หลังจากที่เขาได้ฟังเรื่องราวผ่านการเล่าของคุณพ่อเพียงครู่เดียวท่านก็วางสายไปทันที เขาวางโทรศัพท์บงกับโต๊ะก่อนจะตักอาหารตรงหน้าทานต่อ
"ใครโทรศัพท์มาเหรอคะ คุณพ่อเหรอ"
"ค่ะ"
"มีอะไรรึเปล่าคะหน้าเครียดเชียว"
พอถูกทักด้วยความเป็นห่วงแบบนั้นเขาก็รีบฉีกยิ้มออกมาทันที เขาไม่อยากให้เธอไม่สบายใจในทุกเรื่องและการอยู่กับเขาสไมล์จะต้องสบายใจและมีความสุขที่สุด
"ไม่มีอะไรค่ะ แต่แอบเครียดนิดหน่อยไปไหนกับสไมล์มีคนทักว่าพ่อกับลูกซึ่งป๋าไม่โอเคเลยนะ ป๋าดูแก่ขนาดนั้นเลยเหรอ"
เขาชี้หน้าตัวเองด้วยใบหน้าที่จริงจังเป็นอย่างมากนั้นเป็นที่ชอบใจของหนูน้อยสไมล์
"ฮ่าๆๆ คุณป๋าตลกอ่ะ ไม่มีใครเขาคิดแบบนั้นหรอกคุณป๋าดูเด็กจะตายเจอกันครั้งแรกนึกว่ายี่สิบต้นๆ"
"ไม่ต้องมาพูดเอาใจเลยแม่สาวน้อย"
เขายื่นมือไปบีบแก้มเล็กอย่างหมั่นไส้ ช่างพูดช่างจาไม่เป็นสองรองใครจริงๆแบบนี้จะไม่ให้รักให้หลงได้ยังไงล่ะ
"สไมล์พูดจริงนะ
