เฟิ่งหลิวดิ้นรนไปมาในสายตาคนอื่นเหมือนกับมองหาคนช่วย แต่ที่จริงแล้วกำลังมองว่าลุ่กังสามารถหนีไปได้หรือไม่
หลานซานได้แต่มองตาม เสี่ยวหานแสดงสีหน้าเป็นห่วง อิงเผยกลับรู้สึกว่าอยากให้หมิงซื่อโมโหมากกว่านี้จนสั่งลงทัณฑ์เฟิ่งหลิว
“ตามข้ามาเสียโดยดี”ลากเฟิ่งหลิวออกห่างคนอื่นไปเรื่อยๆ
“ฝ่าบาทเกรงว่าจะเข้าใจผิด”ใจดีสู้เสือแต่อีกคนกลับผลักร่างบางให้เซถลาลงบนพื้นจุกแอ่ก หมิงซื่อกลับรู้สึกว่า คำพูดของหญิงงามทั้งหลายหามีความจริงใจไม่กลับหลอกลวงเขาอยู่ร่ำไปอาจเป็นเพราะเขาเป็นคน รักง่ายเช่นนั้นหรือ
“เจ้ากินคนเดียวไยมีถ้วยข้าวถึงสองใบ”ช่างสังเกตแม้ลู่กังจะคว่ำชามข้าวของเขาแล้วก็ตาม
“ฝ่าบาทกังวลไปแล้ว ชามนั่น เฟิ่งหลิวแค่เอามาวางไว้ข้างๆ ”ไม่อยากโกหกทว่าเฟิ่งหลิวกลับถนัดที่จะพูดโกหก เมื่อเข้าตาจน
“หลอกลวงเห็นอยู่ชัดๆ ว่าเจ้าโกหก”ถอนหายใจลุกขึ้นยืนทั้งๆ ที่เจ็บหันซ้ายหันขวาหาทางหนีทีไล่แต่ ตำนหนักไท
