03 | คำสั่งเด็ดขาด
1185 คำ
การสอบผ่านไปได้อย่างราบรื่นและขมิ้นก็มั่นใจว่าทุกอย่างจะออกมาดีเหมือนที่เธอคิดเอาไว้
คีตะที่มารับหน้าที่เป็นคนขับรถก็ยังพาเธอไปเดินห้างสรรพสินค้าต่อหลังจากที่สอบเสร็จ อีกทั้งยังพาเธอไปกินโน้นกินนี่แต่ขมิ้นก็ไม่เอะใจเพราะมัวแต่สนุกสนานกับการกินและเที่ยวจนแทบจะลืมไปว่ามีคีตะมาด้วย
“อ้าว พี่คีตะกลับมาเมื่อไหร่คะ” คะนิ้งที่เป็นห่วงกลัวว่าขมิ้นอยู่บ้านคนเดียวแล้วจะเหงาจึงแวะกลับมาพร้อมกับอาหารและขนมเต็มไม้เต็มมือ
“เมื่อวานน่ะ”
“ขมิ้นพี่ซื้อของกินมาฝาก”
“เอ่อ... พี่คะนิ้งกินอะไรมาหรือยังคะ”
“พี่กินมาแล้วจ้ะ”
“ถ้างั้นเดี๋ยวหนูเก็บไว้กินพรุ่งนี้แล้วกันนะคะ” ขมิ้นรีบเข้าไปรับของกินมาถือไว้และเอาไปเก็บไว้ในตู้เย็นในห้องครัว
“ไหนบอกว่างานยุ่งไงคะ”
“ก็... พอดีว่าเคลียร์งานเสร็จไว อืม เลยได้กลับมาก่อน”
“อ๋อ อย่างงี้นี่เอง” คะนิ้งพยักหน้ารับ
“พี่คะนิ้งคะ คืนนี้หนูไปนอนด้วยได้ไหมคะ”
“ได้สิ” ขมิ้นดีใจจนแทบเก็บอาการไม่อยู่เมื่อคะนิ้งตอบตกลง
“พี่คีตะไปแย่งห้องนอนของขมิ้นเหรอคะ”
“เปล่า นั่นห้องของพี่ต่างหาก” คีตะทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
“งั้นต่อไปถ้าพี่คีตะกลับมานอนบ้าน ขมิ้นก็ไปนอนที่ห้องพี่ได้เลยนะ”
“ค่ะพี่คะนิ้ง” ขมิ้นรีบตอบ ก่อนจะวิ่งกลับไปเตรียมของกลับไปที่ห้องของคะนิ้ง
“พี่คีตะ!” น้ำเสียงหวานแปรเปลี่ยนเป็นดุดัน คะนิ้งมองพี่ชายตาเขียวปั๊ดด้วยความไม่พอใจ
“อะไรคะนิ้ง”
“อย่าคิดที่จะแตะต้องตัวขมิ้นแม้แต่นิดเดียวนะคะ ไม่งั้นคะนิ้งไม่เอาพี่ไว้แน่”
“พี่ไม่เคยคิดแบบนั้นสักหน่อย”
“ให้มันจริงเถอะค่ะ คะนิ้งไม่ห้ามแต่ว่าต้องรอให้ขมิ้นบรรลุนิติภาวะก่อน ไม่งั้นคะนิ้งจะลากคอพี่เข้าตารางเอง”
“เข้าใจแล้วครับคุณคะนิ้ง”
“ถ้างั้นฝากปิดบ้านด้วยนะคะ คะนิ้งจะไปนอนแล้ว”
“ครับ” คีตะได้แต่รับปากน้องสาวอย่างว่าง่าย ถึงคะนิ้งจะดูเป็นผู้หญิงเรียบร้อยและอ่อนหวาน แต่เนื้อในจริงๆ ก็โหดเหมือนแม่ไม่มีผิด หากขัดคำสั่งก็ต้องตายกันไปข้างหนึ่ง
“ขมิ้น”
“คะพี่คะนิ้ง” จู่ๆ คะนิ้งก็เอ่ยเรียกเธอขึ้นในระหว่างที่กำลังหวีผมให้เธอ
“คราวหลังถ้าพี่คีตะมายุ่มย่ามอะไรกับเธอให้บอกพี่ทันทีนะ พี่ล่ะไม่ไว้ใจเลย”
“ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ คุณคีตะเขาไม่ทำอะไรหนูหรอก แทบจะไม่เคยแตะตัวหนูเลยด้วยซ้ำ แถมยังเคยบอกว่าหนูเหมือนหมาจรจัดด้วย”
“หา! ว่าขมิ้นเหมือนหมาจรจัดเนี่ยนะ ไม่ได้ๆ พี่จะต้องฟ้องพ่อกับแม่”
“อย่าเลยค่ะ เดี๋ยวเป็นเรื่องใหญ่ แล้วอีกอย่างเขาก็น่าจะพูดเล่นมั้งคะ”
“ไม่ได้ คนอย่างพี่คีตะต้องโดนซะบ้าง” คะนิ้งไม่ยอม คราวนี้เธอจะสั่งสอนพี่ชายอย่างคีตะให้หลาบจำ ใครมองก็รู้ว่าคีตะคิดยังไงกับเด็กคนนี้
- วันต่อมา –
คะนิ้งจัดการโทรไปฟ้องพ่อแม่เรียบร้อยแล้ว ทำให้วันนี้ทุกคนกลับมาอยู่บ้านกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา
ขมิ้นยืนมองด้วยความกังวล เธอกลัวว่าคีตะจะโกรธที่เธอเป็นต้นเหตุที่ทำให้เกิดเรื่องทั้งหมดนี้ขึ้น ถึงจะไม่ค่อยชอบหน้าคีตะมากแค่ไหน แต่ก็ยังถือว่าเขาเป็นผู้มีพระคุณสำหรับเธออยู่ดี
“คุณขมิ้นคะ คุณครูมาหาคะ”
“หืม”
“ไปสิขมิ้น ปล่อยให้ครูรอนานไม่ดีนะ” ขมิ้นถูกจับแยกตัวออกไปทันที
ก่อนที่ทุกสายตาจะหันมองจ้องมองคีตะที่เป็นพี่ชายคนโตสุดของบ้าน ซึ่งนอกจากพ่อกับแม่แล้วก็คงไม่มีใครว่าเขาได้
“พ่อสั่งห้ามแกยุ่งกับขมิ้นเป็นเวลาสองปี” คำสั่งจากนายใหญ่ของบ้านถือเป็นเรื่องเด็ดขาด ถ้าไม่ทำตามก็จะต้องโดนทำโทษหนักไม่เว้นว่าจะเป็นใคร
“นี่มันเรื่องอะไรกันครับ”
“ก็คะนิ้งไม่ไว้ใจ พี่คีตะชอบแกล้งขมิ้นแล้วยังแอบเข้าไปในห้องของขมิ้นตอนกลางค่ำกลางคืนอีก ห้องในบ้านมีตั้งเยอะแยะ”
“แต่นั่นก็ห้องพี่”
“แต่แม่ยกให้ขมิ้นแล้ว”
“แม่ครับ~” คีตะเสียงอ่อนใส่ผู้เป็นแม่อย่างขอความเห็นใจ
“ตามนั้นนะคีตะ”
“ผมไม่ได้คิดอะไรกับยัยเด็กนั่นสักหน่อย”
“ถ้างั้นพี่คีตะก็ไม่เห็นต้องเดือดร้อนเลยนี่คะ พ่อแค่สั่งไม่ให้พี่มายุ่งกับขมิ้นแค่นั้นเอง ในเมื่อพี่คีตะไม่สนใจก็แค่อยู่เฉยๆ ไปสิคะ” คำพูดของคะนิ้งทำให้คีตะแก้ตัวต่อไม่ถูก ได้แต่แยกเขี้ยวใส่น้องสาวที่พร้อมใจกันรุมเขาจนหาทางออกไม่เจอ
“คะนิ้ง...”
“เอาล่ะ พอๆ ต่อจากนี้คีตะห้ามมายุ่งกับขมิ้นอีก จนกว่าขมิ้นจะเรียนจบ”
“ไหนตอนแรกบอกว่าสองปีไงครับ”
“ฉันเปลี่ยนใจแล้ว จนกว่าขมิ้นจะเรียนจบ” คำสั่งของวสันต์เป็นที่สิ้นสุด นับตั้งแต่วันนี้ไปคีตะจะไม่มีสิทธิ์เข้ามายุ่งกับขมิ้นจนกว่าขมิ้นจะเรียนจบ ถ้าจะกลับมาบ้านก็ต้องบอกก่อนล่วงหน้า
คีตะได้แต่โดนคอตกออกจากบ้านไปหลังจากที่โดนทั้งพ่อแม่และน้องสาวรวมหัวกันเฉดหัวเขาออกจากบ้านอย่างจงใจ จนกว่าขมิ้นจะเรียนจบ ก็ตั้งสี่ปี แล้วเขาจะทนได้ยังไงกัน...
“นี่เราแกล้งกันแรงไปหรือเปล่าคะคุณ” นายหญิงของบ้านหันมาถามสามีหลังจากที่เห็นลูกชายคอตกออกจากบ้านไป
“ไม่หรอก ตอนนั้นผมโดนพ่อคุณกันท่าตั้งหลายปี ผมยังทนได้เลย”
“คุณนี่นะ”
“คะนิ้งก็คิดว่าไม่แรงหรอกค่ะ ให้โดนซะบ้าง ทำอะไรไม่รู้จักให้เกียรติขมิ้นบ้างเลย” คะนิ้งที่ดูเหมือนจะได้นิสัยของวสันต์มามากกว่าอรดารีบเสริมทับ
ขมิ้นที่เพิ่งร่ำลาจากคุณครูที่มาเยี่ยมก็รีบกลับเข้ามาในบ้าน หลังจากที่เห็นคนตัวสูงรีบออกจากบ้านไปโดยไม่ร่ำลาเธอเลยสักคำ
“ขมิ้น มาทานข้าวกันสิลูก”
“ค่ะคุณแม่”
“พ่อสั่งให้แม่บ้านทำของโปรดของหนูทั้งนั้นเลยนะ ฉลองที่ลูกสาวคนเล็กของบ้านสอบเสร็จแล้ว”
“ขอบคุณค่ะคุณพ่อ” เธอเปรียบเสมือนคนในครอบครัวไปแล้วจริงๆ
ช่วงแรกๆ รู้สึกเก้อเขินเล็กน้อย แต่เพราะทุกคนใจดีกับเธอมาก ทำให้เธอเริ่มสนิทกับคีรินและคะนิ้งรวมถึงพ่อกับแม่ได้อย่างรวดเร็ว
- ผู้เขียน
