หลังจากที่ทำเรื่องออกจากโรงพยาบาลเรียบร้อยต่างฝ่ายต่างแยกย้ายกันไป ทางด้านของสไมล์และป๋ามินทร์ทั้งสองคนเดินทางมาที่บ้าน คุณแม่และคนอื่นๆรู้เรื่องก็ดีใจเป็นอย่างมาก เธออยากให้หนูสไมล์มาอยู่ด้วยจะได้ไม่เหงาอีกอย่างมันเป็นความปลอดภัยของเด็กคนหนึ่งด้วย
"สวัสดีค่ะคุณแม่"
"มาแล้วเหรอลูกเป็นยังไงบ้าง เจ็บตรงไหนมั้ย ขวัญเอ้ยขวัญมานะลูกมาอยู่ซะที่นี่เลยไม่ต้องกลัวว่าใครจะมาทำร้ายอีก"
สไมล์ยกมือไหว้ขอบคุณคุณแม่ที่ท่านเอ็นดูเธอคอนป็นห่วงเป็นใยเปรียบเสมือนลูกสาวคนหนึ่ง
"ขอบคุณคุณแม่นะคะที่เป็นห่วงสไมล์"
"ถือว่าฟาดเคราะห์ไปนะหนูสไมล์ ไปนั่งเล่นกับแม่ที่ห้องรับแขกดีกว่า"
คุณแม่กำลังจะพาสไมล์ไปยังห้องรับแขกก็ถูกลูกชายคนเล็กรั้งแขนไว้ซะก่อน
"ใจเย็นครับแม่ ผมขอพาสไมล์ไปหาคุณพ่อก่อน เดี๋ยวเสร็จธุระผมพามาส่งให้ครับ"
"คุณพ่อมีแขกอยู่เพื่อนเค้ามากับใครไม่รู้อีกหลายคน แม่จะเข้าไปนั่งคุยด้วยก็ไม่ยอมบอกว่
