Chapter 2 - จุดเริ่มต้นของ Brother with Benefits (2)
2334 คำ
บทที่ 2
แสงแดดในช่วงเที่ยงสาดส่องกับรอยแยกของผ้าม่านเก็บแสง หญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียงกว้างขนาดคิงไซซ์ค่อย ๆ ขยับตัวและลืมตาขึ้นปรับโฟกัสสายตาช้า ๆ เมื่อรู้สึกเจ็บปวดและหนักอึ้งตามร่างกาย ใบหน้าหวานหันมองสิ่งรอบกายที่เป็นเพียงความว่างเปล่าแต่ทว่าจังหวะที่กำลังจะลุกขึ้นจากเตียงนั้นทำให้ต้องชะงักทันควัน
"อ๊ะ!" เสียงเล็กร้องออกมาเมื่อความเจ็บแปลบโลดแล่นเข้ามาจนเธอต้องเบ้หน้าและรีบกุมมือที่ท้องน้อย
ทว่าเมื่อเธอก้มลงมองร่างกายของตัวเองทำให้มือเล็กต้องรีบกระชับผ้าห่มผืนหน้าคลุมตัวเอาไว้เพราะตอนนี้ร่างกายของเธอเปลือยเปล่าไม่หลงเหลือเนื้อผ้าแม้แต่ชิ้นเดียว!
แววตาหวานสั่นระริกด้วยความตกใจและสับสนไปหมดก่อนที่สายตาของเธอจะหันขวับไปยังห้องน้ำที่มีร่างสูงของชายหนึ่งเดินออกมาด้วยสภาพเปลือยท่อนบนมีเพียงผ้าขนหนูสีขาวพันรอบเอวไว้เท่านั้น
"พะ...พี่พอร์ช!"
ใบหน้าหล่อเหลาที่เธอคุ้นเคยทำให้ความทรงจำเมื่อคืนหวนย้อนกลับมาทันที มือเล็กมือขึ้นปิดหน้าตัวเองเอาไว้เมื่อภาพระหว่างเขาและเธอจากเหตุการณ์เมื่อคืนค่อย ๆ ไหลเข้ามาในหัวทั้งที่คิดเองเออเองไปแล้วว่ามันคือความฝันไม่ใช่เรื่องจริง
"เมื่อคืนเราเอากัน" เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นเหมือนเป็นเครื่องเตือนสติให้หญิงสาวอยู่กับความเป็นจริง ยิ่งเห็นสีหน้าของเธอก็ทำให้รับรู้ได้ทันทีว่าตอนนี้เธอกำลังคิดและรู้สึกอย่างไร
"เชี่ย! เราเอากันจริงดิ!" เธอเอ่ยแผ่วทึ้งเรือนผมของตัวเองและถอยหายใจออกมาเฮือกใหญ่
"อืม" พอร์ชพยักหน้ารับก่อนจะนั่งลงบนเตียงข้างกายของหญิงสาว
พอร่างสูงเข้ามาใกล้ก็ทำให้เห็นร่อยรอยบนตัวที่เธอได้ฝากฝังได้อย่างชัดเจน ไม่ว่าจะเป็นรอยเล็บ รอยข่วน หรือแม้กระทั่ง...รอยจูบ
"เชี่ยแล้วไง เชี่ยแล้ว"
"พูดดี ๆ เฌอลินณ์" พอร์ชเอ่ยเสียงดุกอดอกมองหญิงสาวตรงหน้าที่เอาแต่พูดคำหยาบออกมาไม่หยุด
"เชี่ยมากอะ! ทำไงดีพี่พอร์ช ทำไงดีวะเนี่ย"
"เฌอลินณ์ พี่บอกให้พูดดี ๆ" ครั้งนี้พอร์ชกดเสียงต่ำและจับไหล่มนของเธอเอาไว้ราวกับสัญญาณเตือนซึ่งการกระทำของเขาทำให้เธอหยุดชะงักหลบสายลงทันที
"เมื่อคืนเราสองคนเมามาก มันเลยทำให้เราไม่ได้สติและก็..." เฌอลินณ์เอ่ยออกมาเสียงแผ่วเบาพลางวิเคราะห์สถานการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืน
เธอและเขาเมามากเนื่องจากดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์เข้าไปหลายชนิด จนกระทั่งเธอจูบเขาและเหตุการณ์มันก็เลยเถิดจนมาถึงเตียงแบบนี้!
ให้ตายสิ...ขนาดเมาหนักแต่เธอยังจดจำมันได้เป็นอย่างดี!
"พี่ขอโทษ" ชายหนุ่มเหยียดกายขึ้นมองคนตัวเล็กที่เอาแต่ก้มหน้า เขาขอรับผิดแต่เพียงผู้เดียวเพราะเหตุการณ์เมื่อคืนเขายับยั้งชั่งใจไม่ได้จริง ๆ
"ไม่...มันไม่ใช่ความผิดพี่ มันเป็นความผิดลินณ์เองแหละ" เฌอลินณ์ส่ายหน้าพัลวันเมื่อได้ยินคำขอโทษจากเขา มันไม่ใช่ความผิดของเขาเลยสักนิดเพราะเธอเองก็เผลอไผลและโอนอ่อนให้กับเขาเช่นกัน
ถึงจะมีฤทธิ์แอลกอฮอล์คอยขับกล่อมอารมณ์แต่เธอรับรู้ว่าตอนนั้นตัวเองมีความสุขมาก เธอชอบและหลงใหลกับสัมผัสของเขาเป็นที่สุด...อาจจะเป็นเพราะเขาคือคนที่อยู่ในหัวใจของเธอเลยทำให้ทุกอย่างลงตัวไปเสียหมด
แต่มันติดตรงที่ว่าเหตุการณ์เมื่อคืนมันไม่ได้เกิดจากความตั้งใจนี่สิ!
"เฮ้ยพี่พอร์ชอย่าคิดมากดิ เรื่องแค่นี้เอง" เฌอลินณ์พยายามทำทุกอย่างให้เป็นปกติ เธอปรับสีหน้าและน้ำเสียงพร้อมกับส่งยิ้มให้เพราะไม่อยากให้เขาต้องคิดมากกับเรื่องที่เกิดขึ้น
"เรื่องแค่นี้?" พอร์ชถึงกับเลิกคิ้วหันขวับมองหน้าน้องสาวเพื่อนสนิทด้วยความตกใจ เรื่องนอนกับผู้หญิงในหัวของพอร์ชนับว่าเป็นเรื่องปกติแต่ผู้หญิงคนนี้กลับเป็นน้องสาวของเพื่อนสนิทที่เขาเห็นเธอมาตั้งแต่เด็ก ๆ แต่ในวันนี้เขาและเธอกลับมีความสัมพันธ์ที่เกินเลยมากกว่านั้น
และที่สำคัญ...เขาเองก็หลงใหลและชื่นชอบในตัวเธอจนหักห้ามใจไว้ไม่ได้
"ก็ใช่สิ เราเมากันทั้งคู่ไม่ใช่เหรอคะ ลืม ๆ มันไปเถอะ"
กระทั่งเสียงโทรศัพท์ของหญิงสาวดังขึ้นเธอละสายตาจากพอร์ชก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ที่อยู่ภายในกระเป๋าราคาแพงที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียงและรับสายในที่สุด
"จะโทรมาทำไมนักหนา!" เสียงเล็กเอ่ยกับปลายสายด้วยความหงุดหงิด มันเป็นสายจากคนที่เพิ่งบอกเลิกเธอเมื่อวานแต่เจ้าตัวก็ยังโทรหาเธอไม่หยุด
(ผมอยากขอโทษ ผมอยากให้เรากลับมา...)
"นี่คุณจะบ้าเหรอโอบ คุณเป็นคนบอกเลิกลินณ์เองนะ" จากที่สับสนมึนงงกับเหตุการณ์ตรงหน้าก็ยังต้องมาหัวเสียกับคนปลายสาย เธอกุมขมับตะคอกกับไปอย่างเหลืออด
(เรามาคุยกันก่อนได้ไหม ได้ไหมลินณ์...นะครับ)
"..." เฌอลินณ์เงียบไปก่อนจะเงยหน้าขึ้นทำให้สายตาของเธอชะงักเมื่อถูกแววตาคมมองมาที่เธอไม่วางตา
(นะครับลินณ์ ผมใจร้อนเอง เรามาคุยกันก่อนนะครับ)
"วันนี้ลินณ์ยุ่งมากถ้าลินณ์ว่างแล้วจะติดต่อกลับไปนะคะ" เธอตัดสินใจเพื่อให้วางสายเร็วที่สุดเพราะสิ่งที่สำคัญกว่างอะไรก็คือเรื่องระหว่างเขาและเพื่อนสนิทของพี่ชายอย่างพอร์ช!
"สรุปเรื่องของเราก็จบแค่นี้นะคะพี่พอร์ช คิดซะว่าเป็นเรื่องสนุกแก้เหงาของเราแล้วกัน"
คนตัวโตจดจ้องใบหน้าหวานของหญิงสาวตรงอยู่ ๆ เขาก็รู้สึกหงุดหงิดเธอคนนี้ขึ้นมาซะดื้อ ๆ ที่ทำหน้าเฉยเมยได้อย่างแนบเนียน อยากจะจับมาตีก้นแรง ๆ ให้เข็ดแต่ก็ต้องเคลียร์เรื่องนี้ให้จบสิ้นซะก่อน
"แปลว่าเมื่อคืนที่ลินณ์พูดก็คือตั้งใจใช่ไหม"
"หืม?" เฌอลินณ์ขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจพลางนึกคิดคำพูดของตัวเองแต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก เพราะสิ่งเดียวที่อยู่ในหัวของเธอตอนนี้ก็คงจะเป็นท่วงท่าและเสียงหยาบโลนของเขาและเธอเพียงเท่านั้น
"ก็ลินณ์บอกว่าอยากได้พี่"
"ฮะ!?" เฌอลินณ์ร้องเสียงหลงเบิกตากว้างตกใจทันควันเมื่อได้ยินคำพูดนั้นออกมาจากปากของเขา
"ที่เราจูบกันหลังจากเสร็จครั้งที่สามลินณ์บอกพี่ว่าลินณ์อยากได้พี่ ลินณ์อยากเป็นของพี่"
"เฮ้ย! จะบ้าเหรอ!" หญิงสาวรีบโยนหมอนใบใหญ่ใส่คนตัวโตเพื่อให้เขาหยุดพูดคำเหล่านั้นออกมา เธอจำอะไรไม่ได้ทั้งนั้นนอกจาก...!
'ลินณ์ต้องการพี่...พี่พอร์ช'
อยู่ ๆ ภาพเหตุการณ์เมื่อคืนก็ย้อนหวนฉายกลับเข้ามา น้ำเสียงแหลพร่าและแววตาฉ่ำปรือจ้องมองคนตัวโตพร้อมกับโอบรัดร่างกายกำยำของเขาไว้แน่นเมื่อเธอและเขาสอดประสานแนบชิดกันจนกระทั่งถึงฝั่งฝัน
เมื่อจบบทรักครั้งนี้วงแขนแกร่งก็จัดแจงท่าทางของเฌอลินณ์ก่อนจะสอดแทรกแก่นกายใหญ่โตเข้าไปอีกครั้งพร้อมกับเริ่มต้นกิจกรรมอันแสนหนักหน่วงที่ไม่มีท่าทีว่าจะหยุดง่าย ๆ
เสียงครางหวาน ๆ ร่ำร้องพร่ำหาแต่ชื่อของเขาซ้ำ ๆ มันเหมือนเป็นเชื้อเพลิงที่คอยเทสุมเติมไฟอารมณ์ของเขามากขึ้นจนไม่สามารถควบคุมตัวเองได้อีกต่อไป
'พี่ก็ต้องการลินณ์ อ่า...'
'พี่พอร์ชเป็นของลินณ์' มือเล็กกอบกุมใบหน้าหล่อเหลาเอาไว้พร้อมกับเอ่ยเสียงแผ่วก่อนจะทาบทับริมฝีปากลงอยากดูดดึงและหนักหน่วง
'แล้วลินณ์ล่ะ' พอร์ชถามกลับขณะที่ภายในใจได้แต่ร้องเรียกหาเพียงแต่เธอ เขาเป็นของเธอ แล้วเธอล่ะเป็นของใคร...?
'ลินณ์ก็เป็นของพี่'
สิ้นประโยคนับว่าเป็นการปลุกตื่นสัตว์ร้ายหิวโหยอีกครั้ง เหมือนกับว่าเจาได้เป็นเจ้าของตัวเธอในค่ำคืนนี้ สัตว์ร้ายหิวโหยจะกัดกินหญิงสาวใต้ร่างคนนี้ไม่ให้เหลือซาก จะไม่ถนอมหรือคิดสงสารเพราะหากได้เริ่มต้นแล้วเขาจะไม่มีทางหยุดหรือวางมือไปง่าย ๆ
"ละ...ลินณ์" เฌอลินณ์ตัวแข็งทื่อตะลึงกับคำพูดของตัวเองจนเอ่ยอะไรออกมาไม่ได้ เธอจำมันได้แล้ว! จำได้ทุกอย่างแล้ว!
เธอเป็นคนพูดมันออกมาจริง ๆ
"ลืม ๆ มันไปเถอะพี่พอร์ช คนเมามันก็พูดอะไรไปเรื่อยเปื่อยนั่นแหละ" เธอกัดปากและกำมือตัวเองแน่น นึกโกรธที่เวลาเมาไม่ได้สติมักจะพูดอะไรไร้สาระแบบนั้นออกไป
"แล้วเราทำยังไงกันต่อ" เมื่อเห็นน้องสาวเพื่อนสนิทเริ่มหน้าเสียทำให้เขาพยายามหาทางออกกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
"บอกตามตรงนะลินณ์คงไม่กล้ามองหน้าพี่พอร์ชอีกแล้วอะ อาจจะมองหน้ากันไม่ติดเลยมั้ง" เธอพูดติดตลกแต่ในใจกลับรับรู้สึกแบบนั้นจริง ๆ
"ทำไม"
"เราเอากันนะเว้ยพี่ มันจะมองหน้ากันได้เหมือนเดิมได้ยังไง"
"..." พอร์ชเงียบและก้มหน้าลง เขาถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่พลางคิดหาทางออกเพื่อให้เขาและเธอกลับมาเป็นเหมือนเดิม
เฌอลินณ์ขยับตัวแม้ว่าจะเจ็บปวดตามร่างกายเธอก้มหยิบเสื้อผ้าที่ถูกโยนกระจัดกระจายไปคนละทิศละทางด้วยความยากลำบากแต่อย่างไรแล้วเธอก็รีบออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด
เจ็บชะมัด...เธอบ่นกับตัวเองในใจพยายามสกัดกลั้นสีหน้าและท่าทางให้เป็นปกติมากที่สุด
"ถ้ามันเป็นเหมือนเดิมไม่ได้ก็ไม่ต้องเป็น" เสียงทุ้มเอ่ยพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมองหญิงสาวด้วยแววตาหนักแน่นและจริงจัง ประโยคนั้นของเขาทำให้เฌอลินณ์ชะงักไปเล็กน้อยเพราะไม่เข้าใจกับคำพูดของเขา
"อะไร..."
"ถ้ามันเป็นเหมือนเดิมไม่ได้ก็เปลี่ยนใหม่ เป็นน้องสาวเหมือนเดิมไม่ได้ก็เปลี่ยนมาเป็นผู้หญิงของพี่แทน"
"อะ...อะไรนะ"
"เรายังเอากันได้เหมือนเดิม"
"พี่พอร์ช!" เฌอลินณ์เบิกตากว้างมองเขาด้วยความขุ่นเคืองที่จู่ ๆ เขาก็ยัดเยียดสถานะใหม่ให้กับเธอ มันก็ไม่ต่างจากผู้หญิงง่าย ๆ ที่เขาหิ้วมานอนด้วยทุกคืนอย่าที่เขาชอบทำตามประสาผู้ชายเจ้าชู้
"ก็ความต้องการของเราสองคนเหมือนกันไม่ใช่เหรอลินณ์ มันก็ไม่เสียหายอะไรเลย"
"ไม่! พี่ต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ พี่พอร์ช"
"พี่พูดจริง" ร่างสูงลุกขึ้นจากเก้าอี้ก่อนจะสาวเท้าเดินตรงเข้าไปหาหญิงสาวตัวนอนบนเตียงที่มีผ้าห่มผืนหนาคลุมกายไว้อยู่
"พี่จะบ้าเหรอ...อื้อ!" ริมฝีปากบางถูกคนตัวโตฉกฉวยอย่างหนักหน่วงราวกับคนเอาแต่ใจ มือหนาจับคางมนให้เขนขึ้นเพื่อให้สัมผัสของกันและกันแนบแน่นมากยิ่งขึ้นก่อนที่เขาจะสอดแทรกเรียวลิ้นเข้าไปกวาดชิมความหอมหวานที่ไม่ว่าเขาจะลิ้มลองมันมาทั้งคืนแต่มันก็ยังไม่อิ่มหนำจนพอใจเลยสักนิด
"ได้พี่แล้วจะทิ้งพี่ไปง่าย ๆ หรือไงหืม"
ใบหน้าหล่อเหลาค่อย ๆ ผละออกอย่างอ้อยอิ่ง แววตาคมสบประสานกันอย่างลึกซึ้งพลันทำให้หัวใจดวงน้อย ๆ ของเฌอลินณ์สั่นระริกไม่เป็นจังหวะ
เธอหวั่นไหว...หวั่นไหวให้กับเขาอีกแล้ว
"พี่เป็นของลินณ์แล้วนะคนดี" เสียงทุ้มนุ่มหูเอ่ยอีกครั้งราวกับย้ำเตือนให้จิตใต้สำนึกของเธอตอบตกลงกับคำพูดของเขา
"ตะ...แต่ลินณ์..."
"เราแค่สนุกด้วยกันเท่านั้นเพราะพี่เป็นของลินณ์ไง พี่เป็นของลินณ์แล้วนะ อยากได้พี่อีกเมื่อไหร่ก็ค่อยโทรหาพี่"
"ลินณ์ไม่..."
"เราจะสนุกด้วยกันเหมือนเมื่อคืนไงลินณ์ พี่มีความสุขจะตายเวลาได้อยู่กับลินณ์แบบเมื่อคืน ลินณ์ล่ะมีความสุขหรือเปล่า"
ร้ายกาจ...คำพูดธรรมดา ๆ ของเขาและกลับร้ายกาจจนเธอหลงใหลมัวเมา!
"แต่พี่ลันจะรู้เรื่องนี้ไม่ได้นะ" เธอโพล่งขึ้นเมื่อนึกถึงคนเป็นพี่ชายเพราะอลันพี่ชายของเธอเป็นเพื่อนสนิทของพอร์ชที่จะต้องเจอะเจอกันบ่อยครั้ง
"แปลว่าตกลง"
"ลินณ์ยังไม่ได้ตกลงเลย!"
"นั่นแหละแปลว่าลินณ์ตกลงแล้ว" พอร์ชยกยิ้มร้ายมองหญิงสาวอย่างเหนือกว่า มือหนาวางลงบนเรือนผมนุ่มก่อนจะยีมันเบา ๆ จนตอนนี้มันยุ่งไปหมด
"เรื่องของเราห้ามให้ใครรู้เด็ดขาด มันเป็นแค่เรื่องสนุก ๆ ที่จะไม่มีสถานะเข้ามาเกี่ยวข้อง" เฌอลินณ์เอ่ยถึงข้อตกลงกับพอร์ชทันทีที่ตอนนี้เธอกลายเป็นผู้หญิงของเขาโดยปริยาย
"ตกลงครับ พี่รับรองว่าคนอื่นจะไม่มีทางรู้และที่สำคัญเรื่องสถานะของเรามันจะไม่เป็นปัญหาแน่นอน"
"โอเค ดีล!"
ในเมื่อแอบชอบมาตั้งนานแล้วเป็นแฟนไม่ได้ก็คงต้องอยู่ในความสัมพันธ์แบบนี้แหละที่ดีสุด!
- ผู้เขียน
