บทที่ 18
เช้าวันใหม่อันแสนสดใสแสงแดดอ่อนพร้อมกับเสียงคลื่นคลอเบา ๆ นับว่าเป็นการตื่นขึ้นมาเริ่มต้นชีวิตได้ดีที่สุด ฉันลงมาด้านล่างเพื่อทานอาหารเช้าพร้อม ๆ กับแคทเลขาคนสนิท แต่กลับต้องชะงักเพราะเห็นพี่พอร์ชกำลังนั่งทานอาหารอยู่ตรงหน้าและมีผ้าก๊อตปิดแผลจากเหตุการณ์เมื่อคืนที่ฉันหยิบของแข็งมาฟาดที่ศีรษะของเขาจนเป็นแผลแบบนี้
"อ้าวคุณพอร์ มอร์นิ่งค่ะ ตื่นเช้าจังเลยนะคะ" แคทเปิดประโยคและเดินเข้าไปทักทายส่วนฉันก็นั่งลงที่โต๊ะฝั่งตรงข้ามกับเขาโดยไม่คิดจะเอ่ยออกอะไรออกไปทั้งยังหันหน้าหนีไปอีกทางโดยไม่คิดสนใจ
"มาทานอาหารเช้าของโรงแรมพร้อมกับชมบรรยากาศสวย ๆ แบบนี้มันก็ดีไม่ใช่เหรอครับ"
"จริงค่ะ จริงที่สุดเลย แต่เอ๊ะ...ที่คิ้วของคุณพอร์ชไปโดนอะไรมาเหรอคะ" ฉันหันไปยังต้นเสียงพลางกวาดสายตามองรอบ ๆ ก่อนจะหยุดที่บริเวณแผลของเขา ในใจก็นึกเป็นห่วงกลัวว่าแผลจะติดเชื้อขึ้นมาเพราะฉันรู้ว่าเขาคงไม่ใส่ยาและท
