Chapter 4 - อยากหยุดเวลา NC18++
2371 คำ
บทที่ 4
PORSHE'S PART
ช่วงดึกภายในค่ำคืนเงียบสงัดมีเพียงดวงดาวดวงน้อยระยิบระยับคอยอยู่เป็นเพื่อนพร้อมกับเสียงเพลงเบา ๆ ที่เปิดคลอระหว่างนั่งจิบไวน์ราคาแพงอยู่ที่คอนโดฯ สุดหรู สายตาคมจดจ้องไปยังดวงดาวแสนสวยขณะที่ตัวเองนั่งมองผ่านกระจกบานใหญ่บนห้องพักชั้นสูงสุดภายในใจก็นึกถึงแต่คำพูดและบทสนทนาของคนเป็นพ่อราวกับเป็นเครื่องกดดันความรู้สึกจนทำให้จมดิ่งแบบนี้
ผมพิงกายไปกับเก้าอี้ทำงานส่วนมือก็โคลงแก้วไวน์ให้เครื่องดื่มของเหลวไหลผสมปนเปกันภายในแก้วเหมือนกับความรู้สึกของผมในตอนนี้ที่กำลังตีพันกันจนยุ่งเหยิงไปหมด
'อาทิตย์หน้าน้องจะกลับมาจากอังกฤษแล้ว แกคงรู้ใช่ไหมว่าต่อจากนี้ควรทำตัวยังไง'
ประโยคเปิดทักทายของคนเป็นพ่อเอ่ยขึ้นหลังจากเจอหน้ากันเพียงไม่กี่วินาที ผมรับรู้ได้ทันทีเลยว่าชีวิตของผมต่อจากนี้มันจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป เพราะคนคนนั้นกำลังจะกลับมาแล้ว 'คู่หมั้น' ของผมกำลังจะกลับมาเปลี่ยนแปลงทุกอย่าง
ผมลุกขึ้นจากเก้าอี้วางแก้วไวน์ลงและหยิบสูทราคาแพงขึ้นมาสวมใส่ก่อนจะเดินไปหยิบกุญแจรถเดินออกไปห้องไปในที่สุด ในเมื่อผมไม่สามารถเลือกอนาคตของตัวเองได้ผมก็จะเก็บเกี่ยวปัจจุบันที่สวยงามตอนนี้นี้ให้ดีที่สุด
ใช้เวลาในการเดินทางมาที่คอนโดฯ ของเฌอลินณ์เพียงสิบห้านาที ผมเดินเข้าไปในห้องของเธอด้วยความเงียบที่สุด เวลานี้ก็ดึกมากแล้วผู้จัดการที่ทำงานหนักอย่างเธอก็คงกำลังนอนหลับใหลอยู่บนเตียงแล้วแน่ ๆ
ผมเปิดประตูเข้าไปยังห้องนอนของเธอก็พบภาพน่ารักอย่างที่คิดไว้จริง ๆ เฌอลินณ์กำลังนอนหลับอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหน้าที่ปิดจนถึงคอ ผมจึงค่อย ๆ ย่อตัวนั่งลงบนเตียงและสัมผัสที่เรือนผมนุ่มของเธออย่างเบามือ
"อือ" เสียงเล็กเอ่ยในลำคอพลางขยับตัวเล็กน้อย แม้ว่าผมจะพยายามไม่ให้เธอตื่นแต่ก็คงไม่เป็นผลเท่าไรนัก
หญิงสาวในชุดนอนตัวบางค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมา แววตาหวานมองมาที่ผมก่อนที่เธอจะลุกขึ้นจากเตียงแต่ก็ถูกผมห้ามเอาไว้
"ไม่ต้องลุก"
"ไหนบอกว่าจะไม่มาไง"
"อยากนอนด้วย" ผมล้มตัวลงนอนบนเตียงกว้างข้าง ๆ ร่างกายเธออย่างไม่สนใจอะไรก่อนจะขยับตัวให้ใกล้ชิดกับเธอมากยิ่งขึ้นและอาศัยจังหวะที่เธอเผลอก็กอดรัดเธอเอาไว้แน่นจนตอนนี้ใบหน้าของเธอกำลังซบอิงที่อกแกร่งของผม
"อื้อ อะไรของพี่เนี่ย"
ผมกระชับวงแขนให้แน่นขึ้นก่อนจะกดริมฝีปากลงทาบทับที่ริมฝีปากของเธออย่างดูดดึงราวกับว่าคิดถึงและโหยหามันมาเนิ่นนาน มือเล็กดันอกของผมออกแต่ก็ถูกมือหนาของผมรวบรัดเอาไว้จนตอนนี้เธอไม่สามารถต่อกรอะไรกับผมได้อีก
เมื่อความหวานของกายสาวเข้าสู่โสตประสาทก็ทำให้ผมเริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้ ผมบดริมฝีปากลงอย่างหนักหน่วงก่อนจะเคลื่อนมือสอดเข้าไปใต้สาปเสื้อตัวบางพลางลูบไล้และบีบเคล้นที่เนื้อเนียนของเธอไม่ห่าง
"อื้อ พะ...พี่พอร์ช" ใบหน้าหวานเบี่ยงออกพร้อมกับมองหน้าผมด้วยความแปลกใจที่อยู่ ๆ ก็มีท่าทีเปลี่ยนไปได้แบบนี้
ผมเองก็ไม่รู้ว่าตัวผมเป็นอะไร อยู่ ๆ มันก็รู้สึกวูบโหวงกลัวว่าเธอจะหายไป ผมเพียงแค่อยากเก็บเกี่ยวความรู้สึกแบบนี้กับผู้หญิงคนนี้ให้มากที่สุด...มากเท่าที่จะทำได้
"ไม่ไหวแล้ว" ผมเเอ่ยด้วยน้ำเสียงแหบพร่าเมื่อความต้องการแทบล้นทะลักออกมา ไม่รอช้าผมจับร่างบางให้อยู่ใต้อาณัติของผมก่อนที่ผมจะกดริมฝีปากลงไปอีกครั้ง
มือหนาจัดการกับเสื้อผ้าตัวบางของเธอออกไปให้พ้นทางทั้งยังบดเบียดร่างกายเข้าหาเธอเพื่อให้สัมผัสแนบชิดกันมากยิ่งขึ้น
พอได้ใกล้ชิดพัวพันกับเธอมันก็ยิ่งทำให้ผมควบคุมตัวเองไม่ได้มากขึ้นทุกที!
"อื้อ พี่พอร์ชพรุ่งนี้ลินณ์ต้อง...อื้อ!" เฌอลินณ์เบี่ยงหน้าออกและพยายามผลักตัวผมให้ออกห่างเพื่อจะอธิบายแต่กลับถูกผมทาบทับริมฝีปากลงไปอย่างดูดดึงจนไม่สามารถเอ่ยอะไรออกมาได้อีก
ผมแทรกเรียวลิ้นเข้าไปสัมผัสตักตวงความหอมหวานจากโพรงปากนุ่มขณะที่มือร้ายก็เคลื่อนไปสัมผัสกับจุดอ่อนไหวของเธอเบา ๆ กระทั่งนิ้วค่อย ๆ แทรกเข้าไปทักทายจนคนตัวเล็กใต้ร่างต้องนิ่วหน้าและทุบที่อกของผมแรง ๆ
ผมผละริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่งและสบประสานสายตาจ้องมองใบหน้าหวาน ๆ ของเธออย่างลึกซึ้ง มันไม่มีคำพูดใด ๆ เอ่ยออกมาแต่ภายในใจของผมกับรู้สึกอะไรบางอย่างที่มีเพียงแววตาของสองคนก็สามารถสื่อสารกันอย่างเข้าใจ
"พี่พอร์ชเป็นอะไร"
ผมไม่ได้ตอบคำถามของเธอแต่กลับเลือกที่จะถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกและจับคนตัวเล็กเข้าหาตัวจนทำให้หน้าอกอวบของเธอแนบชิดที่อกแกร่งของผม
กลิ่นกายหอมหวานที่ทำให้ผมหลงใหลมาตลอดสองปีไม่ว่าจะได้เชยชมมันกี่ครั้งความรู้สึกมันก็ยังคงเหมือนเดิมไม่ต่างจากวันแรกที่เธอตกเป็นของผม ผมก้มใบหน้าลงสูดดมและออกแรงดูดเม้มไปตามซอกคอขาวจนกระทั่งมันเกิดรอยแดงอย่างเห็นได้ชัด หลังจากนั้นก็เคลื่อนต่ำลงมาฝากฝังรอยรักที่เนินอกขาวของเธอเช่นเดิม
เสียงครางหวิวของหญิงสาวตัวเล็กเป็นตัวขับกล่อมไฟอารมณ์ของผมได้เป็นอย่างดี เหมือนกับว่าสติของผมล่องลอยและหลุดเข้าไปอยู่ในภวังค์ที่มีเพียงเธอและผมสองคนเท่านั้น
"อื้อ" เสียงเล็กเอ่ยแผ่วเมื่อนิ้วร้ายตรงเข้าสัมผัสกับจุดอ่อนไหวของเธอจนสะดุ้งโหยงรีบโผกอดร่างกายของผมเอาไว้แน่น
ผมจับคนตัวเล็กให้นอนราบไปกับเตียงและดันขาเรียวให้แยกออกจากกันก่อนจะแทรกกายไปอยู่ระหว่างขาของเธอ ไม่รอช้าผมก็ขยับตัวไปหยิบคอมด้อมที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงออกมาสวมใส่ที่แก่นกายใหญ่โตทันที
น้ำหวานสีใสไหลออกมาที่ปากทางรักทำให้ผมค่อย ๆ ดันความใหญ่โตเสียดสีกับจุดอ่อนไหวของเธอช้า ๆ จนกระทั่งคนตัวเล็กบิดเร้าเมื่อรู้สึกเสียวซ่าน เสียงครางหวาน ๆ ร้องออมาในลำคอทั้งมือเล็กที่จิกเกร็งกับผ้าปูที่นอนทำให้ผมยกยิ้มอย่างพึงพอใจกับการกระทำของเธอเป็นที่สุด
เธอน่ารัก...ไม่ว่าจะทำอะไรเธอก็น่ารักสำหรับผมเสมอ
"อื้อ! พะ...พี่พอร์ช!" เฌอลินณ์ร้องขึ้นเมื่อผมดันแก่นกายเข้าไปในร่างกายของเธอ ความคับแน่นตอดรัดตัวตนจนรู้สึกปวดหนึบไปหมด
"อ่า" ผมผ่อนลมหายใจและกัดกรามแน่นก่อนจะออกแรงส่งแก่นกายขยับเข้าออกตามจังหวะช้า ๆ
"อึก! ละ...ลินณ์จุก"
"อ่า แต่ลินณ์แน่น" ผมบอกขณะสอบเอวหนาเข้าหาร่างกายของเธอไม่หยุดหย่อน เมื่อความอดทนของผมหมดลงต่อจากนี้ผมก็คงจะถนอมเธอไม่ได้อีกต่อไป
หมับ!
พรึ่บ!
"อ๊ะ! พี่พอร์ช!"
วงแขนแกร่งรวบเอวบางเอาไว้จับให้เธอเปลี่ยนจากนอนหงายเป็นคว่ำและกดสะโพกมนเอาไว้ก่อนจะสวนความใหญ่โตเข้าไปด้านในจนสุดลำกาย
ปึก!
ปึก!
ผมออกแรงกระแทกอย่างหนักหน่วงจนคนตัวเล็กสั่นคลอนไปตามแรงของผมพร้อมกับเสียงครางและเสียงหยาบโลนที่ดังก้องไปทั่วทั้งห้อง มือหนาจับล็อกเอวบางให้มั่นหลังจากนั้นก็สอบเอวเข้าหาเมื่อถูกร่างกายของเธอตอดรัดถี่ยิบจนแทบทนไม่ไหว
"อ่า"
"อ๊ะ...อ๊ะ! บะ...เบาหน่อยพี่พอร์ช!"
เสียงหวาน ๆ ที่ร้องขอพร้อมกับใบหน้าของเธอที่หันกลับมามองราวกับอ้อนวอนขอให้ผมผ่อนแรงลง แต่มันไม่ใช่...มันเหมือนเป็นการเพิ่มไฟอารมณ์ภายในใจของผมให้พุ่งทะยานมากกว่า
"ลินณ์ ยิ่งทำแบบนั้นมันก็ยิ่งยั่วพี่นะรู้ไหม" ผมเค้นเสียงหัวเราะออกมาก่อนจะกดแผ่นหลังบางของเธอให้แนบลงกับเตียงนุ่ม เมื่อได้จังหวะก็เร่งแรงกระแทกเข้าออกอย่างหนักหน่วงและดุดันโดยไม่คิดปรานีหญิงสาวใต้ร่างคนนี้แต่อย่างใด หนำซ้ำอยากจะรังแกเธอซ้ำ ๆ ไม่ให้หลงเหลือแม้แต่นิดเดียว
ปึก!
ปึก!
"อ๊ะ...อื้อ พะ...พอร์ช อ๊า"
"ฮึ่ม! อ่า...ลินณ์" นอกจากจะต้องควบคุมไม่ให้เผลอรุนแรงกับเธอให้มากกว่านี้แล้วผมยังต้องหักห้ามใจตัวเองไม่ให้ระบายความรู้สึกเครียดที่พบเจอใส่เธอด้วย
ปัญหามากมายในวันนี้ทำให้ผมตัดสินใจอะไรไม่ได้เลย มีเพียงเธอคนเดียวที่จะสามารถทำให้ผมกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ ถึงแม้ว่าความสัมพันธ์ของเราจะเป็นเพียงพี่ชายและน้องสาวที่นอนด้วยกันเกือบทุกคืนแต่ความผูกพันและความรู้สึกที่ลึกซึ้งมันกลับมากมายจนผมอธิบายออกมาไม่ได้จริง ๆ
"อื้อ พี่พอร์ชใจร้าย โกรธอะไรมาทำไมต้องมาลงที่ลินณ์ด้วย" เธอมองหน้าผมอย่างนึกโกรธในใจพร้อมกับทุบที่อกแกร่งของผมแรง ๆ จนอดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้
พรึ่บ!
มือหนารวบเอวบางเอาไว้และจับให้เธอหันหน้ากลับมาเผชิญกับผมซึ่งใบหน้าของเราทั้งสองคนอยู่ห่างเพียงไม่กี่เซนติเมตรเท่านั้น
"ก็ลินณ์น่าเอาเอง" ผมเอ่ยและค่อย ๆ โน้มใบหน้าลงจนกระทั่งรู้สึกถึงลมหายใจของกันและกัน ผมแตะริมฝีปากลงที่แก้มใสเบา ๆ พลางหยอกเย้ากับใบหน้าของเธออย่างที่ชอบทำ
อยากหยุดเวลานี้ไว้นาน ๆ จะว่าผมขี้ขลาดก็ได้ที่ไม่อยากเผชิญกับความเป็นจริง ถ้ามีพลังวิเศษผมเองก็อยากจะหยุดช่วงเวลานี้ไว้นาน ๆ นานเท่าที่ผมจะทำได้
ปึก!
ปึก!
ขาเรียวถูกจับมาพาดที่บ่าแกร่งก่อนที่ท่อนเอ็นขนาดใหญ่จะสอดแทรกเข้าไปในร่างกายของคนตัวเล็กจนลึกสุดลำกาย เอวหนาสอบเข้าหาโดยไม่มีท่าทีว่าจะหยุดแม้ว่าเสียงหวาน ๆ ที่ร้องขออ้อนวอนจากเธอน่าสงสารและน่าเห็นใจเพียงใด
"อ่า ทนหน่อยนะลินณ์พี่ไม่ไหวจริง ๆ" เสียงทุ้มแหบพร่าที่แทบจะเอ่ยออกมาไม่เป็นศัพท์พร่ำบอกกับหญิงสาวใต้ร่างก่อนที่มือหนาจะจับยึดเอวบางเอาไว้ให้มั่นและกระแทกแก่นกายเข้าไปราวกับจะตอกตรึงให้เธออยู่ภายใต้อำนาจแต่เพียงผู้เดียว
"อึก! อื้อ!"
ปึก!
ปึก!
"อ่า แน่น! แน่นมาก...อ่า!" ผมย้ำจุดกระแทกที่โพรงสวาทเมื่อใกล้จะถึงฝั่งฝัน ร่างบางสั่นคลอนพร้อมกับจับยึดกับผ้าปูที่นอนไว้แน่นเมื่อเธอเองก็รู้สึกเช่นเดียวกัน
"อึก ละ...ลินณ์..."
"อ่าาาา! อ่า!"
พลันเมื่อน้ำรักสีขาวขุ่นถูกปลดปล่อยออกมาใส่อุปกรณ์ป้องกันทุกหยาดหยดเสียงครางหวาน ๆ ของเธอก็ดังขึ้นพร้อมกับเสียงหายใจหอบเหนื่อย เม็ดเหงื่อไหลไปตามกรอบหน้าเรียวของเธอทำให้ผมโน้มใบหน้าลงจูบซับมันเบา ๆ อย่างปลอบประโลม
"อือ พี่พอร์ช..."
"ว่าไงครับ" ผมถอดถอนแก่นกายออกและจัดการโยนถุงยางอนามัยทิ้งอย่างไม่ใยดี ไม่รอช้าก็หยิบชิ้นใหม่ออกมาสวมใส่อีกครั้งเพื่อเริ่มต้นบทรักครั้งต่อไปกับหญิงสาวใต้ร่างคนนี้
"ดะ...เดี๋ยวสิ พี่พอร์ช อื้อ!" ใบหน้าหวานแหยแกเมื่อผมแทรกตัวตนเข้าไปในร่างกายของเธออีกครั้งโดยไม่ทันตั้งตัว
ผมยกยิ้มที่มุมปากก่อนจะรวบรัดเอวบางขึ้นและจับขาเรียวให้เกาะเกี่ยวกับตัวผม หลังจากนั้นก็โอบอุ้มเธอไปวางที่เคาน์เตอร์อ่างล้างหน้าในห้องน้ำที่อยู่ไม่ไกลจากเตียงมากนัก
"ไม่คิดจะให้ลินณ์พักบ้างหรือไง!" เธอมองผมตาค้อนพร้อมกับทุบกำปั้นน้อยลงที่แขนของผมแรง ๆ
"สองปีที่เอาด้วยกันมาพี่เคยปล่อยให้ลินณ์พักหรือไง" ผมย้อนกลับในคำถามของเธอ เรื่องอื่นผมก็พอจะยอมโอนอ่อนให้กับเธอได้แต่ถ้าเป็นเรื่องนี้ผมคงตามใจเธอไม่ได้จริง ๆ
"อึก! ยะ...อย่าเพิ่งสิคะ!"
"ไม่รอแล้ว ไม่ไหวแล้วเนี่ย" ผมบอกก่อนจะออกแรงสวนแก่นกายเข้าหาคนตัวเล็กจนเธอผวาเมื่อตั้งตัวไม่ทัน
เวลาที่ได้รังแกเธอมันทำให้ผมไม่เป็นตัวเองเลยจริง ๆ เธอบอบบางแต่ผมก็ไม่คิดถนอมเธอได้เลยสักครั้ง อาจจะเป็นเพราะว่าเธอน่ารักเกินไปผมเลยอยากจะกัดกินและกลืนเธอเข้าไปทั้งตัว ในค่ำคืนนี้ผมจะมอบบทรักที่บรรเลงด้วยความรู้สึกให้กับเธอทั้งคืน และแน่นอนว่ามันจะไม่จบแค่ในห้องน้ำแน่ผมรับรองได้เลย!
PORSHE'S PART : END
- ผู้เขียน
