วุ่นลุ้นรัก

“เฮ้ยยยย!!!” เอี๊ยดดดดดด เสียงร้องอุทานที่ดังออกมาพร้อมกับเสียงเบรกของล้อรถที่บดไปกับถนนจนเกิดเสียงดังสนั่นไปทั่วบริเวณนั้น แถมมันยังสร้างความหงุดหงิดและไม่พอใจให้กับคนที่นั่งอยู่หลังพวงมาลัยรถอย่างแรง “แม่ง!!! อะไรวะ” ไรอัลสบทออกมาด้วยอารมณ์ที่หงุดหงิดสุด ๆ ที่อยู่ ๆ ก็มีคนวิ่งตัดหน้ารถเขาแบบกระชั้นชิดจนเกือบชน ดีนะที่เขายังเบรกรถทันไม่งั้นเขาคงโดนจับข้อหาขับรถชนคนตายทั้งที่มันไม่ใช่ความผิดของเขาเลยสักนิด เขาก็ขับรถมาดี ๆ แต่อยู่ ๆ ก็มีคนมาวิ่งตัดหน้ารถ “คนเดี๋ยวนี้แม่งไม่รู้จักรักชีวิตกันบ้างหรือไงวะ” ไรอัลบ่นงึมงำเป็นหมีกินผึ้งก่อนจะเปิดและปิดประตูรถเสียงดังตามแรงอารมณ์ของเขาตอนนี้ เขายิ่งเหนื่อย ๆ จากงานอยากจะนอนเต็มแก่แล้วยังต้องมาเสียเวลาอีกยิ่งคิดก็ยิ่งหงุดหงิด ไรอัลเดินเข้าไปดูคนที่วิ่งตัดหน้ารถเขาว่าเป็นยังไงบ้าง เขามั่นใจว่าเขาไม่ได้ขับรถชนคู่กรณีแน่นอน เพราะเขาไม่รู้สึกถึงแรงสะเทือนหรือการปะทะใด ๆ ของรถกับร่างของคนที่วิ่งตัดหน้ารถเขาเลย ว่าแต่ว่าทำไมอยู่ ๆ ถึงมาวิ่งตัดหน้ารถแบบกระชั้นชิดเหมือนวิ่งหนีอะไรมาสักอย่าง คิดได้แบบนั้นไรอัลก็อดจะหันไปมองบริเวณนั้นโดยรอบแต่ก็ไม่มีอะไรผิดสังเกต เขาจึงหันกลับมามองคนที่นอนนิ่งอยู่บนพื้นถนน “นี่คุณ ๆ ๆ เป็นอะไรหรือเปล่า” ไรอัลเขย่าร่างที่นอนนิ่งบนพื้นก็ไม่มีการตอบสนองอะไรใด ๆ กลับมา เขาจึงค่อย ๆ พลิกร่างที่นอนคว่ำหน้าขึ้นมาดูถึงรู้ว่าเป็นผู้หญิงแต่หน้าตาเป็นยังไงเขาดูไม่ออกเพราะสภาพเธอค่อนข้างมอมแมมแถมบริเวณนี้ออกจะมืดไปสักหน่อย “เฮ้อ....” ไรอัลถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่ายก่อนจะตัดสินใจอุ้มร่างนั้นขึ้นแล้วเดินไปยังรถเขาที่จอดอยู่ ถึงแม้เขาจะไม่ผิดแต่เขาก็ยังมีความเป็นคนอยู่บ้างเขาคงไม่กล้าทิ้งให้เธอนอนไม่ได้สติอยู่กลางถนนคนเดียวแบบนี้หรอก อย่างน้อยพาไปส่งโรงพยาบาลสักหน่อยก็ยังดี คิดได้แบบนั้นไรอัลก็ขับรถตรงไปยังโรงพยาบาลที่อยู่ใกล้ที่สุดทันทีแค่นี้เขาก็เสียเวลานอนของเขามากเกินไปแล้ว คนที่หมดสติอยู่เบาะด้านหลังเริ่มค่อย ๆ รู้สึกตัวลืมตาขึ้นมาช้า ๆ มองสำรวจไปรอบ ๆ ตัวก็ต้องตกใจ แต่เธอไม่กล้าร้องหรือส่งเสียงอะไรออกมาเพราะกลัวคนที่กำลังขับรถอยู่รู้ว่าเธอฟื้นขึ้นมาแล้ว เธอกลัวว่าเขาจะคิดมิดีมิร้ายกับตัวเอง เลยแกล้งทำเป็นหลับเหมือนยังไม่ได้สติ แต่ตลอดเวลาก็พยายามแอบมองทางที่รถกำลังวิ่งอยู่สลับกับมองใบหน้าของคนที่กำลังตั้งใจขับรถ แค่มองด้านข้างยังดูดีดูหล่อ เสื้อผ้าหน้าผมดูเนี้ยบไม่มีที่ติ แต่เธอก็ไม่รู้ว่าเขาจะเป็นคนดีด้วยหรือเปล่า คนสมัยนี้ยิ่งไว้ใจไม่ได้อยู่ด้วย เห็นหน้าตาดีแต่งตัวดีเป็นมิจฉาชีพเยอะแยะไป แต่เขาไม่มีท่าทีสนใจเธอสักเท่าไหร่เอาแต่ตั้งหน้าตั้งตาขับรถ จนกระทั่งรถมาหยุดลงที่หน้าโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่งทำให้เธอรู้สึกโล่งอกและปลอดภัยมากขึ้นอย่างน้อยเขาก็เป็นคนดีคนหนึ่ง ไรอัลรีบลงจากรถไปเปิดประตูเพื่อให้เจ้าหน้าที่มารับคนที่นอนไม่ได้สติบนรถไปทำการรักษา หลังจากเขาจัดการทุกสิ่งทุกอย่างเรียบร้อยเขาก็ขับรถกลับคอนโดเพื่อไปพักผ่อน วันนี้เป็นอีกวันที่เขาเหนื่อยมากพอหัวถึงหมอนก็หลับเป็นตายตื่นขึ้นมาอีกทีก็เช้าเลย “บอสมาแต่เช้าเลยนะครับ แต่ทำไมดูเหนื่อย ๆ พักผ่อนไม่พอหรือไงครับหรือว่าเมื่อคืนจัดหนักกับสาว ๆ ไปหน่อย หึหึ...” ทวิชเลขาหนุ่มพ่วงด้วยตำแหน่งผู้ช่วยยิ้มกว้างและเอ่ยทักทายขึ้นเมื่อเห็นไรอัลเดินเข้ามาในบริษัทช่วงเช้าของวันด้วยท่าทางอิดโรย “อืม เมื่อคืนเกิดเรื่องนิดหน่อยเลยรู้สึกเพลีย ๆ” “ครับ รับกาแฟหน่อยไหนครับจะได้สดชื่น” ทวิชไม่ได้ถามรายละเอียดอะไรกับไรอัลมากเพราะถ้าไรอัลอยากให้เขารู้อีกฝ่ายก็จะเล่าเองโดยไม่ต้องซักต้องถามให้มากความ เพราะทำงานด้วยกันมานานเลยทำให้เขารู้ว่าอีกฝ่ายเป็นคนยังไง “ก็ดี ขอบใจนะ” “ครับ” ไรอัลเดินเข้าห้องทำงานของตัวเองไปทันทีหลังจากพูดคุยกับทวิชจบ ถ้าวันนี้ไม่มีประชุมสำคัญเขาอาจจะเกงานแอบนอนอู้อยู่คอนโดสักวันสองวันให้หายเหนื่อย แต่ก็ทำไม่ได้เพราะหน้าที่และความรับผิดชอบที่มีทำให้เขาต้องมาทำงานในเช้าวันนี้ พอเป็นแบบนี้แล้วทำให้รู้สึกคิดถึงคลอสเจ้านายเก่าขึ้นมาทันทีเลยเมื่อก่อนตอนทำงานด้วยกันกับคลอส ตัวเขาไม่ได้ต้องทำงานหนักขนาดนี้เพราะมีคลอสคอยช่วยกันทำช่วยกันคิดอยู่ตลอดแต่ตอนนี้มีเขาแค่คนเดียวถึงจะมีผู้ช่วยแต่ก็ไม่เหมือนกัน ไม่รู้ว่าตอนนี้อีกฝ่ายเป็นยังไงบ้างจะเหนื่อยเหมือนกันแบบเขาไหม หลังจากประชุมเสร็จไรอัลเดินกลับห้องทำงานเพื่อจะรีบจัดการเอกสารที่กองอยู่บนโต๊ะทำงานให้หมดเพื่อจะได้รีบกลับบ้านไปพักผ่อน ขณะที่กำลังนั่งอ่านเอกสารในมือด้วยสีหน้าเคร่งเครียดก็ต้องหยุดชะงักและละสายตาเพื่อหยิบโทรศัพท์ติดต่อภายในที่ดังขึ้นมารับพร้อมกับกรอกเสียงลงไป “ว่าไง” “บอสครับคุณเอวามาขอพบครับ” “อืม ให้เข้ามา” “ครับ” หลังจากไรอัลวางสายประตูห้องก็ถูกเคาะและถูกเปิดออกโดยสาวสวยหุ่นดีเดินยิ้มหวานเข้ามาหาเขา “ไรอัลคะ” เอวาพูดทักทายไรอัลเสียงหวานพร้อมกับเดินนวยนาดมานั่งลงที่เก้าอี้ตรงหน้าโต๊ะทำงานของเขา ทั้งที่ใจจริงเธออยากจะเดินเข้าไปกอดหรือจูบเขาจะแย่เธออยากครอบครองเป็นเจ้าของผู้ชายที่ทั้งโสด ทั้งหล่อและรวยแบบไรอัลเป็นที่สุด “สวัสดีครับคุณเอวา” “เอวามารบกวนเวลาทำงานของไรอัลหรือเปล่าคะเนี่ย” “ไม่ครับว่าแต่คุณเอวามีธุระอะไรกับผมหรือเปล่าถึงมาหาผมได้” “ถ้าไม่มีธุระเอวามาหาไรอัลไม่ได้เหรอคะ” เอวาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงน้อยอกน้อยใจที่อีกฝ่ายพูดเหมือนไม่แคร์เธอเท่าไหร่ “ได้สิครับ สำหรับคุณเอวาแล้วสามารถมาหาผมได้ตลอดเวลาเลยนะครับ ผมว่างสำหรับคุณเอวาเสมอ” ไรอัลส่งยิ้มเสน่ห์พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่มที่ทำให้คนฟังได้ฟังแล้วถึงกับออกอาการเขินอายและยิ้มกว้างออกมาทันที “คือเอวาจะมาชวนไรอัลไปทานอาหารด้วยกันนะคะ พอดีว่าเอวามาคุยงานแถวนี้เลยคิดถึงไรอัลขึ้นมา” “ครับ” “งั้นไปกันเลยไหมคะ เดี๋ยวรถจะติด” “ครับ” ไรอัลจำใจต้องเก็บเอกสารที่เขาตั้งใจว่าจะเคลียร์ให้เสร็จภายในวันนี้เข้าที่แล้วลุกขึ้นเดินออกจากห้องไปพร้อมเอวาสาวสวยแต่เขาก็ไม่ลืมที่จะแวะบอกทวิชไว้ก่อนจะออกไป “วิชผมไม่กลับเข้ามาแล้วนะ” “ครับบอส” ทวิชมองเอวาที่ยิ้มหน้าบานมีความสุขเดินควงแขนไรอัลตรงไปยังลิฟท์ส่วนตัวด้วยท่าทางที่แสดงออกมาเหมือนคู่รักไม่มีผิด ซึ่งความจริงเขารู้ว่ามันไม่ใช่แบบนั้นเพราะว่าความจริงแล้วไรอัลไม่ได้คิดอะไรกับเอวาไปมากกว่าคู่ค้าทางธุรกิจที่ทำธุรกิจด้วยกันเท่านั้น และไม่ใช่ว่าไรอัลจะดูไม่ออกว่าเอวาคิดหรือต้องการอะไรแต่ที่เขาไม่ปฏิเสธเพราะว่าไรอัลเองก็ยังโสดและมีโอกาสเลือกอีกอย่างเขาก็ไม่ได้เสียหายอะไรถ้าจะออกไปไหนมาไหนกับเอวาหรือกับสาวคนอื่น ๆ ก็ตามที