สถานที่แห่งนั้นเรียกว่าห้องใต้ดิน ไม่ได้ดูเหมือนคุก แบ่งเป็นห้องต่าง ๆ ทางเข้าออกซับซ้อน แถมมีประตูกล
“ยามนี้เหลืออยู่สิบชีวิต ที่อ้างว่า ตนคือสตรีในรูปวาด”
คราแรกไป๋ลู่เถียนฉงน กระทั่งนึกถึงรูปที่เหอชิงเคยชี้ให้ดูในตลาดเมืองหรูฉาง ใครกันหนอที่วาดภาพไป๋ลู่เถียนเช่นนั้น งดงามเกินจริง แถมเครื่องประดับก็เหมือนสตรีในหอนางโลม ทรวดทรงมหัศจรรย์อยู่มาก สวมเสื้อผ้าที่ไม่อาจปกปิดร่างกายไว้ได้
“พวกนางล้วนกระเหี้ยนกระหือรืออยากเป็นเจ้า หากตัวจริงนั้น กลับปรารถนาหลบหน้าข้า”
ไป๋ลู่เถียนหมั่นไส้เหลือเกิน นางเลยก้าวไปใกล้ ๆ ปันเส้าเฟิง แล้วแอบหยิกสีข้างเขา และอีกฝ่ายจู่โจมกลับด้วยการบดเบียดริมฝีปากร้อน ๆ กับนาง
“อ๊ะ...ทะ...ท่าน หยุดก่อน”
นางบอกเขาแต่เหมือนจะช้าเกินไป ร่างกายพลันอ่อนระทวย เรียวลิ้นสากและอุ่นร้อนก็แทรกเข้าไปในโพรงปากนาง
ไป๋ลู่เถียนหัวหมุนทีเดียว นางไม่ได้อยากปฏิเสธ เพียงแต่ว่า
