บทที่ 19
"มองอะไรพี่พอร์ช" เฌอลินณ์ถามคนตรงหน้าที่ตอนนี้เอาแต่ยืนจ้องมองเธอโดยไม่พูดอะไรออกมาสักคำ
หลังจากที่ฝนหยุดตกพอร์ชก็ขับรถกลับมาที่โรงแรมพอเธอจะกลับเข้าไปที่ห้องพักเจ้าตัวก็เอาแต่ยืนจ้องแถมไม่ยอมให้เธอปิดประตูหนีอีกต่างหาก
"วันนี้นอนด้วยได้ไหม" ชายหนุ่มเอ่ยถามเสียงอ่อนพลางส่งสายตาหวานให้เธอเห็นใจก่อนจะค่อย ๆ ก้าวขาเข้าไปด้านในห้อง
"ไม่ได้ค่ะ ห้องตัวเองก็มีทำไมไม่นอนล่ะ" หญิงสาวขมวดคิ้วยุ่งพลางดันอกแกร่งให้ถอยออกไปเพราะตอนนี้ตัวของเขาเข้ามาในห้องเธอแล้วเรียบร้อยทั้งยังสวมกอดเธอไว้แน่นโดยไม่มีท่าทีว่าจะปล่อยง่าย ๆ อีก
"ก็พี่อยากอยู่กับลินณ์" ไม่ว่าเปล่ายังกระชับอ้อมแขนกอดรัดคนตัวเล็กให้แน่นขึ้นก่อนจะจัดการปิดประตูห้องและดันร่างของเธอให้ชิดติดกับกำแพง
"อื้อ พี่พอร์ชปล่อยลินณ์ก่อน"
"อาบน้ำให้หน่อยสิลินณ์" มือหนาจับคางมนให้เชยขึ้นก่อนที่เขาจะเคลื่อนไปช้อนร่างบางไว้ในอ้อมแขนและเดิน
