“ก็หนูจ๋าดื้อ ถ้าพี่ไม่จับตัวไว้เดี๋ยวก็ขยับหนีไปอีก เราก็ไม่ได้คุยกันเสียที”
หนูจ๋าทำปากยื่นใส่คนที่ยกเหตุผลข้างๆคูๆมาอ้าง ก็เธอนั่งติดพนักโซฟาอย่างนี้จะขยับไปที่ไหนได้อีก
“หนูไม่หนีไปไหนหรอกค่ะ พี่กระต่ายปล่อยหนูเถอะนะคะ” สายตาอ้อนวอนและน้ำเสียงสั่นเครือคล้ายจะร้องไห้ ทำให้คนรุกสาวหนักยอมปล่อยเธอแต่โดยดี หนูจ๋าขยับตัวหนีเขาอีกนิด ทั้งๆที่ไม่มีพื้นที่ให้เธอหนีไปไหนอีกแล้ว
“พี่กระต่ายมีอะไรก็พูดมาสิคะ นี่ก็ดึกแล้วหนูจะได้กลับสักที” เมื่อเขาปล่อยเธอแล้ว แต่ก็ยังเอาแต่นั่งจ้องหน้าเธอไม่พูดไม่จา หนูจ๋าจึงเอ่ยถาม แล้วหลุบตามองดูมือตัวเองที่ประสานกันไว้บนตักเพื่อหลบตาคม
“เงินค่าของขวัญที่จะซื้อให้คุณตาใกล้จะครบหรือยังครับ”
“ยังเลยค่ะ ขาดอีกตั้งเยอะ”
“วันนี้พี่จะจ่ายค่าแรงบวกค่าทิปให้พอกับเงินที่จะซื้อของขวัญให้คุณตา”
หนูจ๋าขมวดคิ้วมุ่นมองหน้าเขาอย่างไม่เข้าใจ เธอไม่ต้องการได้เงินมาแ
