EP 4
1178 คำ
“บอกแล้วไง ว่าอย่ามาว่าคุณแม่กับคุณยายของฉัน ถ้าคุณไม่พอใจจะล้มงานก็ได้ ฉันไม่สนสักนิด”
ความโกรธทำให้ลืมเลือนทุกข้อจำกัดไปจนหมดสิ้น จากนั้นหญิงสาวก็เลือกที่จะไม่ต่อปากต่อคำกับผู้ชายที่ตัวเองเรียกว่าไม่เคยรู้จักด้วยการตรงไปหาประตูห้องนอน
“ผมล้มแน่ แต่คุณต้องชดใช้ให้ผมก่อน”
ดรณ์รีบตามไปใช้มืออันแข็งแรงดันประตูไว้ แม้คนข้างในจะพยายามดันเพื่อให้มันปิดยังไง
“ชดใช้เหรอ! คุณเสียหายอะไรไม่ทราบ ฉันต่างห่างที่จะต้องเสียหน้า ฉันต่างหากที่จะต้องอับอายผู้คน”
เมื่อเรี่ยวแรงจะดันประตูให้ปิดมีไม่มากเท่าเขา หญิงสาวจึงเปลี่ยนความคิด ด้วยการเดินออกไปนอกห้องแทน แต่ก็ดันถูกเขาคว้าแขนเอาไว้
“คนหน้าด้านอย่างคุณรู้จักอายด้วยเหรอ บอกไว้ก่อนว่าถ้าคุณมีอย่างอื่นมาชดเชยให้ ผมก็จะเลือกอันนั้น แต่เมื่อพวกคุณไม่มีอะไรนอกจากตัวกับชื่อเสียงเน่าๆ ผมก็จำเป็นต้องเลือก มานี่!!!”
“คุณจะทำอะไร ออกไปจากห้องฉันนะ แล้วอย่ากลับมาให้ฉันเห็นหน้าอีก เราเลิกกัน ต่างคนต่างไป”
ปากบางก็ไล่เขา ตาก็จ้องเขาไม่กะพริบ สองเท้ากับสองแขนพยายามจะดันตัวเองไปหาหัวเตียง และพยายามหาทางพาตัวเองออกไปจากห้องให้ได้ เมื่อสบช่องที่เขาเดินมาข้างเตียง เลยรีบลุกวิ่งอ้อมไปอีกทางทันที
“อย่าคิดว่าจะหนีผมได้ คุณต้องชดใช้!!!”
แต่ก็ช้าไปเมื่อถูกเขาเข้าไปคว้าข้อมือไว้แล้วเหวี่ยงจนเซไปหาเตียง เขาก็ตามขึ้นไปล็อกสองแขนกดไว้กับที่นอน ส่วนลำตัวนั้นถูกสองเขาอันแข็งแรงของเขาล็อกไว้อย่างแน่นหนา
ทว่าคนมั่นใจว่าภัยจะมาถึงตัวก็พยายามดิ้นรนต่อสู้เพื่อผลักไสเขาออกไปไกลๆ ตัวอย่างไม่คิดชีวิต จนปลายเท้าขาวบางสบช่องตอนเขาเผลอ เลยรีบประทับลงไปตรงหน้าท้องซิกแพคของเขาเต็มแรง
“โอ๊ย!”
แต่ก็ช้าไปเมื่อถูกเขาเข้าไปคว้าข้อมือไว้แล้วเหวี่ยงจนเซไปหาเตียง เขาก็ตามขึ้นไปล็อกสองแขนกดไว้กับที่นอน ส่วนลำตัวนั้นถูกสองเขาอันแข็งแรงของเขาล็อกไว้อย่างแน่นหนา
ทว่าคนมั่นใจว่าภัยจะมาถึงตัวก็พยายามดิ้นรนต่อสู้เพื่อผลักไสเขาออกไปไกลๆ ตัวอย่างไม่คิดชีวิต จนปลายเท้าขาวบางสบช่องตอนเขาเผลอ เลยรีบประทับลงไปตรงหน้าท้องซิกแพคของเขาเต็มแรง
“จะไปไหน! คิดเหรอว่าจะรอดมือผมไปได้ ไม่เคยมีใครทำผิดแล้วจะไม่ถูกผมเอาคืนแม้แต่คนเดียว”
แต่ก็ถูกคนจุกวิ่งตามมาทัน แล้วคว้าตัวเอาไว้ได้ตรงประตูนั่นเอง เขาไม่รอช้ารีบช้อนเอาคนที่ทำให้อารมณ์เขาโกรธถึงขีดสุดขึ้นพาเดินไป
“คุณบ้าไปแล้วเหรอ!!! ปล่อยฉันนะ!!!”
ปากบางร้องลั่นห้อง สองกำปั้นระดมทุบตีไปตามหัวไหล่ แผงอกของเขาไม่ยั้ง สองเท้าขาวบางก็สาวอยู่กลางอากาศไปด้วย เพื่อหมายให้หลุดจากอ้อมแขนอันแข็งแรงราวกับปลอกเหล็ก
ใจก็ภาวนาขอให้ใครสักคนมาหา จะเป็นแม่หรือยายหรือไม่ก็ทีมออร์แกไนเซอร์หรือไม่ก็พนักงานโรงแรมหรือใครก็ได้ขอแค่มากดออดเรียก เชื่อแน่ว่าคงหยุดเขาได้
“ปล่อยแน่! แต่ไม่ใช่ตอนนี้ บอกแล้วไงว่าคุณต้องชดใช้!”
คนกำลังโกรธจัดเมื่อถูกอีกฝ่ายลูบคมขึ้นเสียงใส่ดังคับห้องไม่ต่างกัน ใบหน้านั้นก็บึ้งตึงราวกับอยากจะฉีกคนในอ้อมแขนออกเป็นชิ้นๆ ถ้าทำได้
“โอ๊ย! คนบ้า!!! คนทุเรศ!!!”
คนเพิ่งถูกโยนลงไปหาเตียงอย่างแรงจนเจ็บและจุกเองก็ร้องใส่เขาเสียงดังไม่แพ้กัน และยังคงพยายามจะพาตัวเองให้ลุกขึ้นเพื่อหมายจะหนีเอาตัวรอดดังเดิม
“จะไปไหน!!! บอกแล้วไงว่าผมจะไม่มีทางปล่อยให้คนโกหก คนหลอกลวง คนไม่จริงใจอย่างคุณไปแบบไม่ชดใช้ผมง่ายๆ แน่ มานี่!!!”
สิ้นคำ! เจ้าของเรือนกายสูงใหญ่ก็กระโจนลงไปหาคนที่พยายามจะลุกหนี กระชากร่างผอมบางจนหงายเก๋งไปหาเตียงอย่างรวดเร็ว แล้วรีบขึ้นคร่อม สองมือตรึงสองแขนเรียวที่พยายามจะตบตีเขาไว้กับฟูกนุ่มเหนือศีรษะทุยสวย
ท่อนขาอันแข็งแรงก็กดสองน่องนุ่มที่ถีบลมถีบแล้งเพื่อหาทางรอด จนชายชุดนอนกับชายเสื้อคลุมร่นขึ้นไปอยู่บนเอวคอด เผยให้เห็นแพนตี้สีขาวสะอาดตา แต่ก็ไม่มีเวลาสนใจใดๆ ด้วยบอกกับตัวเองว่าจะต้องไม่เกิดเรื่องบ้าๆ ในวันนี้แน่
“ไม่!!! ปล่อยฉันนะ! ปล่อยๆ”
มีเพียงปากเท่านั้นที่ว่างพอที่จะร้องดังๆ เพื่อหมายให้ใครก็ได้ที่อยู่ข้างนอกได้ยิน จะได้เข้ามาช่วย แม้มั่นใจว่าจะไม่มีใครก็ตาม
“ปล่อยแน่ แต่ต้องไม่ใช่ตอนนี้ ผู้หญิงหน้าเงินและหลอกลวงอย่างคุณ ต้องชดใช้ จะได้รู้ไงว่าผมเกลียดคนไม่จริงใจ เกลียดคนโกหกที่สุด”
“ปล่อยฉันนะ ปะ....”
ริมฝีปากบางไม่มีทางได้เอื้อนเอ่ยอะไรออกมาได้อีก เมื่อถูกอีกปากครอบครองด้วยความรุนแรงจนรู้สึกเจ็บไปตามผิวบางๆ เมื่อแก้มสากของเขาถูไถไปมา
แคว้ก!
ชุดนอนบางเบาก็ถูกกระชากจนขาด เผยให้เห็นบราเซียร์ลูกไม้สีขาวห่อหุ้มปทุมงาม สองกำปั้นที่เพิ่งเป็นอิสระรีบระดมทุบไปตามลำตัวเขา แต่ก็ทำได้ไม่นาน เมื่อถูกเขาใช้มือซ้ายเพียงข้างเดียวรวบสองข้อมือเอาไว้ ส่วนมือขวาของเขากระชากชุดที่ขาดอยู่แล้วให้หลุดออก
“อย่าทำอย่างนี้นะ คุณเป็นบ้าอะไร ปล่อยฉันนะ ปะ...”
อีกครั้งที่ปากบางหมดสิทธิ์ได้เอ่ยใดๆ เมื่อถูกเขาก้มลงไปหา แล้วบดขยี้สองกลีบบุปผาจนเจ็บไปหมด กายขาวราวหิมะก็ไร้ซึ่งอาภรณ์ใดๆ ห่อหุ้มไว้ เมื่อถูกเขากำจัดออกไปในเวลาไม่ถึงนาทีด้วยซ้ำ วินาทีนี้เองที่อาภาภัทรรู้ซึ้งถึงชะตากรรมแล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป
เรี่ยวแรงที่จะต่อต้านเขานั้นหามีไม่ ในเมื่อกายกำยำของเขาทาบทับไว้ ไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะดิ้นรนด้วยซ้ำ จึงได้แต่ปล่อยน้ำตาแห่งความเสียใจและความไม่เข้าใจไหลรินออกมา
- ผู้เขียน
