หลังจากหยางเจี๋ยกลับมาก็พบว่าคุณหนูและฮูหยินได้เข้าพักผ่อนที่เรือนเรียบร้อยแล้ว เป็นเพราะเดินทางมาตลอดทั้งคืน ทุกคนล้วนเหน็ดเหนื่อย หยางเจี๋ยวางกำลังป้องกันไว้แน่นหนาตนเองในคืนที่ผ่านมาก็ไม่ได้พักผ่อน แสงอาทิตย์แม้จะแยงตาแต่บัดนี้เขาก็หาได้มีอาการง่วงงุนแต่ประการใด
หยางเจี๋ยเดินไปจนถึงหน้าเรือนของคุณหนูสี่ เพราะบริเวณไม่กว้างขวางมากเรือนแต่ละหลังจึงตั้งอยู่ไม่ได้ห่างกันมาก หย่งเฉิงเดินมาหาเขาพร้อมกับเอ่ยว่า
"ข้าขอโทษ แต่ข้ารับปากคุณหนูแล้ว"
หยางเจี๋ยจึงลากอาสุ่นออกไปด้านนอกคฤหาสน์ เมื่อพ้นหูพ้นตาผู้อื่นจึงคาดคั้นหย่งเฉิงอย่างหนัก
"วันนั้นคุณหนูสี่ตามเจ้าไปที่หอโคมเขียว นางตีแม่นางเตี๋ยจนสลบแล้วเข้าไปในห้อง"
"เหตุใดเจ้าไม่ห้ามปราม เจ้าก็รู้ว่าข้าเมาเพียงใด"
"ข้าห้ามไม่ทัน ข้ากลับมาอีกครั้งนางก็ตีคนแล้วอีกทั้งตอนที่ข้ารู้นางก็เป็นของเจ้าไปแล้วจะให้ข้าทำเช่นไรได้เล่า นางเจอข้าก็ขอร้างเช
