไปไหนมา...เอ่อ..." ทั้งรอยยิ้มและคำพูดที่เอื้อนเอ่ยออกมาค่อย ๆ เงียบลงและจางไปเมื่อคนที่เปิดประตูเข้ามาไม่ใช่เสืออย่างที่เธอคิดแต่กลับเป็นหญิงวัยกลางคนที่คาดว่าน่าจะเป็นแม่บ้านที่เข้ามาทำความสะอาด
"ดิฉันขอโทษนะคะดิฉันไม่คิดว่าคุณจะยังอยู่เพราะทุกครั้งคุณเส
